Ο λάγνος καλόγερος

Καλογέρεψα νωρίς.
(Οι γυναίκες; Πόσο βάρος…).
Κάλλιο έρωτες χωρίς
είπα, με περίσσιο θάρρος.

Κουρελόρασο, σπηλιά,
για προσφάγι μι΄αθερίνα,
μα στην φύση φυτιλιά,
πάντα η Άγια- Κατερίνα.

Τώρα γέρο- μοναχός,
σα θωρώ την με ζωστήρα,
λιώνω ακόμη ο μιαρός,
στων λαγόνων της την πύρα.

Χωρίς

Βροχή στις πύλες του Τρελού,
μουσκεύει τον Δεσμώτη,
που δίχως ζέση λέγει:  «Που
τον δόλιο τρέχουν Φώτη;

Σε ποιές γκρεμίλες φοβερές,
ξεσούρνουν με τις λόγχες;»
Χριστός: (Τι λέξεις κοφτερές;)
«Ψυχή πλερώνεις  πό ΄χες».

Χωρίς

Τον νηστικό σιχάθηκα
με την τρελή γουργούρα
και σα το φτυάρι χέρα του.
Παράτα τη μουρμούρα,

Χριστέ και δώκε άφεση,
σεπτά, γοργά, ως πρέπει.
Ότι εγώ ο νηστικός,
που προς το σκάμμα ρέπει.

Η Ενέδρα

Γιόμισ΄η Πλάση άτακτους και σφάχτες ορφανών,
ταμιευτήρων μολευτές, ξεθάφτες των Αγίων
κι όλοι μαζί μπουλουκηδόν, ωχροί μετά φανών,
απ΄την παλιά την Εθνική ξημέρωσαν στο Δίον.

Τη μάνα τους σταυρώσανε, βατέψαν το παιδί,
τους συγγενείς ξεγράψανε χαλώντας τους με σπόγγο
και σαν η μέρα κέκλικεν από κρασί φαιδροί,
γι΄ αρνιά ξαμοληθήκανε και κάψανε τον λόγγο.

Ανάμεσα τους κι ο Χριστός με μάτι θαλασσί,
τες ασπιρίνες βλόγησε που πίνανε αράδα
και λόγο τους απηύθηνε: «Ο άνθρωπος να ζει
για προσευχή κι ενίοτε ν΄ανάβει και λαμπάδα».

Κάποιος, (εγώ;) μειδίασε…Τον μάλωσε Αυτός:
«Το ύφος σου στρογγύλεψε, γέννημα μιας γουρούνας».
Μα έξαφνα απ΄τα βουνά ροβόλησε Στρατός
και γένηκε τ΄Αντάρτικο χλωρή τροφή κουρούνας.

Το Γράμμα

Το γράμμα δίχως ύπαρξη στο στίχο,
κατάρα μιας ψυχούλας κουβαλά,
που άσπιλο της κρύπτης της τον τοίχο
κρατά, παρά τα χρόνια τα σαλά.

Γι αυτό και γω της κάμνω το χατήρι.
(Το γράμμα θα κρατήσω μυστικό).
Μα συ κυρ-αναγνώστη, ψωμοτύρι
ας τρως στυγνά τ΄απόρρητο υλικό.

Εις Εξηνταβελόνην Αυτόχειρα

Αυτό κι αν είναι για βραβείο Γκίνες…
Με δυό ν΄αυτοκτονήσεις ασπιρίνες;

Γιατί και ο Λύκος θα πρέπει κάποτε να δειπνήσει

Τα σκοτεινά δεν φώτισα ρουμάνια της ψυχής,
τι μ΄άρεγε να περπατώ σα λύκος πεινασμένος,
το λαγιαρνί γυρεύοντας μιας ηθικής ρηχής,
που θα δεχόταν να γενεί το δείπνο μου ασμένως.

Κι ένα Σαββάτο δειλινό τρελής Αποκριάς,
τα παγωμένα φίλησα ποδάρια του θανάτου.
«Γέννημα συ της έχιδνας και της κακομοιριάς,
πως  με τα χείλη σου τολμάς φιλί του αοράτου;

Τα πρόβατα ψοφήσανε, ΄ρημώσαν τα μαντριά.
κι αν θέλεις γαίμα μουστερή, τράβα στις μητροπόλεις,
με τα μεγάλα δόντια σου σα μέλισσας κεντριά,
νά ΄βρεις τ΄αδέλφια σου εκεί τα εξώλης και προώλης».

Τα σκοτεινά δεν φώτισα ρουμάνια και στραβός,
ροβόλησα τη ρεματιά ως τα σφυρά  του Γκύζη.
Ο μαγαζάτορας μπροστά τανύστηκε θαμπός:
«Εύκαιρο στο κατάστημα, μονάχα μαύρο ρύζι».

Ο Παιάνας της Αμφιβολίας

Πόσοι πεθαμένοι σ΄ένα βρέφος,

ψάχνουν παρουσία και φωνή;

Ένας με παιάνες, άλλος νότες,

τρίτος σε γραμμόφωνου χωνί.

Γω που σας μιλώ για ο πατέρας;

Χρόνια πια μπουχός η σιγουριά.

Ότι ζωντανό εντός μου στέκει,

ως το γόνα μες στη λασπουριά…

Τσικνοπέφτη

Μπήκ΄ο πατέρας σπίτι σαν τον κλέφτη,
δυό χρόνους ΄ποθαμένος Τσικνοπέφτη,
και γύρευε λοκάνικο Φρανκφούρτης:
«Τρεις ώρες μου ‘χει δώκει ο Ψυχοσούρτης».

Ο Λόγος

Στον ύπνο μου το φάσμα του Πατέρα:
«Σπορά συφοριασμένη, τι γαλέρα;
Σαν γνώριζα, δεν σ΄έφερνα στη ζήση…
Πόσ΄ακριβά πλερώνεται μια στύση;»

Άρνηση

Στων μοναχών τα μνήματα περπάτησα συχνά,

τη γόπα μου προσφέροντας σ΄αχνές φωτογραφίες,
κι όπως ποδάρια ξέσερνα τρεμάμενα κι ισχνά,
διάβαζα στ΄άσπρα μάρμαρα σωρό βιογραφίες.

Πως να λακίσω η σκέψη μου, με τι να πορευτώ
που να μην γίνεται θηλιά και φίδι μες στον ύπνο,
μα λίγο πριν την έξοδο με στάρι διαλεχτό,
όλης της Πλάσης οι νεκροί μου στρώνανε τον δείπνο.

«Ελθέ σιμά και πλάγιασε, τη μάντρα μη διαβείς.
Ωραία παραδώσου μας, καντήλι να ΄χεις φάρο.
Μιλά το πράμα μόνο του… Πεσμένη είσαι δρυς,
πλην βρες σε μας υπόστεγο να στρίβεις το τσιγάρο».

Κι εγώ που το καλύβι μου το είχα σε γκρεμό,
με μια φωτιά στα σπλάχνα του κακοσυντηρημένη,
τους φλόμωνα: «Λογάκια σας γιορντάνι στο λαιμό,
μα όσο κι αν με θέλγουνε, το βύσσινο να μένει».

Πρωϊνή Αναχώρηση

Ήταν Βαγιών που ο Σκακιστής με ξύπνησε νωρίς,
τραντάζοντας της  κλίνης μου τους πόδες μανιασμένα:
«Το τέρμα δες κατάματα, να στρέψεις δε μπορείς,
τι τα πιο φίνα πιόνια σου τα ΄χω μπλοκαρισμένα ».

Τα μάτια μου τρεμόπαιξα κι εγέρθηκα χλωμός,
για να σταθώ λιγόψυχα στις όχθες του καθρέφτη
σα μοναχός που κιότεψε: «Είσαι κομμάτι ωμός
μου φαίνεται κι έχεις θωριά δεινού κατσικοκλέφτη».

Πατούμενο, ρεπούμπλικα, κοστούμι σταυρωτό
και μια γραβάτα ξέθωρη του μπάτη του πατέρα:
«Να σε τρατάρω φύγαμε καφέ και παγωτό,
έτσι κι αλλιώς, πάντα εσύ την πάνω έχεις χέρα».».

«Άσε τα φληναφήματα, κεράσματα κι αυτά
που λέγουν πάντα οι θνητοί, την κρίσιμη τους ώρα.
Σαν άνδρας τώρα θάρεψε που έχει απαυτά
και πιάσου από το μπράτσο μου. Τρανή μπρος ανηφόρα».

Ξεχειμωνιάζοντας στο Μόναχο

Κρεβάτι-τάφος, φέρετρο-κουβέρτα

κι αντίς για Πολυξένη, κάποια Γκέρτα

να μου καταλαγιάζει τις αισθήσεις.

Πως το λοιπόν στο αύριο να  ελπίσεις;