Θείε- Χάρε

Χρόνους εξήντα ψυκτικός,

συνήθισα το κρύο,

τον θάνατο με το μικρό

να τον καλώ,

νομάζοντας τον θείο.

«Θείε-Χάρε ξέρνα τα χαμπάρια σου.

Έχεις λίγο χώρο μες στ΄αμπάρια σου;»

Μ΄ένα καΐκι ψαριανό,

λυκόφως θα μπαρκάρω,

Δεκέμβρη μήνα στις γιορτές

ανάμεσα,

με τιμονιέρη Χάρο.

Φόβος μηδέν μα τι φελά,

σαν κροταλάν οι άλλοι;

Πρέπει κι εγώ με την σειρά 

μου να σκιαχτώ,

να σκύψω το κεφάλι.

Το στριφτιδάκι

Μια νύχτα όρτσαρες πανί,
κρυφά κλεφτά για μάκρη,
και σαν καλοξημέρωσε
ο Γεραμπής,
κοινώνησα το δάκρυ.

Στρίφτι-στριφτιδάκι σέ ΄λεγαν μικρή,
πρώτη μου αγάπη και κατάπικρη.

Και από τότε αερικό,
χαψώνομαι στο σπίτι,
ανάβοντας τον φάρο μου
τον πρόστυχο,
με τον αποσπερίτη.

Μήπως θελήσεις κάποτε,
μην τύχει και λυγίσεις,
και θυμηθείς του Γιάννη σου
την αγκαλιά,
στο ρετιρέ της Βύσσης.

Ο Χάροντας και το Ποδήλατο

Ο Χάροντας καβάληκε,
ποδήλατο και τρέχει,
την κατηφόρα μ΄εκατό.
Και του ΄χα πει,
πετάλι να προσέχει.

«Χάροντα φυλάξου!  Πάγαινε πεζή,
ανοιχτό σαν θέλεις να ΄χεις μαγαζί!»

Καρφί προς ρέμα ροβολά,
και τούτο δεν του πρέπει.
Γιατί αν πάθει τίποτα,
(Ιησούς Χριστός!)
τον κύκλο ανατρέπει.

Ό,τι θα γένει ο θνητός,
αθάνατος κι αλί του.
Τι να την κάνει τη ζωή
την άσβεστη;
Ποια θα ΄ναι η αμοιβή του;

Ο Γκρεμιστής

Μου΄πες Απρίλη πως θα ΄ρθείς,
κοντοζυγώνει  θέρο.
Το ψέμα σου πια δεν βαστώ,
συγχώρα με…
Δεν θέλω να σε ξέρω.

Όνειρα γκρεμίζεις δίχως δισταγμό.
Κάποιος να σου βάλει  πρέπει ένα φραγμό.

Τα ρόδα μου μαράθηκαν
προσμένοντας εσένα,
που κάποτε τα μύριζες
αχόρταγα,
με κάτω τον αυχένα.

Η Νεκρανάσταση

Θωρεί «Σωκράτους» και γελά:
«Ποιος σκέφτηκε καριόλης,
τέτοιας λογής φληνάφημα,
εν μέσω της ασβόλης;

Πως βρέθηκα στην Αττική,
σ΄απόπατο  Αθήνα;
Αρές σ΄αυτόν που μ΄έβγαλε,
στο φως με την αξίνα.

Τότες που χρόνια ολόχρυσα,
εγώ θανή ζητούσα,
φαντάσου τώρα γύρα με,
Περσέπολη και Σούσα;

Ο Άλκης μου πρωθυπουργός,
δεν λύνει, μόνο δένει.
Ερμοκοπίδες στη Βουλή…
Γι΄αυτούς; Μονάχα αίνοι.

Κάλλιο λοιπόν το κώνειο,
να πάρω μονορούφι,
παρά να γένω των Γραικών
των νέων, κλοτσοσκούφι».

Μα το βοτάνι ψάχνοντας,
σε κάποιο φαρμακείο,
νοιώθει κομμάτι δύσκολο,
να ξεγδυθεί σαρκίο.

Κι έτσι το παίρνει απόφαση,
πως μόνη σωτηρία,
είναι να μάθει εξ΄αρχής,
να ζει με τα θηρία.

Η Πτώση

Κατεβαίνω απ΄τον έκτο,

δίχως κούραση μια στάλα,

παίρνοντας βολά μου πρώτη

άλλο δρόμο… (Άσ΄ την σκάλα!)

Κι αφικνούμενος  ισόγειο,

σε συνθήκες μη μου άπτου,

λάλον αγρικώ τοιούτον:

«Ούτος δείται νεκροθάπτου!»

Τ΄αυγά

 

«Γουστάρω» γράφω «πράματα βαρβάτα,
στους λόγους, στες κινήσεις, στη στρωσιά».
«Τ΄αυγά σου Γιάνν΄καθώς τα τρως μελάτα!»
Είν΄η κυρά που βγαίνει απ΄τη χωσιά.

Μια Τετάρτη

Μια Τετάρτη σήκωσα πανί…
«Τι λαμπροί ως πέρα οι ουρανοί!»
είπα, μα η Γεθσημανή,
είχε φανεί.

Με τα καρφιά μετρήθηκαν,
η Πούλια κι ο Αυγερινός,
Προφήτες  κι Αποστόλοι,
του Κήπου ο γυμνός.

Η Βδομάδα γύρισε τεφρή,
και μαζί της τσούρμο οι οχτροί,
στριμωγμένοι γύρα μου ωχροί,
κόντρα Χριστοί.

Η Εκταφή

Θυμίζεις τώρα μια θλιβή
γριά και κακομοίρα,
που ψάχνει μες στα κόκαλα,
αρχαία κάποια λύρα.

Κι όσο κρατά η εκταφή,
υπάρχει φως κι ελπίδα,
μα σύντομα θε να γευτείς,
Αγαρηνών λεπίδα.

Γιατί σαν πόρνη έζησες,
πουτάνα ξεπουλήθεις,
κι έφτασες ασυλλόγιστα,
στα σωθικά της λήθης.

Βάλε λοιπόν χεράκια σου,
και τράβηξ΄απ΄το χώμα,
την ίδια σου την κεφαλή,
λειψάνι για κονόμα.

Τα υποστρώματα

Κάποτε δυο μας αγκαλιά,
φωτιά ως τα ξημερώματα,
μ΄άναιμοι τώρα φευ κι αλιά,
φουντώνουμ΄ υποστρώματα.

Κι εύχομαι νάρθει στη ζωή,
μια νύχτα αιδοιόλεικτη,
που απ΄ εξαίφνης διαρροή,
θα σβύσουμ΄ ηλεκτρόπληκτοι.

Η συμβία Παναγιώτα κατά την Δευτέρα Παρουσία

Η Δεύτερη σα θα γενεί,
φρικώδης Παρουσία,
μπροστά στον Κύρη και Θεό:
-Γιατί την συνουσία,

στα ζωντανά ενέσπειρες;
Αν ήθελες καλό τους,
δρεπάνι χάρου έφτανε
και ηδονές του σκότους.

Κι αν απαντήσει ο Θεός,
θε να βουλώσω τα ώτα,
μοστράροντας Του εκατό
κιλά, μια Παναγιώτα.

Ο Ασόβαρος

Με τον Καραϊσκάκη κίνησα μια βραδιά
για Φάληρο, Γλυφάδα και Φλοίσβου αμμουδιά,
τα τσίπουρα να πιούμε, τσίρους να ψήσουμε,
της τελευτής του κόμπο, μήπως και λύσουμε.

Μου δείχτιασε τον τόπο (αλλιώς ήταν παλιά),
που καταγής τον στρώσαν Ελληνικά σκυλιά.
«Τη μάχη με τον Ξένο, μόνοι μας χάσαμε,
την προδοσιά οκάδες καλά χορτάσαμε.

Παράπονο δεν έχω, μια σφαίρα στ΄αχαμνά,
κι όλα τα κεκρυμμένα μου γίνανε λιανά.
Τους είπα άμα ζήσω την εγαμήσανε,
κι άμα πεθάνω πούτσα μου την πορδίσανε.

Γι΄αντίδερο οι γκιόσες μου φτιάξανε βωμό,
και πίσω το γηπέδι για Ολυμπιακό.
Έτσι σε ξεπληρώνουν οι Ελλαδέμποροι,
προτού σε περιλάβουν της Α΄οι Έφοροι.

Γι αυτό λοιπόν καρντάσι, στην άκρη τις μαγκιές,
καλύτερα κρασάκι να πίνεις και ρακιές,
παρά να καταντήσεις χόρτο και δόκαρος,
στην ψάθα ν΄αποθάνεις φτωχός κι αδέκαρος».

Με τον Καραϊσκάκη κινήσαμε μαζί.
Πως βρέθηκα μονάχος στο πορνομαγαζί,
να πίνω μοναχός μου; (Που σαι βρε Γιώργαρε;)
Κι απ΄τα ζερβά μουστάκιας: «Πάψε ρ΄ασόβαρε…»

Το Εξοχικό στη Σαλαμίνα

Πάτησα λιγόψυχος σάπια λαμαρίνα
κι είπα φληναφήματα τέρμα, ως εδώ.
Κι αν με πήρε δούλο της κάποτε η Αθήνα,
να λογιέμαι είν΄ σωστό  πρόσωπο φαιδρό;

Ναύτης με παράστεκε Μαραμπού και Κόλιας,
γράφοντας στον άνεμο στίχους λυγμικούς:
«Χρόνια το παράπονο μιας μανούλας δόλιας,
σου ΄κρυβε ορίζοντες πανοραμικούς.

Κι ήταν τα ταξίδια σου του περαματάρη,
δυο λεπτών υπόθεση δίχως μερτικό.
Σε καλούσαν πάντοτε της Χιλής οι φάροι,
μα ΄χες φρένο στρίγγλικο γης αερικό.

Γυάλινος στο Πέραμα και μπροστά Παλούκια,
μ΄ανοιχτό πουκάμισο κόντρα στους καιρούς.
έτσι εσύ ταξίδεψες, πέρασες τα λούκια,
ψάχνοντας στους Άτλαντες Σφαξ και Βέρα Κρούζ».

Πάτησα λιγόψυχος την παλιά παντόφλα,
για Σαββατοκύριακο στο εξοχικό,
που ΄χτισε ο πατέρας μου (δούλευε και ξόφλα),
πράγμα (τι ντροπή για με),  άκρως  λογικό.

Εν χρω

Στη μικρή πλατεία,

δυο μαγαζάκια όλα κι όλα κι αυτά μεσοτοιχία.
Κουρείο και Γραφείο κηδειών.
«Έχετε ώρα για ένα κουρεματάκι εν χρω;» γλυκολαλώ στον ξερακιανό που βαράει μύγες με μιαν εφημερίδα κίτρινη από την πολυκαιρία.
«Λάθος πόρτα! Που έχεις το νου σου άνθρωπε μου; Το κουρείο είναι δίπλα!» μου φτύνει υποτιμητικά και βιάζεται να γυρίσει  στο θεάρεστο έργο του.
«Μάλλον δεν καταλάβατε Κύριε…»  αντιμιλώ όσο πιο σεβαστικά δύναμαι,
«Για την ψυχή μου πρόκειται!»

Συμπόσιο

Κρασί μες στα ποτήρια! Μη λυπάσαι

ήπαρ! Θε να σου δώκουν οι Θεοί

κι ο Διόνυσος που πάντες ελεεί!

Τον νήφοντα μαθές να καταράσαι!

In taberna

Ο κούκος in taberna δίχως δείχτες...
Τούτος ο χρόνος πάντα ο σωστός.
Ο άλλος των γιορτάδων ο κρουστός,
για παίδες και Παραμυθίας λείκτες.

Ο Επίμονος Βοηθός

 

Μου κρένεις: «Χρόνια θα χυθούν
στης λησμονιάς τον βόθρο
και στων Θεών τα ρήγματα».
Το πιάνω,  κάθε όρθρο

πως θα ν΄πιο γλίσχρο το σχοινί,
τρανότερο το ψέμα...
Δεν μου χρειάζεται βοηθός,
τι μαργωμένο  τ΄ αίμα.

Η τριπλέτα

Τώρα που θέση χήρεψε Προξένου στο Καράκας,

είπα να κάμω αίτηση…Μα η Καίτη: «Τι μαλάκας!».

με πρόγκηξε και μου ΄δειξε στ΄απόκρυφα μου κάτι…

«Εδώ διψά σου η αυλή και θες τριπλό κρεβάτι;

Στα λόγια πάντα γίγαντας πλην σου το λέγω νέτα,

έχεις ποδάρια πήλινα και τσάκω μια ταμπλέτα,

αυτή που προμοτάρουνε στις ερτζιανές τις μπάντες,

και να με ΄δείξεις κόπιασε  πως τις πηδάς τις μάντρες.

Βουρ το λοιπόν βρε γιαλαντζί «Αράπη του Ζαμπέτα»,

κι αν τα βολέψεις κάλεσε Σπαλιάρα για τριπλέτα».