Ο Πατέρας

Ο Πατέρας κατεβαίνει αρχοντάγγελος σωστός,
να σκεπάσει με φτερούγες μπουχτισμένους του φωτός,
τα κοπάδια των αθλίων που μουλιάζουν στη βροχή,
το στερρό φρενοκομείο στοιχειωμένο μ΄ενοχή.
Βγάζει σάβανο τυλίγει, φύλο ράτσα και φυλή,
μόνη έγνοια του να ρέει γάλα μαύρο η θηλή.
Νυχτοπερπατεί στους δρόμους, συλλαβίζει προσευχές
και την πρώτη του Γενάρη: «Νέον Έτος Ευτυχές».
Μόνο μια φορά τον χρόνο, την Αγιά Παρασκευή,
κλείνεται στον εαυτό του κι είν΄η όψη του θαμπή.
Κι όταν λάχει να τρακάρει, βουτυράτο σαν κι εμέ:
«Σπάσε από μπρός μου» κρένει, «τζερεμέδων τζερεμέ».

Το Ρέκβιεμ της Κυριακής

Καθισμένος σε παγκάκι μες τ΄Αυγούστου την φωτιά,
νοσταλγώ παλτό, κουβέρτα, τσίπουρο και πυροστιά.

Τ΄άστρα σβήσανε στους ώμους, κουρελιάστηκε η στολή
κι έμεινα να περιμένω την χαριστική βολή.

Ξάφνου, φάντασμα προβάλλει απ΄την Κάτω Αντηλιά
σαν κουτσός λαχειοπώλης, και μου κόβεται η μιλιά.

«Πάρε Στρατηγέ τετράδα να ταιριάζει στη ζωή,
να ταιριάζει του θανάτου. Έχασες την ακοή;

Θα κληρώσει την Δευτέρα, προλαβαίνεις μια χαρά.
Μόνο διάλεξε στα σβέλτα και κατέβα τον παρά».

Και σηκώνοντας το χέρι, παίρνω κάτι σε ζυγό.
Χάθηκ΄ ο λαχειοπώλης, απολύθηκα κι εγώ.

Η Κηδεία

«Φίλοι καλώς ορίσατε», μιλώ μηδέ μ΄ακούνε,
τι τα χωνιά τους έχουνε φραγμένα με κερί,
και στέκοντας παράμερα μπλαβή να μην με δούνε,
μέσα στην ανημπόρια τους φαντάζουν τυχεροί.

Γελώ με τα καμώματα μα πάλι ανθρωπίσιο
πράγμα ο φόβος και καλό αλάργα να στηθείς,
τον σύντροφο που θα περνά, με μάτι αετίσιο
να κόψεις, μ΄έγνοια μοναχή πώς να μην ηττηθείς.

Ο θάνατος για τους νεκρούς κι εγώ νεκρός δεν είμαι.
Δεν είμαι και ας φαίνομαι. Παράσταση φρονώ,
το πανυγύρι τούτο εδώ. Το φέρετρο που κείμαι,
ένα σαράβαλο αστικό που πάγει Κολωνό.

«Φίλοι καλώς ορίσατε».  Καιρός μου πια ν΄απέχω,
με το κεφάλι πέφτοντας στις σπείρες του βυθού.
Της λήθης φέρτε μου νερό, τις μνήμες για ν΄αντέχω,
και φυλακήν τω στόματι, Παλιέ Πατέρα θου.

Ο Αγαμέμνων στο περίπτερο

Αγόρασα καπνό κι εφημερίδα.
Τα πλοία καθώς πάντα, στην Αυλίδα.

ΟΡΕΣΤΗΣ

Της θάλασσας το κύμα μ΄αρρωσταίνει.
«Στα όρη βρες την τύχη σου», μου κρένει.

Ο Φίλος

Ο φίλος πικρογέλασε και πέρασε στη λήθη,
μ΄ένα μαβί πουκάμισο, σακάκι σταυρωτό
βογκώντας: «Θα με θυμηθείς σαν σε βουλιάξουν μύθοι
μπετόν αρμέ, σαν καρφωθείς σε φράχτη αγκαθωτό ».

Κι εγώ που άναβα πυρσούς με μαύρο αναπτήρα,
κόντρα σ΄ανεμοθύελλα, ραγιάνι φοβερό,
τον πρώτο φανερώνοντας τριμμένο χαρακτήρα,
ενέχυρο ακούμπησα πυξίδα και φτερό.

«Για πάντα πένης» κλάφτηκα, «για πάντα στενεμένος,
στη Λισσαβόνα θε να βρω νοήματα χλωρά,
που θα βοηθήσουν να καμφθεί της μοναξιάς το μένος,
και θα μου δώκουν έρεισμα μέσα στην Αγορά».

Ο φίλος πικρογέλασε: « Να μείνεις στην Αθήνα.
Εδώ Σεφέρης. Ποιος για σε στου Τάγου τις στροφές;»
Με το ζερβί μου του ΄γνεψα στερνό το γειά στη Σίνα,
θρηνώντας της φιλίας μας τις σάπιες οροφές.

Αντισθένης

Τις κίβδηλες μουτζάλωσε,
μουτσούνες των στατήρων
και ρότα βάλε θαρρετά,
για Γαία Ελκυστήρων,

που χει τον Φοίβο βαρεθεί.
Γύρεψε Αντισθένη.
«Όποιος σκυλίσια ζει μαθές,
σαν Άνθρωπος πεθαίνει».

9 ΠΡΙΝ

Εννιά πριν απ΄την γέννα μου,
παρλάρω στην μητέρα:
«Κάμε Γωγώ την άρρωστη,
να φύγεις τον πατέρα.

Εσύ λουφάρεις την γκαστριά,
εγώ την ταλαιπώρια,
κάζα, στραπάτσα κι όλα αυτά,
που φέρνουν στεναχώρια».

Κι αυτή τρελέτζω: «Ξαποδό,
πάρε δρομί κι αλάργα,
για θα το πω του Απόστολου,
που ναι μοβόρος κάργα

και τέτοια φούμαρα μαθές,
σπανίως αγοράζει.
Τον πούλο από την κάμερη,
τι όπου ναν΄ βραδιάζει».

Και βράδιασε κι ο κύρης μου,
γυρνώντας στο γιατάκι,
με το τσαπί του το σκλερό,
πλαταίνει της τ΄ αυλάκι.

Και να μαι τώρα ο δύστηνος,
ταγμένος του θανάτου,
να κατοικώ μ΄ενοίκιο,
σε λάκκο αποπάτου.

Η Λύση του Προπατορικού

(Σάτιρα αφιερωμένη στον κ. Ν. Περδίκη)

 
Δεν έχει ο Παράδεισος χειμώνες,
μόνο καρπούς πρησμένους με ορμόνες,
που ένας όφις άδολα προσφέρει,
σε ζεύγος Πρωτοπλάστων. Χέρι-χέρι

και τρώγοντας με όρεξη το μήλο,
αισθάνονται γαργάλισμα στο φύλο:
«Να σε ξαπλώσω Εύα μες στα χόρτα;»
«Φτάνει σωστά να βρείς την μπουκαπόρτα».

Και να οι θρακιάδες, να τ΄αγριοκαίρια,
παπάδες, δεσποτάδες κι αγιοκέρια,
κραυγές της γέννας, άχγη του θανάτου
και καύλες Γεναριάτικες του γάτου.

Γι αυτό μαθές σιχαίνομαι τα μήλα,
την Λένα, την Μυρτώ, την Φιλομήλα.
Ένας Αδάμ σαν θέλει το καλό του,
δανείζεται τους τρόπους Τσακαλώτου.

Το Βλέμμα και ο Θόλος

Το βλέμμα θα σηκώσω στους πλανήτες
και φτύνοντας του Κήτους την βρωμιά:
«Εσείς των Τραγικών οι σοδομίτες,
αλλού γυρέψτε θύρες και κορμιά,

μ΄εκείνη την αψάδα που την Μήλο,
κατέκοψε χιλιάδες χρόνια πριν.
Ένα κερί ανάβοντας στη Δήλο,
των Δώδεκα κλειδώνοντας τα pin,

η θάλασσα γυαλί, ο πόντος λάδι,
ο ύπνος δίχως τύψεις και γλυκός,
σαν μέλι που εγχύθηκε στον Άδη,
σαν ύμνος προς Αρχές εμετικός».

Το βλεμμα θα σηκώσω στους φωστήρες
και βέλος ρίχνοντας τους φονικό:
«Γκαρσόνια τι αργείτε; Φέρτε μπύρες,
φελέκι σας γαμώ και γονικό».

Ανάξια πλερωμή

Στης Νίκαιας ο τάφος μου το Τρίτο,
εν μέσω πλέμπας. Τζάμπα οι στίχοι… Φρίττω!

Δίχως μία

Περάσαμε ωραία στην κηδεία.
Καφές, κονιάκ, σουπίτσα δίχως μία…

Το Φάρμακο

Μια Κυριακή χανσενική,
με μέγκλα μπλε κοστούμι,
γύρα θα φέρω τα στενά
της Πλάκας. «Βρε χαντούμη»,

ο κάπελας θε να μου πει,
μες στη παλιά υπόγα:
«Για σε φινίτο τα κρασά,
ξεράθηκεν η ρόγα

και γύρεψε ρεμέντιο,
σπετσιέρη να σε σώσει».
Κι εγώ που ξέρω: «Φάρμακο,
ότι θα με σκοτώσει».

95 ΑΛΟΓΑΤΑ

Σα νοιώσανε απλάδα και λιβάδι,
τ΄αλόγατα λακίσανε ομάδι.
(Νεκρό τιμόνι, ψόφια λαμαρίνα).
Γυρίσαμ΄ιδρωμένοι στην Αθήνα…

Η ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΗ

Ο Τάκης στριμωγμένος στο κουτί του,
βλαστήμησε τα μπεκ του αυτοκινήτου.

2666

Με τα στιχάκια κρύβω την εικόνα.
Τα πράγματα τελείως ασαφή,
στο μάτι σκουντουφλάνε του κυκλώνα,
σαν Όμηροι μ΄αδύναμη αφή.

Ληστές κλωθογυρίζουν τον Σωτήρα.
Η Σταύρωση δεν πρέπει να φανεί.
(Το σκηνικό στημένο για μια χήρα.)
Χαρτί ζουγραφιστό η  Γεθσημανή.

Σκυμμένος στα χαρτιά μου κάποιος άλλος.
Ρωτήστε την γυναίκα μου γι΄αυτόν.
Εγγλέζος, Ολλανδός, Κινέζος, Γάλλος;
Απλά, συντηρητής νεκροθαπτών.

Ο Εωσφόρος

Τα εύκολα δεν θέλησα. Τον δρόμο
τον έρημο περπάτησα κυφός,
σαν τον παλιό εκείνο ταχυδρόμο,
που μοίραζε σε φάκελα το φως

και κάποιοι τον προγκούσαν «Εωσφόρο»
και «κάλπη» και «προδότη» και «σκυλί».
Απάνω μου ο ρόλος… Ψυχοφθόρο,
μα έτσι περισώζεται η Φυλή.

Τα Φαντάσματα

Σήκωσα το φλυτζανάκι κι ήπια μια γουλιά,
βλαστημώντας τον Χριστό και την αναδουλιά,
που μας έριξε γερόντια στα πατώματα,
με φτηνιάρικη μασέλα μες στα στόματα.

Ο Θεμιστοκλής να λέει για Βυζαντινούς
κι ο Νικόλας για συμπότες, κύλικες, ληνούς.
Σαν τη γνώμη μου γυρέψαν, κατά κύματα
βγήκαν στούκας κι ερεβώδη τέτοια ρήματα:

«Οι βροχές θα μας μουσκέψουν, έρχονται καιροί
που θα ψάχνεις ένα φίλο γύρα με κερί»
Που το βρήκα τέτοιο θράσος, πως το τόλμησα;
Τ΄όνομα μου το καλό, κοπριές το βρώμισα.

Γύρισαν τότε κι οι δυό τους και με μια φωνή:
«Μάθε πως τα μουσκεμένα στάζουν  ηδονή.
Δεν χρειάζεται κερί για νάβρεις σύντροφο,
σαν στη τσέπη σου φωλιάζει το περίστροφο».

Σήκωσα το φλυτζανάκι γύρω ερημιά.
Που Θεμιστοκλής, που Νίκος; Μια βαρυθυμιά,
πήρε και με σήκωσε ψηλά σαν άχερο,
κι είπα στο γκαρσόν: «Ένα χασαπομάχαιρο…»

Μνήμη Μ.Κ

Σα σκύλος που κοιμήθηκε,
σε σκαλοπάτια μπούζι
και το γιατάκι πόθησε,
φοράω γκρι μπουρνούζι

και λέγω: «Σπίτι μου, καλή
μονή να ξεψυχήσω»,
γνωρίζοντας μεσάνυχτα,
τον λόγο πως θα λύσω.

Η Επούλωση

Το τραύμα γιατροπόρεψε
και την πληγή σου κλείσε,
πριν σε προλάβει ο θάνατος,
ψαλτάδες κι «αλλά ρύσαι».

Σεφέρη σπίρτο δυνατό,
τσιρότο Παπαδίτσα
και ράμματα Καβαφικά,
τη κάμνουν τη δουλίτσα.