Της Μνήμης το Χαρτί

Κιτρίνισε της μνήμης το χαρτί

κι εγώ αφιονισμένος αρτοπώλης,
ψωμί πουλώ τους στίχους μου. Πατεί
τα μέσα μου καλά χειμών γαμιόλης.

Αγάπες λιμασμένες, φορτικές

μου κάνανε ρεσάλτο. Με το ζόρι
βατέψανε ελπίδες Αττικές
και μ΄άφηκαν δεκάχρονο αγόρι,

να τρέχω με το τσέρκι του τρελού,

στην Πλάση τη πλατιά, την ανδροφθόρα.
Εξωνημένος μέχρι μυελού,
μου φαίνεται να φεύγω είναι η ώρα.

Κιτρίνισε της μνήμης το χαρτί,

χορτάριασε των Τρώων το κονάκι
και σαν σε κουπαστή ψωρογατί,
κρασί ξερνώ ανάκατο φαρμάκι.

 

Με το Παλτό το Ξύλινο

 

Με το παλτό το ξύλινο, το μαύρο,

στη γύρα θε να βγω Πρωτοχρονιά,
τα κέρατα γυρεύοντας στον ταύρο,
το ξύλιασμα στα δίχτυα του χιονιά.

Η Κόλαση θ΄ανοίγει τα πλατώ της,

στου Μπέργκμαν την ασπρόμαυρη «Σιωπή».
Πώς να σταθεί ολάκερη Ανθρωπότης;
Της θράκας ποιος πλερώνει την κλοπή;

Με ξύλινο παλτό, μαβιά γραβάτα

και κίβδηλο στατήρα εν χερσίν,
θα κάμψω κεφαλή στην Καλαμάτα,
τα μείον να μετρήσω και τα συν.

Κι ένα θλιμμένο δείλι μιας Τετάρτης,

την ώρα που ανοίγουνε τα μπαρ,
αγέρας θα με σπρώξει καταβάτης,
προς τα νησιά του Άδη, νέκυς γαρ.

 

Μια Φωνή

 

Το μονοπάτι βάτα. Μια Φωνή
λογχίζει: «Πάρε πόδια σου και τράβα.
Ανέβα βήμα βήμα το βουνί
και βούτηξε με μάσκα μες στη λάβα.

Τα κωμικά για μπάστα. Δεν μπορώ

δεν έχει. Το φαρμάκι ως τον πάτο.
Τον τελευταίο σύρε το χορό,
τσαρούχι, φούντα, πάτημα τριζάτο.

Η πεδιάς φρυγμένη. Για δροσιά,

εκείνη των αρχαίων ηφαιστίων.
Δεν πιάνεις φιλαράκι χαρτωσιά,
σαν μουρμουράς τροπάρια αγίων.

Εμένα να ακούεις. Συντροφιές

λησμόνα τες σε τίποτες δε βγάνουν.
Θαρρώ νογάς καλά από οχιές
κι αράχνες που λυσσάρικα δαγκάνουν».

Αλιά παραδομένος στο κρασί,

με γόνυ μαθημένο να τρεκλίζει,
φορώντας κοστουμάκι θαλασσί,
αφήνω τη Φωνή να με κερδίζει.

 

Σαββατόβραδο

 

Φρικτό το Σαββατόβραδο
σα κάμποτ χειρουργείου.
Κλεισμένο μου ματόκλαδο,
θαμώνας υπογείου,

πέντε χρονάκια. Στέφανο

εξ ακανθών ματίζω.
Κάλλιο καρφί και τέτανο,
απ΄το να κλαψουρίζω.

Φρικτό το Σαββατόβραδο

και πιο φρικτή Δευτέρα.
Τελειώνει το παλιόλαδο,
μου βάνει ο Χάρος βέρα.

Και τι να πω στο Μάστορα

της Πλάσης που προσμένει;
«Γειά σου ρε Προβοκάτορα,
το βύσσινο να μένει».

 

Μ΄Ένα Πικρό Τραγούδι

                  για τον Μάριο

Μ΄ένα πικρό τραγούδι για παιδιά
που χάσανε απόδειπνο και λύρα,
ματόκλαδα σφαλνώ. Αστροφεγγιά,
ας μένεις στο κατώφλι και τη θύρα,

ότι το φως σου καίγει σωθικά.

(Συνήθισα Μνηστήρας στην Ιθάκη).
Κάθε χειμώνα θέρμες, βροχικά,
πρέφα τα καλοκαίρια και ουζάκι.

Μ΄ένα πικρό τραγούδι δανεικό

από Θεών κι Ανθρώπων αρραβώνες,
το πνεύμα μου αφήνω νηστικό
πριν το παραφυλάξουν με σφεντόνες,

ζεϊμπέκηδες κροκάτοι του Matisse

σε κύμανση ελεύθερη βακχείας.
Στις μίνες σου Χριστέ ευθυτενής,
το σφύριγμα μιμούμαι μιας ταχείας.

               

 

Τίτλοι Τέλους;

 

-Τα λόγια σου παραφορά
και γκρίνια και αμάχη.
Ο νους μου αυτό δεν το χωρά
και με τα σένα τα ΄χει.

Πάει καιρός που αερικό,

στ΄αστέρια με καλούσες,
καντάρια μέλι Αττικό,
κατείχες και κερνούσες.

-Περνά η αγάπη. Τι θαρρείς;

Δεν είναι και για πάντα.
Κάποτε οι δυο γένονται τρείς,
τα είκοσι σαράντα.

Οι έρωτες σαν τα πουλιά,

φωλιές παλιές γκρεμίζουν,
αφήνουν μπόσηδες, δουλειά,
τ΄αψήλου ανεμίζουν.

-Έτσι προστάζει η λογική

κι έτσι συχνά συμβαίνει,
από Ευρώπη ως Αφρική,
ότι ανθεί πεθαίνει.

Μα μια φορά μες΄στο ντουνιά,

κάτι ας γένει άλλο.
Δώσε του χάρου μπαστουνιά
κι ένα σε μένα μπάλο.

Γύρισε τούμπα τα μυαλά

και σκέψου όπως πρώτα.
Αγάπη τέτοια ποιος χαλά;
Για πίσω βάλε ρότα.

 

Ο Δρόμος

 

Δεν ξέρω πια το δρόμο για τη γλύκα.

Στα ζάρια φαγωμένη εγώ την προίκα.
Γνωστοί και φίλοι στάχτες στον αγέρα
και γκρι φωτογραφίες σ΄ένα tera.

Στη Νίκης ψηλοτάκουνα και Honda.

Με νέκυδες με χρέωσαν ως ζώντα.
Φλεβάρηδων πενήντα το γομάρι,
του Φιλοπάππου λούζομαι φεγγάρι.

Βρασμένο στάρι πάντοτε για δείπνο.

Αχ Λήδα περιφρόνησες τον Κύκνο!
Απ΄τη μεριά του Ογδόντα ανατέλλεις,
αγάπη πρώτη γέρνεις και πεθαίνεις.

Μπροστά μου Μαγιακόφσκι και σημύδες,

πίσω μου λιγοστές Αλκυονίδες.
Αν άξιζε τον κόπο ποιος να ξέρει;
Δεν μολογάει ποτές το νεκροκέρι.

 

Ποιος;

 

Ποιος της μοίρας μου ορίζει το παλιάλογο,
οδηγώντας το ντουγρού σε κάποιο Ζάλογγο;
Ποιος τα νέφη συγκεντρώνει κατασκότεινα,
πέντε μέτρα πάνωθε μου; Χρόνια κόκκινα,
με ζαλώσαν παραισθήσεις. Γοργοπόταμος
για να βρει των ενοχών ο ιπποπόταμος,
ένα τρόπο να στεγάσει την αηδία του,
ένα λόγο ν΄ αντιτείνει του ψυχίατρου.

Ποιος τα νήματα μου παίζει κουκλοθέατρο,

με του Βελζεβούλ τσιγκλώντας με το κέρατο;
Ποιος στιχάκια συλλαβίζει στο κεφάλι μου,
τραγουδάκια στα υψώματα του Άλιμου;
Μιαν απάντηση γυρεύω και πορεύομαι,
μ΄όλα ΄κείνα που ΄χω μάθει να ειρωνεύομαι.
Του Εμπεδοκλή κρατήρας ,δίνω πήδουλα
και γλυτώνω στ΄ άψε-σβήσε, λάθρα κι ύπουλα.

 

Ο Ανάπηρος

 

Τα περιθώρια στενά
και μπρος μου Συμπληγάδες.
Όλα τσερβέλο τα γεννά,
ραγιάνια και θρακιάδες.

Τ΄αγκάθι τρέμω του αχινού,

της όχεντρας το δήγμα.
Ενός προγόνου ραδινού,
υπάρχω δίχως στίγμα,

τάσι χρυσό να βαπτιστούν,

οι τύψεις του Πιλάτου,
στιχάκια δυο πριν τοκιστούν
σε τράπεζα θανάτου.

Ένας ανάπηρος για ιδές,

λιόντα λαβή, μπαστούνι,
του Άδη ψάχνω τις πηγές,
με τρίπατο τακούνι.

 

ES IST VOLLBRACH

 

Ράκη συνθέτουν το χορό τον ύστατο των άστρων.
Η πλάση όλη τρίφτηκε σε σκόνη. Δίχως αχ
ήταν γραφτό της να χαθεί. Απομεινάρια κάστρων,
κραυγάζουν ως τη χαραυγή πικρά, <<es ist vollbracht>>.

Φτηνά πουλάνε τον χρυσό, φτηνά και τ αγιοκέρια

μα όσα να ανάψεις φίλε μου, το επουράνιο κραχ
θα επέλθει. Βλέπεις, τέλειωσαν για μας τα καλοκαίρια
και ξέπνοα μας χαιρετούν πικρά, <<es ist vollbracht>>.

 

 

                                                      

                          

                                                      

                                                      

Ας βυθιστούμε Καίτη

 

Ας βυθιστούμε Καίτη στον Νεκρόκηπο,
σαν δυο παιδιά που χάσανε την κρίση
και παίξανε στα ζάρια το υπόλοιπο,
απ΄ της γιαγιάς το δρακοπαραμύθι.

Ας βυθιστούμε Καίτη… Τι μας έμεινε

παρά των νηπενθών η παραζάλη;
Από γεννησιμιού του ο ήλιος έσβηνε
προσέχοντας πολύ μην υπερβάλλει.

Ας βυθιστούμε Καίτη... Ποιος δραπέτευσε;

Ποιος κράτησε ψηλά το γλίσχρο φως του;
Πισθάγκωνα η μοίρα κι αν μας έδεσε,
οι πιο πιστοί εμείς φίλοι τ΄Ασώτου.

Ας βυθιστούμε Καίτη στον Νεκρόκηπο

με μιαν χινοπωριάτικη φροντίδα.
Απάνω μας τ΄Απόλλωνα το μόνιππο,
τα βόλια απ΄του Πατρός την αραβίδα.

 

             <<Ligne Mazinot>>

 

Ένα καιρό που τους Θεούς πουλούσαν στο παζάρι

και ευθύς μόλις τους ψώνιζες σε ζεύαν δουλικό,
έτυχε ο μαύρος να κρατώ καταραμένο ζάρι
στο χέρι μου τ΄αριστερό, στο άλλο μούλικο.

Βάραινε γύρω απ΄το λαιμό αόρατη καδένα,

καθώς με κατρακύλαγε η θλίψη στα γκρεμνά,
λουσμένος πάντα στου ουρανού την πιο αγία βλέννα,
φροντίδα μου μοναδική  να περπατώ σεμνά.

Στη στράτα απάνω που σε πάει και πίσω δε σε φέρνει,

σκυλί τυφλό με γαύγιζε τις νύχτες τρεις φορές.
Ήπια καφέ πολλά βαρύ με κάποιον Τισσαφέρνη
και γδύθηκα να μετρηθούν σωστά οι εκδορές.

Τώρα έχει πέσει σκοτεινιά βαριά και κατσιφάρα.

Με λούγκερ πως να πατηθεί γραμμή μια Μαζινό;
Στη πλάτη κρέμασα παλιά δίχως χορδές κιθάρα,
μισεύοντας παντοτινά για τόπο ορεινό.

 

 

                               

Κιτρίνισε

 

Κιτρίνισε η όψη σαν χαρτί
που τύλιξε για ζύγι τη μερίδα,
τη μισοσαπισμένη κι ελλειπή…
Μοσχάρι τάχα; Κότα; Χοίρος; Γίδα;

Κιτρίνισε η όψη. Μοναχά

ο Χάροντας γυρεύει πια τροφεία.
Να μένεις με την όρεξη οχιά
κι εγώ με των Μαγείρων τη σοφία.

 

Εγώ Αυτός

 

Ακόμα ένας νόμος της ζωής:
Να φεύγεις πριν το δάκρυ σε στεγνώσει.
Παρασκευή ξεκίνησες απόγευμα,
όλα την Κυριακή θα ΄χουν τελειώσει.

Μη λησμονάς τη μάνα που σε γέννησε,

την ώρα που νικήθηκε ο χάρος.
Της δύσης τα ολοπόρφυρα ενδύματα,
πριν σάρκα σου γενούνε δείξε θάρρος.

Πενήντα χρόνια λάσπη και βροχή,

αγέρας, νυχτοπούλια, στίχοι λάβροι.
Αν άξιζε ρωτάς τόσο παράπονο,
για δυο σπυριά κακοβρασμένο στάρι.

Το παραμύθι βγήκε σκοτεινό.

Ο Δράκος την ψυχή σου ανασαίνει.
Το γέλιο σαν σου λείψει μπόι σήκωσε.
«Εγώ αυτός που σήμερα πεθαίνει».