Αποδοχή

Σα βολτάρω μες στους τάφους,
συνεχώς αναρωτιέμαι,
ποιος να στέκει ο δικός μου.
Ονειρεύομαι; Τσιμπιέμαι…

Δυστυχώς εν εγρηγόρσει
βρίσκομαι κι εν τη κοιλάδι
του κλαυθμώνος. «Δε γαμιέται…
Προς σφαγήν με το κοπάδι!»

Μαστίχα Βίου

Σαράντα χρόνους τι ζουμί,
τι άρωμα,τι σώμα,
για να γυρίσεις δυστυχώς,
λάστιχο μες στο στόμα.

31 του Μάη

Ήρθεν ο Μάης πελιδνός
μυρίζοντας λιβάνι,
κι αφού την κάρα στόλισε,
μ΄ακάνθινο στεφάνι,

μπροστά στον Κήπο και βραχνά,
του Αδάμ τον μαραμένο:
«Τριάντα μία ζωντανός,
τριάντα δυό πεθαίνω!»

Ο Κρίτωνας στο Δεσμωτήριο

« Να λείπουν φληναφήματα.
Κρίτωνα πάρε δρόμο.
Μόνη μου τώρα πεθυμιά,
του Άδη ταχυδρόμο,

να τύχω με την σάλπιγγα,
και την φθαρμένη τσάντα.
Τι κλαίς; Ο χάρος γιατρικό…
Καλά στερνά κι αγάντα».

Οι αμπελώνες

-Την ανεμόσκαλα γερά,
θα δέσω στο φεγγάρι,
κι αφήνοντας πίσω νερά,
και δροσερό χορτάρι,

κρατήρες θε να κατοικώ.
Με χτίκιασεν η Πλάση.
Το παραμύθι της τερπνό
μα πως εκεί ν΄αγιάσεις,

που τα καρντάσια ληστρικά,
και τα κοράσια χώνες;
-Άσε τα λόγια τα παχιά.
Συ όπου αμπελώνες…

Έξοδος

Η στράτα βγάζει σε γκρεμό.
Το ΄ξέρεις, μα σωπαίνεις.
Σαν άρχοντας αλλοτινός,
μπροστά τα χέρια δένεις,

και τραμπαλίζεσαι ωχρός,
για το αμπρί στο Μύλο,
με δίχως faber και χαρτί,
τριγυρισμένος ξύλο.

Τ΄Άνοστα Θάματα

Μάζεψε τ΄άστρα σου Θεέ,

και κρύφτα στο σακκούλι.

Ποιόν κοροϊδεύεις άλλωστε;

Ξυπνήσανε οι δούλοι,

και δε θωρούν πια θάματα,

φθηνές φωτοχυσίες.

Ίδια δουλειά κάμνει μαθές,

φακός με μπαταρίες…

Η έναρξη του γήρατος

Ήπια βαγένια βερτζαμί,
μα στέκω διψασμένος,
στα ντόκια του Αχέροντα.
Με  όργητα και  μένος,

πάλι χαλεύω θάλασσες,
αγάπες στ΄ ακρογιάλια.
Γύρω τα πάντα σα θολά.
«Κυρά, τα ματογυάλια!»

Αληθής Μαρτυρία

Ο Γιούδας πως σχοινιάστηκε,

μύθος και θεωρία.

Με τα τριάντα ψούνισε,

μια πολυκατοικία,

που ΄χεν αρχαίο ασανσέρ,

κακά συντηρημένο,

και μπράφ το συρματόσχοινο…

Τώρα γυμνό τον πλένω.

          Γιοάναν Τουκκιγίμ

          Βοηθός Νεκροτόμου

 Ιατροδικαστική Υπηρεσία Ιεροσολύμων

Το Πανηγύρι

Το πανηγύρι σχόλασε σα κρίναν οι Θεοί:
«Εδώ δεν παίζει ψησταριά και τσίκνα κι ευωχία.
Μονάχα χέρι ξενικό που γδέρνει κι ελεεί,
τα τζιβαέρια παίρνοντας για μερμηγκοψιχία».

Παντού περβόλια ξερικά, συνείδησες ρηχές,
ελιές κι αμπέλια στη φωτιά, πηγάδια μολεμένα,

κι ο Θουκυδίδης στάση Εδέμ, γιομάτος αμυχές,
να μουρμουρίζει: «Ατυχώς…Τα χέρια μου δεμένα».

Εγώ βοσκός οδήγησα με πέτρα στο νεφρό,
τρακόσες πόρνες σε μοτέλ στις λάγνες Θερμοπύλες,
που σα ντουβάρια πέφτοντας σ΄υπόστρωμα τεφρό,
τον πρώτο τους τον έρωτα χωρέσαν σε αγκύλες.

Το πανηγύρι σχόλασε. Το λέγ΄ορθά κοφτά,
κι ας έχω νιτερέσα μου σ΄αυτό το δόλιο χώμα.
Τους μουλωχτούς το τίμημα τους βρίσκει μουλωχτά,
πριν κουρνιαχτός να γένουνε και των σκωλήκων βρώμα.

Η Κατηφόρα

Κομμένα φρένα… Για γκρεμό,
κεφάτα βάζω πλώρη.
Σαν τι ΄φελά να πολεμώ,
δαιμόνια με το δόρυ,

έχοντας γύπες συντροφιά,
στρωμνή λωλοβιβλία;
Λες μιά να φτάσει ξυραφιά,
για να στηθεί κηδεία;

«Ναίσκε! Με φέρετρο φτηνό,
ξεκούρδιστους ψαλτάδες,
που θα σου πλέκουν τ΄αλγεινό
τροπάρι για γραφιάδες».

Και δεν υπάρχει Χριστιανός,
να με προστάξει: « Πίσω!»
Γέγονα βάρος προφανώς…
Θα ΄ναι ντροπή ν΄αργήσω.

Πριν αλέκτωρ λαλήσει (Η ΔΙΑΨΕΥΣΗ)

Σ΄αρνήθηκα Χριστέ μα που ο κόκκορας;

Με σάλτσες αλειμμένο γεναιόδωρα,

και πέντε μακαρόνι κάτι πρόσφυγες,

των ενοχών μου κλείσανε τις στρόφιγγες.