Το χιόνι

Το χιόνι άρχισε να πέφτει,

πάνω στου ώμους του τυφλού,

κι ήταν Φλεβάρη τρεις και Πέφτη,

κι ήταν του άγιου του δειλού.

Το χιόνι άρχισε να σκούζει,

σα γάτα στον φωταγωγό.

Ξενοδοχείο «Η Τουλούζη»…

Κάτια σε λέγαν για Γωγώ;

Το χιόνι άρχισε να λειώνει,

στα πρώτα χάδια της αυγής,

κι εγώ στα χέρια σου αηδόνι,

ώρα ρωτούσα της σφαγής.

Μια μέρα του Μαρτιού  ΄14

Άνοιξα το παράθυρο και χίμιξε χιονιάς,
λερώνοντας το πάτωμα με τις  φθαρμένες μπότες.
Τον ρώτησα: «Σκληρόκαρδε, μην είσαι ο φονιάς;»
κι αυτός μου ανταπάντησε: «Φοβού τους αιμοδότες,

κι όσους μοστράρουν  πρόσωπο γλυκύ κι ασπρουδερό,
να λέγουν οι γειτόνοι τους το τι χρυσοί που είναι.
Θα μάθεις με τα τέρμινα, θα νοιώσεις με καιρό,
πως όποιοι δεν σε θέλουνε, σου λέγουνε το μείνε».

Άνοιξα το παράθυρο μια μέρα του Μαρτιού,
και φώναξα του καφετζή πικρό καφέ να φέρει.
Κι αυτός με πείσμα δείχνοντας τ΄ασπράδι του ματιού,
μου σφύριξε: «Δεν θες καφέ. Εσύ θέλεις μαχαίρι,

να διώξεις απ΄το σπίτι σου τον βρόγχο του χιονιά,
πάνω απ΄της πόλης τις ειρκτές  στα σωθικά του δάσου.
Την πόρτα σου ασφάλισε, γύρισε κλειδωνιά,
κι από του κόσμου την γιορτή σαν αντρειωμένος χάσου».

Η Πόρνη

Η πόρνη μίλησε για σπίτι,
και για μιαν άσκεπτη φυγή.
Η μάνα τράβηξε τον σύρτη,
να κλάψει μόνη στη σιγή.

Η πόρνη μίλησε γι΄ αστέρια
σ΄ένα σβησμένο ουρανό,
για της αυλίτσας τ΄απονέρια,
των Κυριακών το βάσανο.

Η πόρνη μίλησε γι΄ αγκάλες
που την τραβήξαν σε γκρεμό.
Κι είπε ο πατέρας απ΄τις σκάλες:
«Έχω έναν κόμπο στο λαιμό».

Οιδίπους επί Βάθη

Ο Σταύρος κίνησε για Βάθη,
κι είχ΄ένα κόμπο στο λαιμό:
«Τόσα πολλά ποιος έχει λάθη,
ποιος άλλος τέτοιο παιδεμό;»

Πράσινη πόρτα με μπορντούρα,
κόκκινος γλόμπος σαν φωτιά
λάβα να στάζει στη θολούρα:
«Αυτό που κάμνω αποκοτιά».

Ξαπλώνει απάνω στο κρεβάτι,
Οιδίπους απ΄τα Φιλιατρά,
κι αν μοιάζει μάνας του και δαύτη,
θα ΄ναι το χάδι της γιατρειά.

Ο χρόνος σκότωσε τη μάνα

Ο χρόνος σκότωσε τη μάνα,

μια Κυριακή Πρωτομαγιάς.

Σαν βγαίνω δείλι στην αλτάνα,

παντού μια γεύση πυρκαγιάς.

Ο χρόνος σκότωσε τις μνήμες,

και την αγάπη την κρυφή.

Πως θες να γράψω τώρα ρίμες

που ΄χω  καρδιά τόσο στυφή;

Ο χρόνος σκότωσε κι΄έμένα,

το χελιδόνι του νοτιά,

με τα δυό χέρια μου δεμένα,

Τζορντάνο Μπρούνο στη φωτιά.

Ο Αντίλογος

Μαύρη ταινία μ΄οδηγεί,
σε πριονοκορδέλα
κι εγώ δετός πισθάγκωνα.
Ο Μπέρνχαρντ γράφει: «Τρέλα

να θες θνητέ τη μια να ζεις,
την άλλη ν΄αποθάνεις…
Από τα δυό για διάλεξε,
τι δείχνεσαι αλμπάνης».

Κι εγώ στην άκρη του γκρεμού,
λιγάκι θυμωμένα:
«Κόψε κορδέλα μου και δυό
εμέ κάμε τον ένα».

Δυο Παιδιά

 

Δυο παιδιά συναντηθήκαμε,

Μες στους δρόμους φιληθήκαμε,

Μες στους δρόμους φιληθήκαμε,

Τα φιλιά μας δεν χαρήκαμε.

Τώρα με το γέρμα μπρος στα μάτια,

Μη με τυραννάς να θυμηθώ,

Ποια μας παρασύρανε κρεβάτια,

Σε βυθό.

Κι όλο τρέχαμε στα ρέματα,

Κι όλο αγκαλιές, παλέματα,

Κι όλο αγκαλιές, παλέματα,

Μέχρι πού ΄ρθανε τα ψέματα.

Δυο παιδιά που μεγαλώσαμε,

Εύκολα πολύ σκοτώσαμε,

Εύκολα πολύ σκοτώσαμε,

Τ΄όνειρο και μαραζώσαμε.

Ποιος

Ποιος μπήκε στον Λαβύρινθο χωρίς σχοινί και μίτο
Ν΄ανταμωθεί με του θεριού την άδολη χαρά
Και τις στοές στοιχειώνοντας ευοί-ευάν και ζήτω
Σε χρόνους νά ΄βγει τέσσερους με τα μαλλιά ψαρά

Ποιος πήρε τα χρυσάνθεμα απ΄του Βαν Γκογκ τα χέρια
Τον Μοντιλιάνι πότισε κατράμι του Γκιγιόμ,
Ποιος το κυνήγι χάλασε του Λαυρεντίου Μπέρια
Και στην Ουτρέχτη στράβωσε τον Κύκλωπα του Ντομ

Ποιος διάβασε την «Ξύλευση», τον «Κάντ», «Παλιούς Δασκάλους»
Κι η πίκρα δεν κατέβηκε ποτάμι φονικό
Να τον κυλίσει σε ιλύ κατάφορτη κρυστάλλους
Γελώντας τον πως νέμεται τοπίο Αλπικό

Εγώ ο γιός του Σοφοκλή που σήκωσα κεφάλι
Κι είπα του Κύκλωπα «σκασμός» του Μπέρνχαρντ «τι ξινό»
Καθάριος νους το έχει μου σα στίχος του Κρυστάλλη
Και σαν αγέρι του Μαρτιού γλυκύ κι  εωθινό

Λίγο πριν το ρεσάλτο

                                                        στον Νίκο Περδίκη            

Νίψον τας χείρας σου γραικέ μπροστά στους γαυριασμένους

Και μες στο στόμα χάψωσε τις λέξεις τις φθηνές

Του γένους η κερκόπορτα χαρίστηκε σε ξένους

Που ήδη παραγγέλνουνε καμπάνες γιορτινές

Αυτές που θα σημάνουνε σαν θα ΄χεις δόλιε πέσει

Στο λάκκο που κανόνισες με φτυάρι βολικό

Μέρα και νύχτα σπέρνοντας βοριάδες σε μια πλεύση

Στραβάρμενη που γύρισε φωτιά και φονικό

Χώσε στις τσέπες λήκυθους με βάρος να κρατήσουν

Πάνω στα ξύλα δέμας σου  και στήσου σταθερά

Ως τα καπλάνια να χυθούν αγέλη και σε θύσουν

Κουρμπάνι Το ΄πες «Σύνορα δεν έχουν τα νερά»

Τέλος ξουρίζουν τον γαμπρό  Οι προσευχές δεν φτάνουν

Σαν στέκει χέρι αδύναμο το που σε κυβερνά

Ας γένεις τότε σαν κι αυτούς που ξέρουνε να χάνουν

Που ξέρουν και πώς να τιμούν τ΄αδήριτα στερνά

Ο Αρμεχτής των Συμφορών

Τα μάτια μου αρμέγουν συμφορές,

να δώκουνε του νου κατράμι γάλα.

«Μην στέκεσαι» μου λες «εμπρός, φευγάλα…

Που πρέπει να μακραίνεις είν΄φορές».

Αδύνατον ν΄ακούσω την φωνή,

κι ας είναι κι απ΄Αγάπης μου το στόμα,

τι τέτοιες συμφορές προσφέρουν χρώμα,

κι εξάψεις κι ανατάσεις κι ηδονή.

Τ΄αρνί

Αρνί βελάζει: «Μπ… ωσαννά»,
σε μακελειό κλεισμένο,
αργολογώντας: «Μάχαιρα,
μ΄έχει λησμονημένο».

Κι ένα σκατοερίφιο:
«Για τ΄όνομα Κυρίου!
Αντιλαβού πως σέρνεσαι,
προς τελευτάς του βίου;»

Δεκαπενταύγουστος Θρήνος

Μια Κυριακή θυμήθηκες τα λόγια της μητέρας:
«Αύγουστο μήνα θα χαθώ μέσα σε αντηλιά»
Κι ανοίγοντας παράθυρα να μπει φρέσκος αγέρας
Το μάγουλο σου χάραξαν αόρατα φιλιά

Πια κατοικούνε θάλασσες εκείνο το σαλόνι

Με το παλιό τηλέφωνο και τις βαριές φωνές 
Που κάποτε σε γύρευαν κι αυτή καλά και σώνει
Να σε φυλάξει: «Κόρη μου τι θες τις ηδονές»

Κι είχε σκοτάδι στρέμματα σπαρμένο μες στης ρόμπας

Την επαρχία δίνοντας του σκώρου μια μονιά
Στραβογερμένη πάντοτε στ΄απόνερα της σόμπας
Που τη φωτούσε άνοιξη, θέρος και χειμωνιά

Κι ένα πρωί κολλήσανε νεκρόσημο στην πόρτα

Με τα λογάκια τα σωστά Τα Τέκνα Οι Συγγενείς
Κι ήτανε μέρες Παναγιάς που στάζανε ιδρώτα
Κι ήταν ψυχρά τα μάνταλα της κάσας της φτενής

Μια Κυριακή θυμήθηκες τα λόγια της μητέρας:
«Οι πυρκαγιές ανάβουνε να κάψουνε καρδιές
Μα πιο πολύ ανάβουνε να κάψουνε το τέρας
Που σεργιανά οσμίζοντας λιβάνι τις βραδιές»

Ο Βρυκόλακας

Χλωμός στην άκρη του καιρού αυτιάζομαι καμπάνες,
να χρεμετίζουν χαρωπά Δοξαστικά Ληστών,
και να καλούν της γειτονιάς τους μόρτες στις αλάνες,
από τον Φάρο Σίδερο ως το παλιό Λιστόν.

Και στέκομαι στες πλάτες μου χωρίς να βγάζω άχνα,
στου Νηστευτή ελπίζοντας τους τρόπους τους καλούς,
και στης Σαλώμης τα βιολιά τα τρυφερά και λάγνα.
να με σηκώσουν σύνευνο κάποιας μικρής Ραλλούς.

Ταχιά μαθές Απόδειπνο σαν άστρο ανατέλλει,
δίχως μια χέρα στοργική απά στην κεφαλή,
ν΄απιθωθεί σαράντα βολτ ηλεκτροφόρο χέλι,
που ψευδοαχερόντιες πορτάρες κουρταλεί.

Νεκρός θα μένω ες αεί, δεινός αιματοπότης,
μέχρι τρομπέτα ν΄ακουστεί απ΄την Εδέμ βραχνή.
Για τους απάνου πάντοτε υπάρχω εξωμότης,
κι ας έχω στους κυνόδοντες την πρόθεση αγνή.

Δεκαπενταύγουστος

Την εκκλησιά δουλευταρού μαγάρισεν αράχνη,
απλώνοντας τα δίχτυα της στο κλίτος το δεξί,
εκεί που λάγνοι ναυτικοί στέκονται μες στην πάχνη,
πρώτη φορά ως έφηβοι, στερνή συν γυναιξί.

Κι είναι μια πίκρα που σοβεί απ΄ώρα στις εικόνες,
αβάσταγη που δέχτηκε ασμένως ο Ληστής,
και ξεσηκώνει θύελλες στις μέσα Λισαβόνες,
τα πρόσημα πειράζοντας κάθε καρδιάς πιστής.

Μαζί κι εγώ μ΄ένα σουγιά της φρίκης θυμητάρι,
που χάρισε ο Δόκιμος σε μέρα χαλασμού.
«Η άνοιξη θε να με βρει στ΄απόνερα κουφάρι»,
βόγκηξε «θύμα πρόωρου κι αναίτιου μαρασμού».

Τις ρήσεις του πια ξέχασα, το κύμα μ΄αποβάλλει,
στου Νάρθηκα την αμμουδιά που έβαψ΄ο Βαττώ.
Η Πόρνη ως μητέρα μου, τρύπιο με σκέπει σάλι:
«Μούλικο, μην ζαλώνεσαι με κάθε τι φθαρτό».

Την εκκλησιά μαγάρισεν οχιά και κατσαρίδα,
κι ένα τιμόνι που γυρνά στον άξονα τρελό.
«Τις άγκουρες λεβάρετε, το νου σας στην βολίδα,
και πυρ τραβώντας της νεώς συγχρόνως τον φελλό».

Το παν δακγώνει

Χειμερινό παράπονο,
και τ΄ Αλωνάρη κλάμα,
να ΄μαι θνητός λιγόζωος,
με του σκιτζή το ράμμα,

μέτρο μισό στα στήθια μου.
(Έρωτας δεν με σώνει,
μηδέ παλέματα κλινός).
Τώρα,το παν δαγκώνει…

Ο παρ΄ολίγον

Έπλεξα θηλιά ταβάνι κι είπα το «Τετέλεσται!
Τέτοιον κόσμο γω δεν τον αντέχω… Να τον χαίρεστε».
Μπρος μου τριποδίσια καρεκλίτσα και σαλτάρησα.
Αλλά τσακ ιδέα στο τσερβέλο και σπατσάρισα.

«Το να κρεμαστείς είναι ένα πράμα πάνυ εύκολο.
Κάτι που με πρώτη πετυχάει κάθε ξέκωλο.
Άσε γω  καλύτερα να ζήσω ως το γήρας μου,
και ν΄αφήκω φουλ το μπερεσέδι αχ της  χήρας μου.

Πόσοι απ΄αυτούς που αυτοκτονάνε ρεζιλεύονται;
Τραυματίζονται και δεν πεθαίνουν και παιδεύονται;
Χρόνος ασφαλέστερη μασέλα βρε δεν βρίσκεται,
δια της οποίας ο καθείς μας αναλίσκεται.

Η αυτοκτονία θέλει τρόπο, στυλ και σύστημα.
Του Αμλέτου κάθε ημέρα ν΄αγνοείς το δίλημμα,
Και στα ενενήντα σιγουράκι είν΄ο θάνατος.
Τότες δεν χωρεί αποτυχία… Μάχη Ανάλατος!»

Ο Σαλπιγκτής

 

Τις φλέβες μου πως μάργωσες δρολάπι,
φυσώντας απ΄των Πόλων τη σιγή;
Μ΄αλάτι πασπαλίζω την πληγή,
τώρα που πίστη μου σπορί σινάπι.

Τα λείψανα της μνήμης σκονισμένα,
σε θήκες περιμένουν στωϊκά,
νυστέρι να χωθεί στα σωθικά,
τα πάλαι τους πολυτραγουδισμένα.

Χειμώνες, καλοκαίρια μ΄ένα φίδι,
πορεύτηκα χωρίς να δαγκωθώ.
Μου το ΄χε πει γριφώδης η Κλωθώ:
«Γεννήθηκες ετών εξήντα ήδη».

Εκείνο το βαλσάκι για φονιάδες,
μονάχος θα κηρύξω στους καιρούς,
που κάποιοι νοματίσαν ζοφερούς,
εγώ ως σαλπιγκτής μπροστά σε δάδες.

Το Ταξίδι

Με τα φτερά του Ίκαρου και δίχως κηροζίνη,
χθες δειλινό ταξίδεψα βαρύς ανημποριά,
βαστώντας την κατσούνα μου ως τ΄αλμυρό καμίνι,
απ΄εντοσθίων βάραθρα, ψυχής στενοποριά.

«Που πήγε βρέφος» έσκουξα «και τ΄άγουρο τ΄αγόρι,
ο έφηβος ο πύρινος με τη χρυσή στολή,
ο άνδρας που επίμονα ζητούσε ξεροβόρι
να τον δροσίζει κι έπινε ως νέκταρ την χολή;

Που πήγαν χρόνια της κλινός και χρόνια του βιβλίου,
που το κορίτσι χάθηκε που βάδιζε σιμά;
Τώρα μονάχα σκοτεινές ακτίνες του ηλίου,
για να ταιριάζουν μια χαρά με τα πατερημά».

Με τα φτερά του Ίκαρου λερά και κολλημένα,
σε πλάτη όλη σπιλόστικτη πολλά καχεκτική,
την πτήση μου την ύστατη απάνω απ΄τα καμμένα,
τόλμησα καζαντίζοντας  μια πτώση θελκτική.