Ο Δείλαιος Στρατιώτης

Συννεφιασμένος ρώτησα τον πρώτο της γραμμής:
«Για πού τραβάμε σύντροφε; Σαν τους στραβούς που πάμε;»
Κι αυτός: «Τις πάρλες άφησε…Σειρά, δεν με γαμείς;
Ο λόγος που υπάρχουμε, ομπρός να προχωράμε».

«Δεν είν΄απάντηση αυτή. Φρενάρω να μιλώ
μ΄ανθρώπους μπρούτους σαν και σε, και κλείνομαι στης χλαίνης
την άβυσσο κι αντιλαβού πως σέβεται πηλό,
ο ποιητάρης μοναχά ο νηστικός και  πένης».

Συννεφιασμένος κάθησα στο χώμα το νωπό,
και δέχτηκα ως έπαθλο μυκτηρισμούς και γιούχα,
κι ήταν η μέρα Κυριακή στους Μύλους του Ντεπώ,
κι εγώ μια πόρνη που αργεί σε ρούσα μέσα ρούχα.

Πέρασ΄ο πρώτος, ο στερνός, και χάθηκαν μακριά,
με σκόνη τους ραντίζοντας ζουμπούλια κι ανεμώνες,
προς το μαχαίρι τρέχοντας ωσάν τα λαγιαρνιά,
κι έμεινα ο δείλαιος εγώ να χαίρομαι χειμώνες.

Ορφέας και Ευρυδίκη

Γκαβός στον Άδη περπατώ,
μ’ ένα λαγούτο.
Μια Ευρυδίκη με κινεί,
σαν συμφορά και σαν ποινή,
σειώντας το κνούτο.

Γκαβός στον Άδη περπατώ,
δεν έχω αγάπη.
Μόνο αισθήματα πικρά,
γι΄ αυτήν που πίσω μου γελά,
γέλιο δρολάπι.

Γκαβός στον Αδη περπατώ,
βαρώντας νότες.
Τι σόϊ Ορφέας είμ΄εγώ,
τέτοια να στέργω σύζυγο;
Τσάμπα ιδρώτες!

Νεκρός στα Πατήσια

Δειπνούσα ψες στην έρημη ταβέρνα,

μασώντας της ψυχής μου την σταβλίσια

σαν Χιώτικη. Αργά κατά Πατήσια,

εκίναε άλλη μια η παλιά λατέρνα.

Δεν είχα γρυ να πω στον ταβερνιάρη,

μονάχα «τι χρωστώ;» κι απέ «αντίο».

Απάνω λιποθύμαγε το Θείο,

στραμμένο προς της Μέκκας το λιθάρι.

Εκάτη κρουσταλλένια… Τι ζητούσα;

Σκατόφτυαρο το χέρι. «Πως ζητιάνος,

δίχως μια στέγη ώσπερ τσιρκολάνος;»

τις στράτες εκμετρούσα  κι απορούσα.

Και στρίγγλισε σαλή: «Άνδρα καρμίρη,

πίσω γραμμή στου Βήτα το τσαντήρι».

Αποφώλιον Τέρας

Διψάς για τεύχη Ουρανού
και για Μακάρων Νήσους,
μα οι καιροί μπερμπάντηδες,
τρισεβλογάνε Κροίσους,

και κάθε τι που ξεπερνά,
το αίτημα της μέρας,
εγγράφουν στα κατάστιχα,
ως «αποφώλιον τέρας».

Ο Φίλος

Ο φίλος πέθανε μια Τρίτη,
ποια Τρίτη δύσκολο να πω,
μα δε ξεράθηκε η κοίτη,
σκέφτομαι δίχως να ντραπώ,

τι ΄ταν ο φίλος πεθαμένος,
από ζαμάνια και καιρούς,
κι ήταν στα μάτια μου σαν ξένος,
και πιο νεκρός κι απ΄τους νεκρούς.

Οι ειδήσεις των οκτώ

 

Φίλους δεν έχω μήτ΄οχτρούς,

την γούλα μου κοιτάζω,

και κάθ΄εσπέραν στις οκτώ,

Σκόδρας πασάς αράζω,

χαζεύοντας ανδρείκελα,

να φθέγγονται ειδήσεις.

Πολλά φθηνές οι εποχές,

πολλά φθηνές κι οι λύσεις…

Ο Τομεάρχης

Γερνάς σ΄ανήλιαγα στενά,
διαβάζοντας ειδήσεις,
για μιαν ανάσταση νεκρών,
που δύσκολο να ζήσεις.

Γιατί καιρός που πέταξες,
καιρός που δεν υπάρχεις,
πλην μες στου Άδη τις μονιές,
το παίζεις τομεάρχης.

Πάψε λοιπόν τις προσφυγές,
και ζήσε την θανή σου,
κι άμα συμβεί ανάσταση,
στο μνήμα σου κρατήσου.

Κάλλιο τα ύδατα Στυγός
τα εμφιαλωμένα,
παρά τα Παραδείσια
τ΄αγγελομολυσμένα.

Ο θάνατος μπορεί σκληρός,
να είναι κι από πέτρα,
μα ΄ναι μεζούρα και μ΄αυτή,
φίλους κι οχτρούς σου μέτρα.

Μια Παναγιά

Μια Παναγιά μου φόρεσε παπούτσια και παλτό
προστάζοντας : «Τα μάτια σου να τα΄χεις στυλωμένα,
στων Αποστόλων το σκυλί,τ΄από Θεό βαλτό…»
Μα τι τα θες τζιμάνι εγώ, παιδί απ΄τα βλαμμένα,

πάντα με νου σε θάματα, πουτάνες και χωλούς,
ωχρότατο ξεσήκωσα τριήμερον εκ τάφου,
ένα μου φίλο Λάζαρο. Ξετρέλανα πολλούς:
«Αστέρας γένε » λέγαν μου, «του κινηματογράφου!»

Κι΄ ήρθε στιγμή που ο σκύλακας υλάκησε: «Ραβί»,
ένα φιλί χαράζοντας απά στο μάγουλο μου,
και δυο μερούλες ύστερις βοϊδάγγελοι γκαβοί,
σηκώναν την ψυχούλα μου ΄λαφριά πολύ επ΄ώμου.

Και νάμαι τσιφ τσαρδάκι μου, στης μάνας τα σκουτιά,
με τον αγέρα των πληγών και μιαν οσμή θανάτου.
«Στου Κωκυτού τα ύδατα, τι γύρευες βουτιά;
Αχ! τι παιδί που μου ΄λαχε, να τρώω τα κόλυβα του…»

Φυγή εθελουσία

Χορτάρι στη ψυχή θρασομανά,
και που να βρίσκω κόσα;
Ο κόσμος μου γεμάτος ορφανά,
να πω δεν ξέρω πόσα.

Απόψε φίλε σπάω,
με ΚΤΕΛ γι΄Αχερουσία,
τι χρόνους λαχταρούσα,
φυγή εθελουσία.

Νυστέρι κομματιάζει την καρδιά,
να πάρει απαντήσεις,
μα βρίσκει μοναχά ξερά κλαριά,
σε πεθαμένες φύσεις.

Απόψε φίλε σπάω,
με ΚΤΕΛ γι΄ Αχερουσία,
τι χρόνους λαχταρούσα ,
φυγή εθελουσία.

Οι Προικοθήρες

Κάποτε «ναι» θα πεις στους προικοθήρες,

απλώνοντας πουγκιά μπροστά τους μύρια,

την ώρα που αιώνων μπηλοζήρια,

μ΄ουίσκι μεθυσμένα και με μπύρες,

τ΄αυτιά θα σου γανώνουνε παιάνες,

και άλλα τέτοια κίβδηλα του Νόμου.

Υψώσου… Το τυφέκιον επ΄ώμου,

(αντάμα σφυροδρέπανα,τσουγκράνες),

τη στράτα του ας βρει προς τη Νεμέα,

κι απέ για φανοστάτη των Τρικάλων.

Ότι εσύ ο τρωθείς ιχθύς κι ο βάλλων,

ο ζήσας μοναχά για μιαν Ιδέα.

Απόδειπνα στα όρη παγωμένο,

σε σολ θα σε ψαλμίσει ο Παπαγκένο!

Ένας Έλληνας

Θαρρώ πως έφθασ΄ο καιρός,

βαριές να ειπώ κουβέντες,
τι με πλακώσαν τα θεριά,
σε θάλασσες και σε στεριά,
σα μάλλινες κουβέρτες.

Φαντάζω βλέπεις μαλθακό,
του καναπέ σκυλάκι,
με το λουρί σφικτά πολύ,
και κρίση άνευρη, θολή,
χυμένο σε χαλάκι.

Μα κάμνουν λάθος και τροπή,
θα δώκω στοχευμένη,
που θα γανιάσουν να σωθούν,
κι ίσως εντέλει να τους βρουν,
με μαδημένο γένι.

Γιατί ανήρ που δε μιλεί,
και δείχνει μετρημένος,
σα ΄ρθει κατάλληλη στιγμή,
σφίγγει με νεύρο την πυγμή,
και σου γαμεί το γένος.

Κι αν ξημερώνει

Κι αν ξημερώνει τι μ΄αυτό;
Νύχτα με φως είν΄μέρα;
Ο κόσμος όλος μια πληγή,
κλωθογυρίζει σαν φυγή
του Μπαχ μες στον αγέρα.

Κι αν ξημερώνει τι μ΄αυτό;
Τα ίδια Παντελή μου…
Οι φάγοι θα ΄χουνε αρνί,
οι πόρνοι σάρκα ροζ γυμνή,
κι εγώ τα ουστ του Δήμου.

Κι αν ξημερώνει τι μ΄αυτό;
Ψήφισα πάει σκοτάδι,
σε διαμέρισμα φθηνό,
γραμμή αμύνης Μαζινό,
Κούγκι μαζί κι Αρκάδι.

Ο κόσμος που γεννήθηκα

Ο κόσμος που γεννήθηκα,
έχει ΄ποθάνει,
μόνο χαλάσματα υγρά,
και κάτι αντάρτες με τον γκρά,
στου νου το χάνι.

Ο κόσμος που γεννήθηκα,
σε τάφο μένει,
ωραία νεκροκεφαλή,
που το κασόνι κουρταλεί,
σα Μάρτης μπαίνει.

Ο κόσμος που γεννήθηκα,
ζέχνει φορμόλη,
μα δεν τρομάζω τον χαμό,
(γαμώ τη φύτρα μου γαμώ),
και την ασβόλη.

Ποιος;

«Ποιος είν΄αυτός που τεχνουργεί
φθηνά στιχάκια,
και μ΄ένα κόρνο λυγμικό,
βάζει φωτιά στο θυμικό,
δίχως τσακμάκια;

Ποιος είν΄αυτός που δεν βαστά
την κοινωνία,
τ΄αυγά κλωσσά και δεν μιλεί,
στερείται αγκάλη και φιλί,
πιάνει γωνία;

Ποιος είν αυτός με το φτερό
σάμπως ξουράφι,
που σέρνεται στις ερημιές,
πίσ΄ από λύπες κι αθυμίες;»
«Εκιός που γράφει!»

CINE ΑΡΓΩ

«Ας πάμε απόψε στην Αργώ»,
είπ΄ο πατέρας,
«ένα λεπτό να ξυριστώ».
Πόθεν ο αγέρας;

«Ας πάμε απόψε στην Αργώ,
που ΄χει δυό έργα.
Ένα παλιό με τον Σαρλώ,
τ΄άλλο με Νέγκα».

«Ας πάμε απόψε στην Αργώ,
την γκρεμισμένη».
«Μιλούν πατέρα» είπα εγώ,
«οι πεθαμένοι;»

Αρρωστημένες Κυριακές

 

Αρρωστημένες Κυριακές
με τ΄οξυγόνο.
Μέσα στες κάμαρες γυρνώ
γέρος και σκέφτομαι φθηνό,
να θέλω χρόνο.

Αρρωστημένες Κυριακές
κι εγώ πυρέσσω.
Ήτανε κάποτε καιρός
χαράς, μα νυν ο ιερός
για να πονέσω.

Αρρωστημένες Κυριακές,
κάποιος βογκάει…
Όλο τ΄απόγιομα ριγώ,
μα θα ΄ναι άλλος, όχι εγώ
που ξεψυχάει.

Θέατρο Σκιών

Μ΄ένα γιαρέμ ανάλατο στους δρόμους τριγυρνώ,
τις μέρες μου χαλκεύοντας, βρωμίζοντας τα χρόνια
ανάμεσα σ΄απόκληρους. Θε να μου βγει ξινό,
τ΄όνειρο να ΄χα σύντροφους φιγούρες και σεντόνια.

Ο σιόρ-Διονύσης μπλάβιασε μια Κυριακή στο Κατ,
κι ο μπάρμπα-Γιώργος έπαθε αλτσχάϊμερ κι εχάθη.
Όσους κι αν στρέψω στη σκηνή λαμπτήρες, όσα βατ,
παιδιά δεν συνωστίζονται εδώ στα ντοκ της Βάθη.

Τον Καραγκιόζη τον χωρώ στην τσέπη τη ζερβιά,
το Κολλητήρι στου παλτού την φόδρα την σχισμένη.
Απάνω μου δακρύβρεχτη των άστρων η προβιά:
«Βεζυροπούλα», κρένει μου, «πούθε βοσκά η καημένη;»

Εξήντα χρόνους το παιδί δεν λέγει να χωθεί,
στην τρύπα του κι αναίματο χρόνους να μας αφήσει.
Αλλοίμονο, στους ώμους μου το έχω ζαλωθεί,
και σα ζευγάρι αλλόκοτο, τραβάμε προς την δύση.

Στον Πύργο

Στον φιλντισένιο πύργο μου,
έχω βιβλία,
ντιβάνι και κρασί γλυκό,
γλαστρούλα με βασιλικό,
άφθονη λεία.

Στον φιλντισένιο πύργο μου,
το μεσονύχτι,
κόρακας με παρηγορεί:
«Θ΄αργήσουνε οι Τιμωροί…
Έχε μου πίστη».

Στον φιλντισένιο πύργο μου,
θα ξημερώσει,
κάποτε μέρα τρομερή,
σα μια λεπίδα παγερή,
να με λυτρώσει.