Του Όκκαμ το ξουράφι

 

Του Όκκαμ το ξουράφι στο λαιμό μου,
στες πλάτες μαυρομάνικο του Βρούτου.
Εδώ στα παραπήγματα του Πλούτου,
οι πρώτες λέξεις (δήγματα εντόμου),

τους κήπους μαραγκιάζουν και τις πέτρες,

που γνώρισαν την μήνιν του επαίτη.
Ω Μούσα μου! Το θύμα γλωσσοδέτη,
παλεύω δίχως σθένος νιές οχέντρες.

Σαν πάλι ξημερώνει… Κήτς! Ρακίνα!

Κολόνες και πουριά πάντα σε θέση
φθαρμένης προσοχής. Οκάδες λέσι,
στις σκάλες του μετρό μέχρι τη Σίνα.

Του Όκκαμ το ξουράφι πως αστράφτει,

απάνω στων μαστών τις παραισθήσεις;
-Αδύνατον πια στίχους να κυήσεις.
Τον πάσα ένα κάμνει ο χάρος ζάφτι.

 

Παρασκευή

Παρασκευή με πυρετό,

τον πρώτο λόγο αθετώ
και παίρνω σβάρνα τους γιαλούς,
πότες γυρεύοντας σαλούς,
Χριστό σαν είναι βολετό.
Παρασκευή με πυρετό.

Παρασκευή κοντά εννιά

το βράδυ, ρίχνω πετονιά
να πιάσω ότι ξέρασε
ο Ποσειδώνας. (Γέρασε
μαζί με μένα κι η Λενιά).
Παρασκευή κοντά εννιά.

Παρασκευή αλλοίμονο,

γυμνός στο καταχείμωνο,
δεν έχω φίλους  εύκαιρους,
τρεις μοναχά συνέταιρους,
να ψέλνουν το αντίφωνο.
Παρασκευή αλλοίμονο.

 

Η Ώρα

 

Η ώρα για να βγουν οι Βουρκολάκοι,
στιγμή να ξεμυτίσουνε Τεφροί.
Χιλιάδες μίλια πέρα οι Δελφοί
μακριά κι ασθενικό το αλογάκι.

Τοπία της ψυχής πυρπολημένα.

Αχ Περσεφόνη Μούσα μου σκληρή!
(Που πήγε το λοφίο, το λειρί;)
Οι άρνες ψάχνουν μάταια ποιμένα.

Μονάχος θα χαλεύω. Τι με μέλλει;

Ο θάνατος λημέρι. Κυνικός
σε όχημα παλιό: «ΕΙΔΗ ΠΡΟΙΚΟΣ»,
Σεβαστιανός ωραίος με τα βέλη.

Μα ώρα να κινήσει το γραμμένο…

Οι άμβωνες φωτιά. Η λειτουργιά
βουίζει ωσαννά κι αλληλουγιά,
πριν να χυθεί σε αίμα χαλασμένο.

Θυσία Εσπερινή

 

Ανθόκηποι κι αγάλματα και τάφοι
και κίτρινο του μίσους ζωηρό.
Εδώ, στης μοναξιάς το οχυρό,
οι κύλικες με θέλησαν στο ράφι

και στους ψυχρούς στρατώνες των Μυρίων.

(Την πέμπτη πρωινή ο κεραυνός).
Μπροστά μου διχασμένος ο Δανός,
με σύριγγα τραβάει μου το πύον,

πριν κύψει ως αμνός στην εκκλησία.

«Ο Θάνατος περίπτερο κλειστό».
Τον λόγο αυτό δανδής θα στολιστώ,
σαλπάροντας σεμνά για τη θυσία.