Οι Χαρτοπαίκτες

Ωχρός χαρτοπαίκτης σφυρίζω,
«Αμλέτο», «Μικρή» του Σοπέν,
ν΄ακούσουν του spleen  οι σκηνίτες,
που άτσαλα μέσα μου κλαίν.

Ο Θέμης μπροστά σε φλυτζάνια,
του Νίκου μιλεί πατρικά,
κι ο άλλος ο Νίκος ως φάσμα:
«Placebo, Θεών γιατρικά».

Μ΄αυτούς θα γυρέψω στη Μάρνη
σ΄υγρό καφενέ σεπαρέ,
και παίζοντας μπριτζ θα γενούμε,
και πάλι σαν πρώτα καρέ.

Η Δίκη

Χωρίς μαντήλι έκλαψα στη Δίκη, με τον Κάφκα
να με σκουντάει απαλά σα φίλος γκαρδιακός,
που θέλει να τσουγκρίσουμε τ΄αυγά, ημέρα Πάσχα,
«Ανέστη» μουρμουρίζοντας «Χριστός! ».Ο γωνιακός

ο Γραμματέας κινήσε την πένα του με πρώτη,
κι ένα σκυλί αλύχτησε στο διάδρομο στριγκά:
«Ψάχνουνε χρόνια οι βροτοί να βρούνε ζωοδότη,
μ΄αδικος κόπος θάνατος σαν πάντοτες νικά».

Μια πρόταση δεν τόλμησα, μια λέξη, μια φρασούλα,
την κεφαλή κατέβασα στα χώματα νεκρή,
κι εκεί που πίστευα πως νια θε να την δω νυφούλα,
μια γραία ξάφνου πρόβαλε η Αλήθεια μου ωχρή.

Κι εγώ που δεν ταράχτηκα ποτέ και για κανένα,
στην αίθουσα τουρτούρισα Αυγούστου δεκαεπτά,
πρώτη φορά μου πρόβατο με τα μεριά ψημένα,
πριν να δοθώ ολόψυχα στα πάθη τα σεπτά.

Ο Βασιλιάς της Ασίνης

Το φρυγικό σου φόρεσες σκουφί και πήρες πόδι,
για της Μπαρμπούνας το βυζί να κάμεις τεμενά,
με την λαχτάρα του τυφλού που ψηλαφώντας ρόδι,
το μαύρο χρώμα μπέρδεψε με το βαθύ γκρενά.

Οι κυνηγοί σου δείχνανε τη στράτα με μολύβι,
κι ένα τσακάλι του Χελμού με κλάμα γοερό
τους χάνδακες των στεναγμών, της στρίγγλας το καλύβι,
και του Ραβέλ το υπνωτικό σα χάπι «Μπολερό».

Την πρώτη σε γιαούρτωσε νυχτιά ο Γαλαξίας,
την δεύτερη σε πλάνεψε πλαγγόνα πλαστική,
την τρίτη σε στεφάνωσε μ΄ ανθούς της απραξίας,
μια Χιώτικη συνείδηση εξόχως επική.

Τώρα θωρείς το πέλαγος απ΄των τειχιών τη λαύρα,
λυγρά πατώντας σήματα σε μπλοκ, «Ασίνην τε»,
με μιαν αδύναμη γραφή που να χολιάζ΄ η σαύρα,
και να σου κρέν΄: «Φευ Βασιλεύ αξιοθρήνητε».

Η Απόπειρα

Η θάλασσα μυγιάγγιχτη το λέσι μου δεν θέλει
και τ΄αποδιώχνει στην ακτή με κύμα σταθερό,
παστώνοντας τα μέλη μου με των φυκιών τη γέλη,
και με των γλάρων το ζερβί αποκοπέν φτερό.

Εκεί κοκέτης θάνατος τη σήψη αναπνέει,
αιώνες τώρα κι αφειδώς πλερώνει τα μιστά,
τη μια ανδριεύει με παλμό, την άλλη παραπαίει,
σα μες στ΄αυτί λογάκια του μου λέει ψυθιριστά:

«Ο κόσμος πλάνη κι όνειρο κι η κόρη οπτασία
που σου ΄λαχε στα δεκαεπτά σα πρώτη πεθυμιά.
Αυτή και σε ταξίδεψε, σου ΄δωκεν υγρασία,
ραντίζονας με λάβδανο τη μέσα σου ερημιά.

Να την ξεχάσεις δεν μπορείς, να θυμηθείς δεν πρέπει,
τι και τα δυό σκοτώνουν την το ίδιο ταπεινά.
Σύρε το μάτι για να βρεις το μέγα που δεν βλέπει,
μήπως και με τα σκότη του τη ντύσεις γιορτινά.

Τώρα το στόμα κράτησε κλειστό και παίρν΄ανάσες,
από τη μύτη δύστυχε μέχρι να βγεις ακτή.
Κι ο Καρυωτάκης κάποτε τέτοιες ποθούσε φάρσες,
μα από τα πάθη του αλί, λίγα ΄χεις διδαχτεί.

Στην Άνω Σύρα

Η Πράσινη προσμένει τον πνιγμό,
ο βάμβαξ των ανδρόπληκτων το γαίμα,
τ΄αυτί μου της μητέρας τον λυγμό,
στη τζίφρα για της Κούλουρης το στρέμμα.

Τα όνειρα προσμένουν την αυγή,
να σκάσουν σαν μπαλόνια σ΄ένα χέρι
παιδιού που πια γνωρίζει την «Κραυγή»
του Μούνκ και της Στυγός το μαυρονέρι,

Ο Αύγουστος προσμένει τον χιονιά,
αφράτους κουραμπιέδες και μια Φάτνη,
μωρές να ψαλμωδούν «Καλή Χρονιά»,
των Μάγων αναπνέοντας την άχνη.

Κι εγώ που δεν προσμένω ένα παρά,
στην Άνω Σύρα βάδην ανεβαίνω,
να δω από κει πάνω καθαρά,
το τι σημαίνει ζω, το τι πεθαίνω.

Ο Σκοταδίας τον Αύγουστο

Καίγεσαι και τον Αύγουστο,
σαν μύγα ζαλισμένη ,
από τα φώτα τα πολλά.
Οι εφησυχασμένοι,

θαρρούν πως λίγη θάλασσα,
και δυό γουλιές ουζάκι,
συν ιδρωμένος έρωτας
σ΄απόμερο κονάκι,

σε καθιστούν αθάνατο,
απρόσβλητ΄από χάρο,
λες και καράβι της Στυγός,
δεν ναυλοχεί στην Πάρο,

Γι αυτό και κάθε Αύγουστο,
χαψώνομαι στα σκότη,
να μην με βρίσκει ο  χρυσαετός,
που τρώγει το συκώτι.

Γαμπρός Εν Κανά

Στην ταβέρνα « Μάσα»  της Κανά,
τα ποτήρια μέναν αδειανά.
Δίπλα, στα ζερβά Χριστός,
πολλά κλειστός.

Τόλμησα: «Το θάμα καρτερεί…
Αναμμένο στέκομαι κερί…
Λήμνου γύρνα το νερό,
το θολερό!»

Τρελός βοριάς ο λόγος μου,
λαμπάδα σβήνει νυφικιά,
τα πέπλα τσαλακώνει,
σκορπίζει τα προικιά.

Ο Χριστός ρουθούνισε: «Σαλέ,
το μυαλό στο πιόμα, στο χαλέ
έχεις και μηδέν αντρειά,
για παντρειά!»