Ένας Αστός

Σαστισμένος αστός σε μια χώρα που σβήνει,
με κουρέλια παλιά τα στιχάκια του ντύνει:

«Την αυγή, τούτο δω το πιστόλι θα λάμψει,
σε μια μαύρη γιορτή στων αιώνων την κάμψη.

Το ποτήρι πικρό, το κηπί δίχως δρόσο.
Από τι μαρασμό; Από ποιά πάσχω νόσο;»

Κι ο Χριστός στις βραγιές : « Αληθώς φτάνει γρόσι,
ένας Γιούδας κι εσέ με φιλί να προδώσει».

Ο Συνονόματος

ΚΗΔΕΙΑ κι από κάτου τ΄όνομα μου,
ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ κεφαλαία και το ΣΤΑΜΟΥ
και θάρεψα για λίγο πεθαμένος
πως ήμουν κι ισχυρώς αναπαμένος.

Σαν γύρισα στο σπίτι είπα: «Καίτη,
γουστάρω να ξαπλώσω επί έτη,
τι νοιώθω απ΄το κάματο ΄να πτώμα,
που του χουν θέσει βάμβακα ως πώμα».

«Πολλά καλός κι ελόγου σου τεμπέλης…
Παντί τω τρόπω βόλεψη σου θέλεις,
και μια φορά τα πιάτα  να μου πλύνεις
δεν είπες... Προς την απραξία τείνεις».

Και ζούλεψα τον Στάμου τον Λαυρέντη,
που είχε τ΄όνομα μου, τον λεβέντη.
Αυτός στο φέρετρο του κορδωμένος
κι εγώ στα τετζερέδια της χωμένος.

Αλλοίμονο στους στίχους

Αλλοίμονο στους στίχους που θα γένουν,
μια φαύλη των χειλέων προσευχή,
στίχοι προορισμένοι να  φτωχαίνουν,
κάθε του Άδου μύστη νουνεχή.

Ποιός έχει την ανάγκη τους; Ανάσα
ποιός παίρνει από κίτρινα χαρτιά,
σαν φτάνουν τα ποτάμια και τα δάσα,
πολλές φορές της Λήμνου τα κρασιά;

Αλλοίμονο στους στίχους… Σάπιο αίμα
στις φλέβες τους σφυρίζει σαν οχιά.
Καλύτερα γατάκια μες στο ρέμα,
να ρίχνεις τους διαλέγοντας τροχιά,

που άσσους  δεν θα κρύβει στα μανίκια,
μια ρότα για καθάριους Ουρανούς
ανόμοιρους, βουβούς. Βουλή αντρίκια,
του Πρώτου ας ανάβει τους Φανούς…

Το Φως

Το Φως που κρένεις ιλαρό,
τυλίγει σε κουκούλι,
να σε ταφιάσει σα καιρός,
μπαγιάτικο ζουμπούλι.

Το Φως δεν στέργει χάιδεμα,
πόρους δεν κρύβει, λύση…
Σε κογιονάρει για καιρό,
πριν σάβανα σε ντύσει.

Το Φως  μου λέγεις ελεεί,
μόν΄στέκεις γελασμένος,
κι αν ζωντανός δείχνεις αλί,
είσ΄ήδη σκοτωμένος.

Το Αρνάκι

Αρνάκι ο Χάροντας με σπρώχνει στα χορτάρια,

ήλιο ταγίζει με, αγέρι σβουριχτό,
για να με χώσει σαν φανούνε τα Λιοντάρια,
στο σκότος μέσα άρον- άρον  το πηχτό,

του παλιοστάβλου που Χριστός μας εγεννήθη.
(Μα που πια μάγοι, που βοσκοί, που  ωσαννά;)
Με τον καιρό εξευτελίσθησαν τα ήθη,
και ξύδι γέγονε ο οίνος της Κανά.

Αρνάκι ο Χάροντας με βάζει στο μαχαίρι,
και θα χορτάσει πλήθος Άσωτους Υιούς,
με σκώτη, σπλήνα, γυρισμένο το αντέρι,
γλώττα τε μάγουλα κι ευώνυμο μου ούς.

Και σαν τελέψει ο Νεκρόδειπνος θα ειπούνε,
σαν χορωδία από Τρίκαλα μεριά:
«Αυτός ρε Χάροντα, (θνητοί πως καταντούνε;),
λες του Καβάφη καταπίνεις τα Κεριά.»

Οστάνδη

Γκρι καλοκαίρι στην Οστάνδη,
Σοπέν σωπαίνει, φρίξον Σάνδη,
οστά πατώντας με τη χάρη,
που δίνει απόψε το φεγγάρι.

Γκρι καλοκαίρι… «Ποιος ελπίζει;
Το παν τη σήμερον σαπίζει»,
κεφάτη κρένει νιά Πυθία.
Μα που καιρός για μια κηδεία,

στα φυρονέρια της Οστάνδης,
σαν οφειλέτης είσαι Γάνδης;