Σφαγείο

 

Στου Χριστού περπατώ το Σφαγείο,

με μπαστούνι τυφλού κάτι χρόνια.

Τα τσιγκέλια με βγάζουν στη <<Σόνια>>,

λαγιαρνί χωρισμένο στα δύο.

 

Κι ένα φως ιλαρό αλογόνου,

σα σκυλί τρείς φορές με δαγκώνει.

Μες το αίμα κυλά μεθαδόνη,

τη σκηνή να ξορκίσει του φόνου.

 

 

 

Στον Οικισμό των Βρικολάκων

 

Σε ποιόν τον μυστικό να πω χρησμό,

π΄αυτιά παντού βαριά και βουλωμένα;

Γιοφύρια μπρος μποδάνε με κομμένα,

στερνή μου απαντοχή ο Οικισμός.

 

Πατώ βραδάκι. Πόρτες σφαλιστές.

Βρικόλακες στυγνοί πίσω απ΄τες γρίλιες,

μασάνε πασατέμπο και παστίλιες…

<< ΕΚΑΣ ΣΚΥΛΙΑ ΓΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΙΣΤΕΣ >>.

 

Προς τη Σμύρνη των Ουρανών

Τάφοι παντού σκαμμένοι περιμένουν,

των ημερών το διάβα. Μια πληγή

που θε να γιατρευτεί μέσα στη γη,

αποσταμένες Μοίρες περιδένουν

 

με ύφασμα λινό απ΄την Ασία,

φερμένο με καΐκι τη νυχτιά

που βούιζε μελίσσι η φωτιά.

-Καλή Πατρίδα κόν΄Αναστασία.

 

Στα Χασαπιά τα Σάββατα

 

 

Στα χασαπιά, θα βρεις Χριστού Συκώτι

τα Σάββατα, νεφρά και αντεριά

του ήμερου Ληστή. Φέρνουν μεριά

μα δεύτερα, κάποιου χωριάτη Φώτη.

 

Πάγω και γω γυρεύοντας γαλήνη

στους γάντζους της βιτρίνας. Τι φτερά

χαρίζουν τα μαχαίρια τα λερά

και πόση των ψυγείων η σαγήνη;

Το Ερώτημα του Άμλετ

 

Διχαστικά διλλήματα μην βάζεις.

Θανής όνομα δεύτερο, Ζωή.

Απλά να προσαρμόζεις στη ροή

του χρόνου, πνεύμα και κορμί. Χαράζεις

 

τις φλέβες μα το αίμα που να τρέξει;

Στη ρίζα το γυρνά ταχιά η Κραυγή.

Γονάτισε και δέξου την Αυγή,

στης Πλάσης το φρικτό το Κωσταλέξι.

 

Πρόζακ η Πλάτων;

Φίλος, ο Πλάτωνας δεν πιάνεται.

Πρώτη το παίζει μούρη στο Καβούρι.

Φουμάρει συν τοις άλλοις κανναβούρι

κι αυτό τον κάμει να ξιπάζεται.

 

Αριστοκράτης… Σκι στο Samoni,

τα καλοκαίρια μπάνια στις Μαλδίβες.

Γουστάρει αγοράκια, sexy ντίβες

και κοσμικά cafe' στην Αιξωνή.

 

Το παίζει συγγραφέας περιωπής,

oλημερίς σκαρώνοντας Διαλόγους.

Συντόμως θα γυρεύει νευρολόγους,

και τις αιτίες ταύτης της ροπής.

 

Τα Πρόζακ προτιμώ με την οκά,

παρά τα κείμενα του να διαβάζω.

Περί πολλά δεν θέλω να τυρβάζω.

Ένας κλητήρ σαν τι να προσδοκά;

 

Ψυχή θυμήσου

 

Ψυχή θυμήσου τ΄όμορφο ταξίδι,

της πλώρης την γοργόνα τη σαλή,

τον θείο Πυθαγόρα, τον Θαλή,

του Χαλεπά τη σμίλη, το κοπίδι.

 

Ψυχή που το κορμί μου τυραννούσες,

λαφροντυμένη έρωτες υγρούς,

στης Αττικής ξυπνούσες τους αγρούς,

λεύτερη από θλίψες και αγκούσες.

 

Ψυχή πλαστουργημένη απ΄τον Σωκράτη,

όχθη και καλαμιά του Ηριδανού,

Υλαγιαλή, Καλή, Περιμπανού

και βάρκα τρύπια στ΄άγγιγμα του μπάτη.

 

Μην κλαίς Ψυχή. Ο θάνατος μαργώνει…

Το ξέρω, το χω νοιώσει από καιρό.

Βάλε σαν θες το μαύρο μπανιερό

και βούλιαξε στης μπύρας τη ραστώνη.

 

Με το Μικρόβιο του Θανάτου στο Αίμα

 

Εις μάτην εξαγόραζα τις Ήττες.

(Θεριά θα μένουν πάντα τα θεριά!).

Κρατώντας του Καβάφη τα Κεριά,

θύμιζα θανατόπληκτους Προφήτες,

 

με στάχτες στα μαλλιά, χώμα στα γένια

και μια δεκάρα τρύπια για καρδιά.

Κινούσαν οι ξωμάχοι με ραβδιά

και μύριζε η γη φθηνή γαρδένια.

 

Οιδίπους επί Φαλήρω

 

 

Τα μάτια λεν, καθρέφτης της ψυχής

και γω με το λευκό μου το μπαστούνι,

χτυπώ των Μυροφόρων το κουδούνι,

πολλά συλλογισμένος κι ατυχής.

 

Ίσως την λάθος πόρτα κουρταλώ,

ίσως να κατοικώ μια φαύλη Πόλη.

Του Κιουταχή με πέτυχε το βόλι,

χαλνώντας μου φτενά και τον φαλλό.

 

Επίκληση

 

 

 

Κιβούρι Λεσινιώτικο ξεχώνω,

της Δήμητρας γυρεύοντας το Σώμα.

Τη μύτη μου βουλώνω απ΄την βρώμα

με τόση δύναμη, που νοιώθω πόνο.

 

Πλην αδειανές μποτίλιες Johnny Walker

και κάτι κόκαλα από γαιδάρους,

βρίσκω στης Γης εδώ το κέντρο βάρους.

Τη φύτρα σου λυπήσου Δία Σώτερ.

 

 

Αγόραζε

 

 

Αγόραζε συχνά εφημερίδες.

Τον θάνατο πουλάνε δίχως τύψη.

Ο Πραίτορας τας χείρας του ας νίψει,

πριν γευματίσει κατσικάκι με ακρίδες.

 

Αγόραζε συχνά εφημερίδες,

τον τόπο και την ώρα να γνωρίζεις.

Πως δα τα ξέρεις όλα μην νομίζεις…

Άτιμο πράγμα, οι ξαφνικές οι καταιγίδες.

 

 

 

 

 

    Ο Γατοσκόπος

 

 

 - Τις γάτες τι σκοτώνει; Να μας πει,

      αυτός που παραφύλαξε την Νύχτα.

      Τα χείλη ας κινήσει. Μην ντραπεί,

      το τραύλισμα που του δωκε η νύστα.

 

 - Αστάθμητοι παράγοντες. Φορές,

    διάσχιση μεγάλων λεωφόρων.

    Λοιμώξεις των εντέρων, χειμωνιές

    μα προπαντός ο Κύριος των Δώρων.

 

Έγκλημα και Τιμωρία

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 <<Ρασκόλνικωφ>> μου μίλησες βραχνά,

<<το ματωμένο κρύψε το τσεκούρι.

Τι σ΄έφερε σε τούτο το αχούρι;

Τα μάτια σου θυμίζουν δυο αγνά

 

παιδιά που κυνηγιούνται χαρωπά,

σε δάσος πριν το κάψουν στην Πεντέλη.

Σεβαστιανέ κατάφορτε με βέλη,

το Σύμπαν μπρος σου ξέρει και σιωπά>>.

 

Βαστάνε οι βαλβίδες του ατμού

ακόμα. Μέχρι πότε αναρωτιέμαι;

Σε βρώμικη σινδόνη αποκοιμιέμαι,

με νύξεις επερχόμενου χαμού.

 

Ο Θάνατος, φθηνή παρηγοριά.

Σαλός Θεός θωρεί με και γρυλίζει.

Στο στόμα μου, μια θάλασσα αφρίζει,

γυρεύοντας να πνίξει τον Μοριά.

 

<<Ρασκόλνικωφ>> μου φώναξες, <<και Παν,

παράτησε το πάθος σε μιαν άκρη.

Να μαι γριά μπορεί μα ένα δάκρυ,

αξίζω το και γη μια Χαναάν>>.

 

Γενέθλιος Ημέρα

 

Λασποβροχή ανάκατη με σπέρμα

και κόκκινο κρασί σαντορινιό.

Θα σκύψω στην σφαγή Κατερινιώ,

σαν μέσα σε σχισμή κάλπικο κέρμα.

 

Με κούρασε ο βίος του αντάρτη,

μου λιάνισε τα σπλάχνα, την ψυχή.

Μια σάλπιγγα παράτονα ηχεί,

το μεσιανό ραγίζοντας κατάρτι

 

και ότι γυαλικό κακοκομμένο

μου χε για προίκα δώσει ο Θεός.

Αλλάζει πανωφόρια ο καιρός

μα εγώ στρατιώτης φαύλος παραμένω

 

επί σκοπόν, παράξενα θλιμμένος,

σε βούρκο βουτηγμένος ζοφερό.

Στερνό για μας αυτό το μπολερό.

Ποιος στέκει απ΄ τον θάνατο κρυμμένος;

 

Μεσολόγγι

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ψαροταβέρνες σμάρι στην Τουρλίδα

και γύρω λιμνοθάλασσα ρηχή.

Του Μάγερ το σκυλί ανησυχεί,

θωρώντας την στερνή πυγολαμπίδα,

 

Σαββάτο του Λαζάρου να φωτίζει,

σκοτάδια Βιβλικά . Πολλά θα πουν

πατερημά οι νιές . Καυτός σιμούν

στον Κήπο των Ηρώων. Λίγο ρύζι,

 

το αίσθημα τονώνει της οδύνης.

Μελαγχολία σέρτικη, πηχτή.

Την ώρα της Εξόδου μια φρικτή

κραυγή: <<Μάθε τον θάνατο να φτύνεις,

 

με φάσγανο στο χέρι που δεν κόβει,

μήτε τυρί χλωρό στην Αγορά>>.

Αφιόνι ας ποτίσουν τα μωρά

κι  Hypnosedon ληγμένα την Νιόβη.

 

 

 

Μόνιμος Κάτοικος Αταλάντης

Τις Εθνικές οργώνουν νεκροφόρες,

με λάστιχα φθαρμένα Michelin.

Το Είναι μου βατεύει το Μηδέν

συχνά.  Πως διαστέλλονται οι κόρες,

 

σαν αντικρίζω χάρτινο τον Δάντη,

να σέρνει Καθαρτήριο χορό;

Ας δείχνω δυνατός… Δεν το βαστώ,

να σπαταλώ το βιός στην Αταλάντη.

 

Βασιλικός στ΄αυτί  τρισμαραμένος,

μιας άλλης εποχής το γιατρικό.

Δεν πήρε η ψυχή καθαρτικό

και στέκω κερατάς μα και δαρμένος

 

απ΄ των Μουσών την άσπλαχνη τη βέργα,

κηδεύοντας καθ΄έξιν νιο θεό.

Το μέλλον διαγράφεται φαιό…

Παντού επιγραφές : ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΡΓΑ