Ένας Πονηρός Αναγνώστης

Τα τελευταία τέρμινα,
σα μάτι της κεράς μου
γυαλίζει, κάμνω προσευχή
στο πνεύμα του Εράσμου,

να με αφήκει ήσυχον,
με το «Περί Μωρίας»,
τι πτώχευσ΄η ματσούκα μου,
και πήρεν απορίας.

Ιστορία μιάς Φιλίας

Της Μένδης γύρεψες κρασί κι αυτόν τον πάλαι φίλο
φρικτά τον καταράστηκες να βλέπει ουρανό
συννεφιασμένο και πηκτό από το πάνω κοίλο,
και μ΄ένα κυάλι Κύκλωπα του Πρώτου τον φανό.

Μια «Σεχραζάτ» ρωσόφωνη, του Ζήθου την Αηδόνα,
Παρασκευές πλαγιάζαμε Μεγάλες σε πλατώ,
με κεφαλή μαγνητική και Ortofon βελόνα,
θαρρώντας πως για μούτρα μας το μπάρκο του Βαττώ.

Κι ύστερα σαν απόστρατος που ψάχνει Παναγίες,
και θαύματα στα ρέματα της μνήμης του Πατρός,
στο γαίμα πάντα επιρρεπής και τις ρινορραγίες,
λαλούσα σε « για ξενικιά τι ντύνεσαι γαμπρός;»

Και τώρα, χρόνους δεκατρείς μετά ψωριάρης λιόντας,
μ΄ένα βιολί δίχως χορδές, σκαρί που ΄χει φθαρεί,
άδικος πάντα κι ευτελής τα γένια σου βλογώντας,
μ΄αντιλαλείς: «Φιλία μας υπήρξε χλιαρή».

Σολντάτος

Σολντάτος σε χαρτόκουτο από νονάς παπούτσια,
τον σάλαγο νοστάλγησα, σφαγή και μακελειό,
μα το παιδί μεγάλωσε κάπως γοργά κι ανούσια,
και δεν του καίγεται καρφί, ο νους στο ρεμπελιό.

Κι εγώ που πιόνι πόθησα να στέκω σε Stratego,
μπροστά σε λίμνες αβαθείς και όρη διαβατά,
από ταγμένος μια ζωή να τρέχω σαν το Βέγγο,
ο κάθε παις κατέληξα, με Nike να με πατά.

Και οι ρωγμές που θάρρεψα πως θα με θρέφουν ήλιο,
γίναν αιτία κι αφορμή της πτώσης μου κι ιδού,
μέσα στα σκότη σύντροφος με κάποιον Σπυρομήλιο,
φωνές ν΄ακούγω: « Κείτεσαι στον τάφο του Ινδού».

Σολντάτος του παλιού καιρού, φόρα και πέφτω μέσα
μ΄αποκοτιά στη φλόγωση της μάχης, και γερή
σπάθα που πλήθη έκοψε Γενάρη στην Οντέσσα,
για να βρεθώ απόστρατος στ΄Απότσου το ουζερί.

Σα γέρο-τζίτζικας

Σα γέρο-τζίτζικας πεσμένος σε λεκάνη,
ενός βαριά παρηκμασμένου εξοχικού,
φωνή γρικώ Ελληνική: «Τρικέρη φτάνει»,
με δύναμη αψιά Σοφόκλειου χορικού.

«Να βγάζεις φτάνει της ψυχής σου με τανάλια
τα δόντια ρε... Πως θα μασήσεις τον καιρό;
Πως με μπαμπάκια θα στερέψεις τόσα σάλια
Νέδας σωστής που σου βαραίνουν το φτερό;

Ζήτουλα φτάνει να γυρεύεις ενισχύσεις,
από κρασί, από τροχίσκους και χασίς.
Εσύ που ξέρεις τα πολλά ν΄αποφασίσεις…
Μιά Ιφιγένεια σεμνή για Μανασσής;»

Σα γέρο-τζίτζικας ποδάρια που τινάσσει,
ενώ κυρά με τα νερά της προσπαθεί,
στις σκοτεινάγρες λάου-λάου να τον μπάσει,
έτσι κι εγώ πάνω απ΄το θέρος έχω αρθεί.

Το φερμουάρ

Εφεύρεση το φερμουάρ,
κι από τες πιο μεγάλες,
σε βγάζει ασπροπρόσωπο
ιδίως στις κουφάλες,

που τη ζωή σου ρημαδιό,
γουστάρουν και μαντάρα,
και τα λογάκια τα πικρά,
κραδαίνουν ως χατζάρα.

Κερά καλή κι αφεντικό,
κεραλοιφή τους κάμει,
λες πέρασε από πάνω τους,
της Ποσειδώνος τράμι.

«Ρε Γιάννο ανεπρόκοπε»
η μιά, «Τεμπέλη» ο άλλος,
κουβέντα συ κι απάτητος,
σου παραμένει ο κάλος.

Γι αυτό λοιπόν μην θεωρείς,
την συμβουλή μου φρούδα,
και πέρασε το φερμουάρ,
εν τάχει στη μουσούδα.