Ο Πάρις

 

(Στον αγαπημένο μου Νίκο Περδίκη,

δώρο ταπεινό για τα γενέθλια του)

 

Ένα κομμάτι σάρκας, να τι είμαι,

τυφώνες γκαστρωμένο συμφορών.

Με μονοκυάλι Ο τα πάντα Ορών,

τον τόπο εποπτεύει όπου κείμαι.

 

Το θάνατο δεν δέχτηκα για φίλο.

Με ξέγραψε, τον ξέγραψα κι εγώ.

Στης αντηλιάς τις μνήμες ασελγώ,

απόδειπνο Λαμπρής βαστώντας μήλο.

 

Η Πεντάμορφη και το Τέρας

 

Στα λόγια της κρεμάστηκα τα πλάνα

μια νύχτα κολασμένη, ο δειλός.

Ακύμαντα τα χρόνια μου, χυλός,

με στείλανε κουτσάφτη στην αλάνα,

 

να ψάχνω της αγάπης της το γέρας

το κάλπικο. Ατέλειωτη βροχή.

Γονάτισα: << Νισάφ… Ανακωχή

Πεντάμορφη>>, ψιθύρισα το Τέρας.

 

Κυριακή (κοντή γιορτή)

 

Αχολογούν τρουμπέτες μες στον Κήπο,

τ΄αθάνατα τρομάζοντας σκυλιά.

Ο Γέρος αραχτός στην αντηλιά,

τον λάγιο δασκαλεύει τώρα ίππο,

 

με το τουφέκι ξέχειλο μολύβι:

<< Χωριάτες να λογιάζεις τους θνητούς>>.

Τι του ρθε και τους άφηκε λυτούς;

Γι απόκριση καρδιά και νου του στύβει.

 

Σάββατο

Με γόνατα γδαρμένα περπατώ,

ανάμεσα σε θάμνους ασφοδέλων.

Στο πέτο μου παράσημα μπορντέλων,

λιπαίνουν το σαρκίο το φθαρτό,

 

που δέχτηκε της ήττας την πληγή,

σαν δώρο μιας θεότητας φιλίας.

Η Φύση αδυσώπητος Ταμίας

υπάρχει. Ξαφνικά, μαρμαρυγή…

 

Δυο Καρδιές Ηλεκτρισμένες σ΄ένα Τραίνο…

 

Τ΄ωραίο, λιτό κεφάλι μου προσφέρετε

σα φρούτο σε κρυστάλλινη φρουτιέρα…

                 Καίσαρ Εμμανουήλ

 

Σε κρουσταλλοφρουτιέρα το κεφάλι σας,

επιθυμώ Κυρία να θαυμάσω.

Από γενιά τρανή είμαι της Λάρισας.

Αχίλλειος Σακκάς… Γροίκησα Βάσω,

 

ατίμητη πλαγγόνα να σας κράζουνε

οι φίλες σας. Τρελός; Μα πως σας ήρθε;

Τα βέλη σας την πτέρνα μου τιτρώσκουνε,

στυγνέ των νεκρικών μου πόθων λίθε.

 

Παρασκευή Ως Μεγάλη Πάντα

Στην Εθνική σκληρή φωτοχυσία,

λιγώνει τις αισθήσεις. Οδηγώ

γυρεύοντας σκαρί και Ναυπηγό

κι ένα χαμένο Λόγο του Λυσία.

 

Η θάλασσα ανοίγει σαν εταίρα

τα πόδια της στον κάθε μουστερή.

Πως λιάνεψε το χάσικο κερί

που λέκιαζε την κάσα του Πατέρα;

 

Καρφώνω τις ταχύτητες. Σφαδάζει

το λάστιχο μιας ήμερης χαράς.

Μηλαδερφός βοριάς, χορευταράς,

τη σκόνη απ΄τα σάβανα τινάζει.

 

Στην Εθνική ριγούν τα μεσημέρια,

παρά το κυνικό τους το παλτό.

Χιτώνιο δερμάτινο, φθαρτό

μου στέλνει ακατάπαυτα χαμπέρια.

 

Πέμπτη

 

Θάλασσες ρεκάζουν e la nave va.

Σηκώνεται πουνέντες, σκοτεινιάζει.

Άθως τις αρτηρίες τώρα φράζει,

κάλλιο να χαμε σταυρώσει Βαραββά.

 

Δίχως παρακλήσεις μοιάζουν μαγικά,

ακόμα και τα έρμα καφενεία.

Σαν το βαστάς μπροστά σου την Πενία,

στα χίλια της μηχανής της κυβικά,

 

καβάλα θα πετύχεις δίχως άλλο.

(Λίγη βενζίνη και κινάει ο Μύθος).

Φρυγμένος της Ακρόπολης ο Λίθος,

σέρτικα καταριέται κάποιον Παύλο.

 

Κίτρινη βροχή πάνω σε μια πόλη

που βάσταξε σεμνά τις ονειρώξεις.

Φτάνει ω Ξένε με ψυχή να σπρώξεις,

το κάθε τι για να γυρίσει ασβόλη.

 

Τετάρτη

Δεν θέλω κοπετό και τσιριμόνιες,

την ώρα της μεγάλης μου φυγής.

Η πιο στυγνή παρθένα της Πηγής,

ας νίψει μ΄αλισίβα και κολόνιες,

 

επιτηδείων λόγια μελωμένα,

μα χάρτινα σαν Χόλυγουντ φθηνό.

Αρκεί το κατωσέντονο λινό,

της Κόλασης τα σύρματα κομμένα.

 

Τρίτη

Γελάσαμε πολύ με το σκοτάδι,

τις χίμαιρες, τα πτώματα των φίλων.

Τα βάρη μας στες πλάτες του ο Μίλων,

φορτώθηκε και βγήκαμ΄όλοι λάδι.

 

Γελάσαμε πολύ με τις Ακρίδες,

με τη σφαγή προπάντων των νηπίων.

Μα σαν παραχορτάσαμε το πύον,

ξεπέσαμε και πάλι στις φροντίδες.

 

Δευτέρα

Τη νηνεμία πώς να βρεις στα σούπερ μάρκετ

σαν σε φυσά κλιματισμός από παντού;

Χαμαί, ανάσα, τσιμουδιά μικρή Ραλλού…

(Ρόδες, σασί, καρμπυρατέρ, κάθισμα μπάκετ

 

κι ένα τιμόνι γυρισμένο προς της Λήθης

τα παραπήγματα). Αρχόντισσα κυρά,

βλέμμα καθάριο σαν θα πέφτεις στη πυρά,

την νεκρική που φούντωσε ο γερο- Σκύθης.

 

 

 

Τρώων

Χειμώνες τις βροχές τους ακονίζουν,

στη πέτρα την ατίμητη του Κτήνους.

Η Κτίση βρικολάκιασε. Αλμπίνους,

δεν θέλησα θεούς να με ορίζουν.

 

Και κάθε που μουχρώνει σαν των Τρώων

ανάψει το φανάρι, συλλαβίζω

μια προσευχή. Προς θάνατον βαδίζω,

εγώ ο ιδαλγός κραυγών και γόων.

 

Ελήλυθεν η ώρα

Αφήστε τα σκυλιά της καταιγίδας,

τον τρίβωνα με χάρη να ξεσκίσουν.

Το γόρδιο δεσμό ίσως και λύσουν,

με τρόπο να ταιριάζει της πατρίδας.

 

Ελήλυθεν η ώρα. Οι καμπάνες

Παρασκευής Μεγάλης, μας προγκάνε.

Άκου… Για φύτρα κίβδηλη μιλάνε.

Σε λίγο, θα μας μυξοκλάψουν μάνες.

 

Παιδική Ηλικία

Μαρμάρινοι σταυροί πρώτο παιχνίδι

κι ένα καντήλι πάντοτε σβηστό.

Στα πόδια μου σερνότανε πιστό,

της Εύας το πυρίμαχο το φίδι.

 

Μια κόρη που δεν πρόλαβε να ζήσει.

Αφόρετα λουστρίνια, κοπετός.

Κλινήρης της γιαγιάς ο σκελετός,

να μου θολώνει βέβηλα τη κρίση.

 

Φλεβάρηδες με μαύρη πανοπλία,

στις πύλες καρφωμένοι τις σκαιές,

αγνάντευαν τις έρμες Πλαταιές,

σηκώνοντας δεήσεις προς τον Δία.

 

Και πέρασαν τα χρόνια μες την άλμη,

δακρύων που δεν χύθηκαν ποτέ.

Φωνή καλεί με τώρα: <<Κυρ-βροτέ,

τη σφαίρα βάλε πίσω στη θαλάμη>>.

 

Το Νου σου Σφίγγα

Το καλοκαίρι θα πεθάνει με σπασμούς,

μια Κυριακή και σχόλη στη Καδμεία.

Τρελά θα κουδουνίζουν τα ταμεία

της Μέσης Κόλασης, εισπράττοντας δασμούς.

 

Το Νου σου Σφίγγα, μην απόκρισες σε βρουν,

αμέριμνη να πίνεις τον καφέ σου.

Κάλλιο χιτώνα φόρεσε του Νέσσου

κι ατή σου το ιερόν κομμάτιασε οστούν.

 

 

Η Κατάρα

 

Αφέθηκα στον οίκτο της εσπέρας,

ένα βαστώντας χάσικο κερί

και να σου κούτσα-κούτσα κι ο πατέρας,

με χιλιομπαλωμένο αντερί,

 

τους κήπους να στοιχειώνει του ΑΜΥΝΤΑ,

το μαύρ΄όπου φυτρώνει γιασεμί.

<<Καταραμένη γέννα του εξήντα,

για σε βάραθρα, σάρες και γκρεμνοί>>.