Η Παλιά μου Αγάπη

Σαράντα χρόνια να σε δω. Θα γέρασες…
Δεν θα ναι πια για σε οι παραστάσεις.
Πικρό κρασί αν κάποτε με κέρασες,
τώρα μήτε για μπύρα να χαλάσεις.

Έναν καιρό το μάτι σαν της ύαινας,

ένα καιρό το δόντι σαν πανθήρου.
Εσύ βασίλισσα τραχιά της τρίαινας
κι εγώ: « Καρδιά μου δόλια ολοφύρου».

Μα ευτυχώς τα νιάτα έχουν πέρατα,

τα στήθια προτιμούν συχνά την πτώση.
Θα ζεις ισχνή ανάμεσο σε τέρατα,
παλεύοντας μην χάσεις καμιά δόση.

Σαράντα χρόνια να σε δω, Πριγκίπισσα…

Κάποιος μου είπε: Ψέματα; Δεν ξεύρω.
«Λυπάμαι φίλε σφόδρα αν σε λύπησα.
Σταφιδιασμένη είδα την Αστέρω».

 

 

 

 

 

Στη Μακρόνησο

Μια Κυριακή απάνω στη Μακρόνησο,
τη τέντα τη σχισμένη θα μπαλώσω
και με κρασί κλεμμένο απ΄τον Διόνυσο,
της μάνας μου τη μήτρα θα εκτρώσω.

(Πέτρες γυμνές, γραμμή τα αετώματα,

οχιές εξήντα χρόνους πατημένες,
κλωβοί, αψίδες, άνω διαζώματα
και σάρκες σα πορτόκαλα στυμμένες).

Ειρωνικά της νιότης μου τα χάλκινα,

θα παιανίσουν άνεμο κακούργο.
Στις τσέπες μου για τον καπνό μια μάκινα
και στο ζερβί ομπρέλα απ΄το Χερβούργο.

Μια Κυριακή ανάθεμα στην Ποίηση

και στα φτηνά στιχάκια του μπακάλη,
μια νέα θ΄αποφύγω ψευδοκύηση,
με βόλι σφηνωμένο στο κεφάλι.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αυγουστιάτικος Επιτάφιος

Τα σάβανα της μνήμης θα γυρέψω,

σε βρώμικες ταβέρνες του εξήντα.
Στη «Δάφνη», στον «Αστέρα», στην «Αλίντα»,
γκρινιάζει μυστικά να τον κηδέψω,

σαν είναι βολετό. Δεν λέει να σβήσει,
η μπάντα του στερνού Επιταφίου.
(Τραυλίζουν οι κασέτες). Στάση βίου,
λιγάκι πριν με βρει κι εμέ η δύση.

 Τα σάβανα της μνήμης θα ποτίσω,

μαλαγουζιά, μοσχάτο και ρομπόλα.
Μεσάνυχτα. Φθαρμένo στη  μουβιόλα,
τo φιλμ των γλυκασμών. Μονάχα πίσω

ας γύριζε και πάλι ο Πατέρας,

να δώσει κοκκινάδι, ζέστα, χνώτο.
Δεν ευκαιρεί… «Ηράκλειον» μπισκότο,
ταγίζει τα θεριά της Φαλκονέρας.

 

 

 

 

 

 

Δεκεμβρίου 31

Απόβροχο στο Βελιγράδι με τον Ρήγα:
«Στων Novotel σαν τι γυρεύεις τας Πηγάς;
Στο είπα κι άλλοτε, τη Μούσα σαν τρυγάς,
το νου σου απάνω στο κουνούπι και τη μύγα.

Αστάρωτε, δες ξημερώνει το ποτάμι

και Κυριακή σαμαρωμένη προσευχές.
Το Νέον Έτος-σχήμα λόγου- Ευτυχές,
τι θα σχολάσουνε για σε ταχιά οι γάμοι».

Απόβροχο στο Βελιγράδι με τον Ρήγα.

Βάλε Καρδιά μπροστά και τ΄όνειρο εξήγα!

 

 

 

 

 

 

Πλάνο σεκάνς

                                       του κ. Θέμη 

Ο Θεριστής πιστός στη μαγγανεία,

ραντίζει με ιδρώτα τους καμβάδες.
Σου γράφω φύρδην μίγδην δυο αράδες,

ίσα να πολεμήσω την ανία

και το βαρύ φορτίο της σαγήνης.

«Εγώ να ξέρεις Φίλε, κάποιος άλλος».
Υπήρξα αρνησίθρησκος και λάλος,
τ΄ομολογώ. Στον θάνατο σαν τείνεις

φιλίας χείρα, σήπονται τα χρόνια

σε μια στιγμή, σε κλάσματα ονείρου.
Εμπρός στην ημεράδα του απείρου,
σκεπάζω τη σορό μου με σεντόνια,

τραυλίζοντας στιχάκια του Αλκμάνου.

Παρασκευή Μεγάλη με τα Πάθη
να παίζουν στην «Αργώ», παίρνω τ΄αγκάθι
και μπήγω το στο στήθος. Τέλος πλάνου…

 

 

 

 

 

Γεροντικόν

Στα χρέη ο Βιργίλιος βουλιάζει.

(Ασσίναρος εδώ, βουίζει χρόνια).
Το σπίτι πάλι γέμισε τριζόνια
και σαν το γεροβούδι που σφαδάζει

απάνω στο βωμό, βρισιές στολίζω

τον θύτη, τον παπά, τον τελετάρχη,
Εκείνον που στα stent μονάχα Υπάρχει.
Αλί με κάτι τέτοια τι κερδίζω;

Τα κέρδη; Ένα σμάρι δροσουλίτες

σε σκοτεινό μπερντέ του Καραγκιόζη.
Καφές τα πρωινά, πάντα φρουκτόζη,
τα βράδια γυρολόγοι και αγύρτες,

μονιάζουν ένα γύρω απ΄το λαγήνι,

τ΄Ασύρτικο τιμώντας της αγρύπνιας.
Εμέ με την αχλύ της πρώτης  γύμνιας,
θαμμένο μ΄έχουν κάπου στην Ασίνη.

 

Γκουανταλκιβίρ

Βαθαίνει το ποτάμι μες στη νύχτα.
(Ναϊάδες μεθυσμένες με καλούνε).
Στις τσέπες μου καβούρια θε να βρούνε
οι οχτροί, μπαστούνι άσσο η Χαρτορίχτρα.

«Τραγούδια για νεκρά παιδιά» του Μάλερ,

τσιγγάνες που τσιγάρα ζητιανεύουν.
Των δίσκων οι στροφές πια δεν γιατρεύουν
κι ας βήχουν «Miserere», «Stabat Mater».

Ανάβουν στη μικρή στοά οι φίλοι:

Ο Θέμης, ο Νικόλας, ο άλλος Νίκος.
Σφυρίζοντας των λώρων ο μουζίκος,
εβδόμη θα περάσει του Απρίλη.

Και μόνο του χωριού μου το φλαμούρι,

τις ρίζες του θα δώσει γη και ύδωρ.
Εγώ της θαλερότητας ο κήνσωρ,
εκιά παραχωμένος με τη μούρη.

 

 

 

Το Δυσοίωνο Αντάμωμα των Φίλων

 

Αντάμωσα στα τρίστρατα τον Βύρωνα:

« Στις Θήβες Παγοπώλη τι γυρεύεις;
Σε τι Θεό της Ποίησης πιστεύεις
και σε κοζάρω τζάμπα μάγκα κι είρωνα;

Φαλτσέτα θάβεις κάτω απ΄τη μασχάλη σου.

(Ο Λάιος γραφτό του να ψοφήσει).
Λάλον θα πιείς νερό από τη Βρύση,
μα τίμημα τ΄ακάθαρτα του Πάμισου».

Αντάμωσα στα τρίστρατα τον Βύρωνα,

μια Κυριακή του Αι-Γιάννη και του Κλήδονα.

 

Kindertotenlieder

Αδάμαστος θα πέσω στα νερά,

μιαν άλλην εποχή να συναντήσω.

Αινίγματα της Σφίγγας πως να λύσω,

με χείλη από άλατα ξερά;

 

Πλεμόνι, τον αγέρα τον καυτό,

τα γκρίζα σωθικά διψούν για αίμα.

Συνήθισα την ήττα με το στρέμμα

και κόντρα δεν θα πάγω στο γραφτό.

 

Οιδίποδας στης Θήβας τις μονιές,

Νικίας με τον νου του στην πατρίδα.

Ονόματα γοργά στην κληρωτίδα

κι ας με σηκώσουν νέκυ πετονιές.

 

Ελέησον Θεέ τους Εκδορείς

και δος αντεδωριά χίλια μαχαίρια.

Χαρά που θα γιομίσουν τα πανέρια

με κάρες! Φιλώ Σε οινοβαρής…

 

Αδάμαστος θα πέσω στα νερά,

μ΄ένα τραγούδι για παιδιά νεκρά.

 

 

 

 

Κατακαλόκαιρο

 

Να γράψω, κέφι σήμερα δεν έχω.

(Η έμπνευση στα σπόρκα κάπου ρέβει).

Με θάνατο η Μούσα συνορεύει,

καλύτερα τα νώτα να προσέχω!

 

Η Πράσινη, μαργιόλα, χίλιες σπίθες.

Σωστό οι οφθαλμοί σιδηρουργείο.

Κρασί να βγάλω μες απ΄το ψυγείο

και της ψυχής μου όλες τις αγκίθες!

 

Να γράψω, κέφι σήμερα δεν έχω!

Στον Αλιμούντα πόδια μου ας βρέχω!