Ο πρόστυχος

«Τα νιάτα θέλουν προστυχιές,

τα γερατειά νηστεία,

κι αυτές στα στήθια μελανιές,

μου φέρνουνε  αηδία.

 

Ότι χιονιάσαμε τα δυό,

και τα πολλά να λείπουν.

Τα σώματα μας ρημαδιό,

σε λίγο πια εκλείπουν.

 

Και τι θα ΄πεις στον Γεραμπή;

Κυρά μου με καψώνει,

όταν στερνή αναλαμπή,

ταχιά κοντοζυγώνει;»

 

«Δεν είναι για την ηδονή…

Είναι για το γαμώτο,

για το σαράκι που φωνή,

απόκτησε και χνώτο.

 

Μέχρι να δω κυρά ν΄ανθούν,

τ΄ανάποδα ραδίκια,

κορμιά μας άφες να μιανθούν,

και βουρ για ραχατλίκια».

 

Το παλτό

Χριστούγεννα θα ΄ρθείς μ΄ένα παλτό

κατάμαυρο που φόραε ο πατέρας

αρθρώνοντας: «Το σύστημα φθαρτό

και ψέμα των χρηστών αρνών το γέρας».

 

Και τρώγοντας με βιάση το ψωμί,

στη πρώτη κατασκότεινη ταβέρνα

θ΄αποτολμήσεις: «Μάγισσα χλωμή,

σαγίτεψε καρδιά και νου και φτέρνα.

 

Ο χρόνος ποιόν μπορεί να λυπηθεί;

Κανέναν, περισσότερο εμένα,

τον άνθρωπο παλτό που ΄χει ντυθεί,

ελπίζοντας σε δεύτερη μιά γέννα».

 

Χριστούγεννα θα ΄ρθείς μ΄ένα παλτό.

Εσύ αλήθεια; Μήπως ο πατέρας;

Στο χέρι διαβατήριο πλαστό,

τα φύλλα του θα παίζει ο αγέρας.

 

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ

Δεν σκέπασα με χνώτο μου Χριστό.

Αποστολή μου είχα να ταγίσω,

ένα την Παναγιά ζωμό ζεστό,

το γάλα Της το Άγιο να βοηθήσω.

 

Μια όρνιθα μηδέν έχει αξιά…

Παράδεισος δεν ήτανε για μένα.

Της λήθης αχ! βαριά η πλανταξιά,

σαν στέκεσαι με μέλη σου βρασμένα…

 

Μια Ελένη

Κάποτε είχα όνειρα χίλια,

κι ένα παλάτι στην αμμουδιά,

που το ΄χα κτίσει για μιαν Ελένη.

«Κάπελα, ούζο, κονιάκ και τσικουδιά».

 

Στα καφενεία με λένε μπέκρο,

και με κερνάνε κάτι παιδιά.

«Για πες μας λίγο για την Ελένη,

και για τα μάτια της τα μενεξεδιά».

 

«Η ομορφιά της πήγε στο βρόντο,

Κεφαλληνίας, μετά Φυλής,

και ξεθωριάσαν τα δυό της μάτια,

στη λάμψη φλόγας στυγνής κι απατηλής.

 

Κάποτε είχα φιλί κι αγάπη,

και μια μερίδα στην ευτυχιά,

τώρα Ελένη για με σημαίνει,

ζήση χαμένη, ντροπή και προστυχιά».

 

Πρωτοχρονιά

Πρωτοχρονιά με τύλιξες με τις προβιές του Πάνα,

την έρημο βαφτίζοντας δασάκι δροσερό,

κι εγώ που σε περίμενα με λύρα και τροκάνα,

γονατισμένος κι ήρεμος εν τόπω ιερώ,

 

πως γένηκα στα ξαφνικά δυό γιασεμιών ικέτης,

με μια γραφίδα στο ζερβί, πυξίδα σκοτεινή,

να κολυμπώ σαν έμβρυο στ΄απόνερα μιας Καίτης;

Σ΄έρώτηση τέτοιας λογής, η απάντηση φθηνή.

 

Και συ που με ταξίδευες με των Μουσών το ψέμμα,

για παραλία μίλησες στη Σύρα μυστική.

«Ιδού» μου είπες «πνίγονται οι άπιστοι στο γαίμα,

κι αν σώζεσαι οφείλεις το  σ΄απάτη οπτική».

 

Πρωτοχρονιά σα ξύπνησα, πρωί η ώρα έξι,

τα μάτια μου ανοίγοντας στου χτήνους τη  καρδιά,

ένα τζουκ-μποξ των θλίψεων αγγάρεψα να παίζει,

ως να μουχρώσει για καλά η μέσα λαγκαδιά.

 

Μέρες κορωνοϊού

Μας εφαρμόσαν φίμωτρα,

και είπα: « Μπερεκέτι»

ότι γλυτώνω τσακωμούς,

συζυγικούς με Καίτη.

 

Ο τάλας πώς γελάστηκα;

Εγώ στην μούγκα, λέξη…

Γκρινιάζει μόνο η κυρά,

και ποιός να την αντέξει;

 

Με διαφορά ωρών πέντε

-Τριγύρω πούπουλα… Στρουθί,

θα μπήκε απ΄το μπαλκόνι!

-Στο στήθος φτερουγίσματα…

Ο θάνατος ζυγώνει!