Ο ΤΟΠΟΣ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ

Το μπουγιουρντί μου μολυβί πήγε στη μάνα:
«Το τέκνο σας, μπλα μπλα, μπλα μπλα και μ΄ ανδροπρέπεια,
σε μιά στο Τεπελένι λάσπινη αλάνα…»
Της γράψαν ψέμα… Μ΄είχαν βρει στα Φιλαδέλφεια.

Χάροντας στο Ταμείο Ανεργίας

Χάροντας με ποδήλατο,
τις ρούγες ξεψαχνίζει,
δίχως δρεπάνι κι όμορφα
σα βόδι μουγκανίζει.

Κι όπου μυρίζεται παιδί,
προσφέρει γλειφιτζούρι,
κι όπου σιμώνει γέροντα,
λαγού ποδάρι γούρι

του τείνει και χαζογελά,
και τσίλικα ξηγιέται,
κι άμα τον στραβοπαίρνουνε,
διόλου παρεξηγιέται.

Κι ένας Θεός, κακός Θεός,
πρώτη στην Πλάση μούρη,
τον ξεφωνίζει φανερά:
«Νου σου παλιοχαμούρη,

και κάμνε ΄κείνη τη δουλειά,
που σ΄έβαλα να κάμνεις,
γιατί ταχιά στον διάβολο,
σε στέλνω και την χάνεις».

Χάροντας με ποδήλατο
την πόλη σεργιανίζει,
για το ταμείο ψάχνοντας,
της Ανεργίας στου Γκύζη.

ΟΧΙ

«Όχι» δεν ήθελα να πω,
τα «όχι» δεν μ΄αρμόζουν,
γιατί χαλούνε τη μαγιά,
κι άμα φουσκώσουν όζουν.

Πώς μπλέχτηκε η γλώσσα μου,
ποιός μ΄έβαλε διαβόλης,
και γένηκα για λέξη μια,
ο ήρωας της πόλης;

Ο Μισθός

Του Άβελ βάζεις τη στολή,
και τον ματοβαμμένο,
βγαίνεις στα παλιοθέατρα
και παίζεις: «Αχ! πεθαίνω,

απ΄ένα χέρι αδελφικό…
Γαμώ τέτοιο φελέκι…»,
σίγουρος πως ο Γιεχωβάς,
΄τοιμάζει σου  μπιφτέκι.

Οι νεκροφόρες

Με κυνηγούν στη Σμύρνη μου σαράντα νεκροφόρες,
βαρώντας με τα κλάξον τους τον «Άμωμο» στριγκά,
κι ενώ εν δόξη και τιμή  των μπαρ οι Μυροφόρες
εγείρονται, ο Πλούτωνας μέτρ σκακιστής νικά.

Του Τόμας Μαν ποιος επαιτεί παράγραφο, μια φράση;
Απ΄του Βουνού του Μαγικού μια λέξη δανεική 
έστω;  Μόνον τραυλίζοντας δυό στίχους  Μαλακάση
με σάπιο στόμα, ιδού φορώ δορά δικανική.

Γιατί ριγμένος μια ζωή, τι έχω να κερδίσω,
από την άσβεστη φωτιά των λίγων και τρανών;
Εγώ εφ΄όπλου τάχτηκα και να κρατώ το ίσο,
στέλνοντας άλλος Μορφονταίν στα ξένα τη  «Μανόν».

Ας κυνηγούν τη ζήση μου σαράντα νεκροφόρες…
Σαν είναι ώρα χαρωπός θα μπω στο πορτ-μπαγκάζ
της μιάς και πιο καλόβολης κι ομπρός για κατηφόρες,
με ξύλα δεκατέσσερα για φίνο αμπαλάζ…

Ο Παγώνης

 

Πάνω σε μάρμαρα ψυχρά, γυμνός με ψόφια φύση,
κι είπ΄ο βοηθός φιλόσοφα: «Τι κάμνει το γαμήσι,
και κουβαλιούνται μας ταμάμ για φρέζα και πριόνι;
Τήρα πουλί ξεπούπουλο! Τον λέγαν και Παγώνη…»

Ο Μιχαλιός

Ο Μιχαλιός στέκει σατράπης
και δεν χαρίζεται σταλιά,
μήτε σε ρόδακες αγάπης,
μήτε σε μάνας αγκαλιά.

Ξυπνούς γαβριάδες  ξεπατώνει,
στ΄αζήτητα στέλνει τες  νιές,
συχνά μεσόκοπους βουλώνει
Κώτσους τρυγώντας  και Λενιές.

Γι΄ αυτό και νου σας παιδιά,
τα βράδυα μενεξεδιά
κι ας είναι πίσσα να λέτε.
Με λίγο ροζέ κρασί,
και με το στήθος δασύ,
τσιγάρα «Κάμελ» να καίτε.

Ο Μιχαλιός πολλά μουρμούρης,
σα μπαγλαμάς ξεκούρδιστος,
για τους  θνητούς άχθος αρούρης,
για τον Θεό σκύλος πιστός,

μπουλντόγκ που ύπουλα δαγκώνει,
με κάτι δόντια κοφτερά,
είτε γηράσκεις στη Μεθώνη,
είτε νεάζεις στα Φηρά.