Τ΄αγάλματα

Μπιζέρισα τ΄αγάλματα
με τα σπασμένα μέλη,
ψωμί να μου γυρεύουνε.
Μες στο δικό μου αμπέλι,

το χώμα θέλω καθαρό,
βραγιά χτισμένη αλφάδι.
Αλλού ταφές, κτερίσματα,
σ΄άλλου ζαβού ρημάδι.

Μιά Κυριακάδα

Μια θλιμμένη Κυριακάδα,
μαργωμένη και ρημάδα,
γύριζα στα στρώματα,
ράβοντας μπαλώματα.

Τα σεντόνια μαύρα πίσσα,
στο πικ-απ «η κλέφτρα Κίσσα»,
τα χρυσά μου γύρευε,
έψαχνε και θήρευε.

Έρωτες που πήγαν στράφι,
καλοκαίρια στην Ανάφη,
πιόματα, διαβάσματα,
του Τσιτσάνη άσματα.

Μια θλιμμένη Κυριακάδα,
με μια ζόρικη ζαλάδα
είπα: «Εγώ δε σκιάζομαι,
διόλου δεν ταράζομαι».

Κι ένα μούγκρισμα: « Σωτήρη,
πάει αδειάζει το ποτήρι,
δώσε γειά στις ζάχαρες,
μπρος σου μέρες άχαρες.

Μόνος θα ξαπλώνεις τώρα,
σε κρεβάτια ψυχοφθόρα,
με συντόφι Σύνοψη,
για Πατρός ονείρωξη»

Χρόνια Πολλά

«Χρόνια» σου γνέφουνε «Πολλά»,
Χριστούγεννα και σχόλες,
και να χαρές και γέλωτες,
και βάλς και «Αμαπόλες».

Μα τα Χριστούγεννα κοντά,
κι οι σχόλες μετρημένες,
κι οι μέρες σου παράμερα,
στέκουνται ηττημένες,

σαν τις παρθένες τις μωρές,
βαστώντας τα λυχνάρια,
τα δίχως λάδι και φωτιά.
«Νυμφίε τι χαμπάρια;»

Και συ γερο-παράξενος,
βουλιάζεις στα βιβλία,
ανάλατος κι ανέραστος,
μιας σκοτοδίνης λεία.

Εξήντα

Στη σκοτεινάγρα των εξήντα,
μ΄ένα βιβλίο του Καμύ,
και στο πικ-απ «Celeste Aida»,
πάνω μου τύψεις ουλαμοί.

Αγάπες πού ΄χασαν τον δρόμο,
φίλοι με χώματα παντού,
τώρα συχνά μου φέρνουν τρόμο,
σα του ληστή το πασπαρτού.

Σώμα, ψυχή,  φτενό μαδέρι,
μιας Παναγιάς στήθος σεπτό,
μέσα σε libido που ξέρει,
πως να σε πνίξει στο λεπτό,

Κι εγώ σκαρί πού ΄χει γεράσει,
σ΄αυτή τη τσίγκινη γιορτή,
του χάρου λέγω να κεράσει,
πόνο βαθύ στην αορτή.