Κίνδυνοι

Ρηχό ποτάμι σαν περνάς,
να φτειάχνεις τον σταυρό σου,
ότι πολύς ο κίνδυνος…
Το φάρμακο της νόσου,

θα σε λιανίσει γράψε το,
μ΄αόρατο μαχαίρι,
κι ο σιορ-Γιατρός που στο ΄δωκε,
θα κάνει πως δεν ξέρει.

Οι Νύχτες

Οι νύχτες με κουράσανε,
με το βαρύ τους τέμπο,
και τα λιπώδη όνειρα.
Το φάρμακο placebo,

μα λίγοι στίχοι βάλσαμο,
σαν κατεβεί το στόρι.
Τα σκότη θέλουν ρέγουλα,
και πίστη στο κοκόρι.

Η Διακοπή

«Ναίσκε, μισεύω για καλά,
και σου κουνώ μαντήλι,
τι βαρετά τ΄ανθρώπινα.
Χαϊδεύω το φυτίλι,

με τούτου του σπιρτόξυλου,
την ταπεινή φλογίτσα».
«Κύρη, θαρρώ χαϊδεύεσαι…
Θυέλλης η λαμπίτσα».

Στο Γιουσουρούμι

«Χρυσά τα πρώτα σου φτερά,

ιδού γυρίζουν στάχτη!»

Στο Γιουσουρούμι ψάχνοντας

παλιάς Κλωθώς αδράχτι,

με γέλιο ένας παλιατζής,

κακό με κογιονάρει.

«Δεν ματαγίνεται μωρό,

ερίφη το κουφάρι!»

Ο Τρόπος

 
Ψυχή μου δεν μπιζέρισες,
να σεργιανάς στα ίδια,
με συντροφιά τον σάρακα;
Ο σάκος πόσ΄απίδια,

ήρθε καιρός να διδαχτείς,
πρώτο να μάθεις χέρι.
Δένδρο; Φαρμάκι; Πρόσταξε…
-Χίλιες βολές μαχαίρι!

Τα Φυλαγμένα

Λόγια τριμμένα θα ξερνώ,
αράδα καλημέρες,
όσο φορώ στα δάχτυλα,
των νουνεχών τις βέρες.

Μα σαν ψυχή μου σηκωθεί,
αϊτός με σκουλαρίκια,
προς της θανής τα σύρματα:
«Έχετε γειά καθίκια!»

Προσευχούλα

Ο λύκος θρέφεται μ΄αρνί,
κι ο έρωτας με τάφο,
γι αυτό και πάγω καρφωτός,
(τήρα τον ταχογράφο),

προς το μεγάλο Τίποτα,
ψάλλοντας: «Αφροδίτη,
δώκε τη χάρη να χαθώ,
εντός γυναικωνίτη».

Οδός άνω κάτω

Ξανθός Απρίλης σίμωσε,
κοντοζυγώνει Μάης,
κι εγώ στρουθί και νιόφαντο .
«Μολόγα για πού πάεις;»

μια γραία στην αλτάνα της,
μου κρένει και δακρύζει.
«Όπου και συ καλοκυρά…
Ο χρόνος όπου ορίζει».

Ο Ατζαμής Εγώ

Του ατζαμή το βάτεμα,
τρέμουνε και πουτάνες,
κι εγώ βουλάτος ατζαμής…
-Μη κλαίτε δόλιες μάνες,

τι το μαχαίρι τούτο δω,
που ΄σφαξε νιούς στο γόνυ,
μες στην ανάξια χέρα μου,
δε κόβ΄ούτε πεπόνι!

Το Δόλωμα

Ζέχνεις λιβάνι την αυγή,
καρβουνικό το βράδυ,
παραδομένος στ΄ αβαθή,
ιχθύς απολειφάδι.

Κι ένα παιδί γύρω στα οχτώ,
μ΄ένα μακρύ καλάμι,
σε γλέπει και πικρολογεί:
«Το δόλωμα χαράμι!»

Οι Φίλοι

Οι Φίλοι ρόδα κόβουν  μυρωμένα,
ελκόμενοι στης Μάρνη τις ειρκτές,
αφήνοντας στο πέρασμα τους βλέννα,
και ανθρωποθυρίδες σφαλιστές.

Ο Δάμων δαιμονίζει τον Φιντία,
σαν πλάτη του γυρίζει στο μετρό.
«Ορκίζομαι τον πλάνη μα τον Δία,
με γρόνθους να τον στείλω Ερυθρό».

Μα λόγια πληγωμένα, τίποτ΄άλλο.
Στη στάση κατεβαίνει Αττική,
μαζί μ΄ένα τουρίστα μάλλον Γάλλο,
που φύση δείχνει λίγο εριστική.

Αμνήμονες οι Φίλοι Βαμβακάρη
ξαπλώνουνε στης Σύρας τα πικ-άπ,
βελόνα σα καρφί,χωνί φεγγάρι,
πλην όλα παλιατζούρες, σκέτο σκραπ.

Τα Λόγια τα Μεγάλα

Βάζεις Τσιτσάνη στο πικ-άπ,
καμπάρι στο ποτήρι,
και ξημερώνει Σάββατο.
«Θα στήσω μοναστήρι»,

μονολογείς ηδονικά,
«λέφτερος πια να ζήσω».
« Οι πετεινοί λαλήσανε».
«Κυρά μου δεν θ΄αργήσω!»