Φίλε Νικολή (Περδίκη)

 

Μια Τετάρτη στον Λυκαβηττό,

άφηκε τον οίστρο της λυτό,

κι έτσι βρήκα σ΄ουρανό,

κορμί χυτό.

Στα στήθια της ξενύχτησα,

φωτίζοντας τα με φιλιά,

μέχρι να ΄ρθεί το γιόμα

με την χρυσαντηλιά.

Ήταν Πέμπτη και Σαρακοστή,

που ΄κοψε μια κι όξω την κλωστή,

κι από τότες Νικολή,

πίνω χολή.

Ένα όνειρο

Κρατώ με το ζερβί πολιά μητέρα,
με τ΄άλλο πτυοσκάπανο κοντό.
Μια μουσική μολύνει τον αιθέρα,
κι αυτόν π΄ ονοματίζουνε Γκοντό.

«Είναι του θέρους όνειρο», ψαρεύεις.
«Αγαπημένη, ποιόν θαρρείς πως κοροϊδεύεις;»

Αλλοτινοί καιροί με σιχτιριάζουν,
και κάθε συμβουλή γράμμα νεκρό.
Βατράχια «ωσσανά» κι «αμήν» κοάζουν,
απάνου σαν βαδίζω στο νερό.

Κι ένα μονάχα είναι που με σώζει.
Του θείου-Πόε ο Κόραξ «nevermore» που κρώζει.

Σιδερικά ξεφτίζουν στους αιώνες,
δίνοντας τόνο σ΄άτακτη φυγή.
Μέσα σε μπαρ γυμνόστηθες γοργόνες,
μια κολπική δωρούν μαρμαρυγή.

«Γύρνα πλευρό ο ρόγχος σε σκοτώνει»,
μου λες και με σκεπάζεις σάβανο σεντόνι.  

Ψυχή και Σώμα

Σεμνά θα γείρεις σα κερί,
να παραδώκεις χώρο,
μα η ψυχή σου τυχερή,
πλερώνοντας τον φόρο

τοις μετρητοίς στο Κίβδηλο,
τ΄απάνου θα πετάξει,
εκεί όπου πασίδηλο,
θα βολευτεί εντάξει.

Τζιακομέτι

Αυγά ποσέ, καφές κι εφημερίδα,
κι ένα φθηνό ποτήρι μποζωλέ,
βαστώ αντίς πινέλο μια στλεγγίδα,
για ν΄αμυνθώ του χάρου το βολέ.

Κι εγώ σα μια μωρά στέκω Παρθένος,
μες σ΄ατελιέ πατόκορφα θαμμένος.

Νυχτώνει άλλη μια στις μητροπόλεις,
σκορπίζοντας τους γάτους στη σκεπή.
Οσμή κάπου ανδρίζεται φορμόλης,
και πλήττει θυμικά επιρρεπή.

Στους υπονόμους σέρνομαι ποντίκι,
με πληρωμένα έρωτα και νοίκι.

Τώρα πηλός το νου μου δεν ευφραίνει,
Τέτοιον Θεέ δεν γύρεψα λαχνό.
Να ζωγραφίσω πως μπορώ με βλέννη,
που είν΄το κιαροσκούρο τόσο αχνό;

Ποιός θέλησε τον βίο που μ΄ενδύεις;
Αλμπέρτο Τζιακομέτι,
εν Παρισίοις.

Κι ας στάθηκες σιμά μου τόσα χρόνια,
Αλύγιστη στων έργων τη φθορά,
Ταιριάζοντας ζουμπούλια στα μπαλκόνια,
Εθίζοντας τους Γόνους στη Σπορά,
Ρακάς εγώ δεν κόμισα δυό στίχους,
Ιλάσιμους της μέσα σου πληγής,
Ν΄αδράξουν σε χλωρή από του Ψύχους,
Αγάπη μου, τα βρόχια που ριγείς.

Τα Λέλουδα

Ζητάς στου Λύκου τη μονιά,

στου Βελζεβούλ το σπίτι,

βάζα σκασμένα λέλουδα.

Γεια σου ρε Θάνο τσίφτη,

π΄ακόμη δεν εννόησες,

πώς περπατείς σε πάτο,

την Κόλαση λογιάζοντας,

για κήπο μυρωδάτο.

Προς τον διενεργούντα

Σαν κάμεις τη νεκροτομή,
μην και σου βγουν τα μάτια,
που θε να βρεις στα στήθια μου,
καρδιά χίλια κομμάτια.

Μια ρούσα πήρε τα κλειδιά
ρημάζοντας τα φύλλα,
που ΄χε για με αξιά καθώς,
για τη Σαπφώ η Γογγύλα.

Μα τι τα θες της γυναικός
ο νους μαλλί, παπούτσι.
Το ΄ξερε Πλάτων, Γαληνός,
Αμέριγκο Βεσπούτσι.

Μάσε λοιπόν τα γυαλικά,
και βάλτα σε φακέλι,
κι απ΄όξω τέλος γράψε της:
«Μ΄αγάπη απ΄τον Βαγγέλη…»

Ο Στάθης και ο Αστυνόμος

Ο Στάθης τρέκλιζε στο δρόμο,
ούζο πιωμένος και ρακί
και γλέποντας τον Αστυνόμο:
«Χώσε με μπάτσο φυλακή,

ό,τι μπιζέρισα τις μούρες,
τους λωποδύτες της ζωής,
μες στα χρυσά ιεροξούρες,
κάθε λογής διαφθορείς,

πορνοβοσκούς, μπεοαγάδες
κι Αθανασίας πωλητές.
Σαν τους αρπάξω απ΄τις βελάδες,
δεν τους ξεπλένει ουδέ μπιντές».

Κι ο Αστυνόμος μ΄αγωνία,
κι απ΄τη δικιά του πιο χακί:
«Η πιο μεγάλη τιμωρία,
είν΄του Νοός η φυλακή».

Της συμβίας οι απαγορεύσεις

Πάχια να πιάσω δε μ΄αφεί,
μηδέ να γλύψω μπούτι.
«Τα λίπη στην καρδιά καρφί…
Μακριά γεροξεκούτη!»

Ο Γυμνοσάλιαγκας

 

Είπ΄ο ταγός της φάλαγγας:
«Τι πόνος τα οστά μου…»
«Θα χάσω τα μαλλιά μου.
Οστά ο γυμνοσάλιαγκας;»

Η Φάτνη

Η Φάτνη στήθηκε σαν πάντα,

σ΄οβάλ πλατέα κεντρική,

και μια κοπέλα στα σαράντα,

φευγάτη και αερική,

στο γέρο είπε σκουπιδιάρη:

«Μην είσαι συ ο Ιωσήφ;»

Κι αυτός: «Για κάνε μας τη χάρη…

Απόκοψον τ΄απεριτίφ».

Μα μες στο ύπνι του Σωτήρας,

μωρό της κούνιας μια σταλιά:

«Μπαρμπούλη σου μιλώ εκ πείρας…

Πάπλωμα έχεις γι΄αγκαλιά».

Και στάθηκεν ο σκουπιδιάρης,

στη θέση εκιού του πλαστικού

Ιωσήφ-πατέρα κι ο Βαρδάρης

γέγονε γένους θηλυκού.

Και η κοπέλα η φευγάτη

περνώντας, λίαν εμπαθώς:

«Θε να σου πω με σέβας κάτι.

Κρίμα! Φαινόσουν γι΄αγαθός…»

Ο Παύλος

Ο Παύλος τραύλισε για πόρνες,

ερωτευμένες τον βοσκό,

πριν τον προγκήξουν «σκάσε» κόρνες,

στο δρόμο προς την Δαμασκό.

Κι εγώ που σάλπιζα στον Άδη

τραυματισμένα ντορεμί,

του ΄πα πως θα ΄ναι μια Τετράδη,

που με μυρτιές και γιασεμί,

όλος ο Θίασος θα παίξει,

την «Γκόλφω» για στερνή φορά,

μες στην παλιά στοά του Φέξη,

δυό βέρστι΄ απ΄την Ψαραγορά.

Ο Παύλος τραύλισε για πόρνες,

Πυθίες κόρες αλγεινές,

κι άξαφνα γείραν οι κολόνες,

μαζί με τ΄άστυ το κλεινές.

Ο Τρίτος Άνθρωπος

Ο γάμος έγινε μια Τρίτη

που ΄χε χιονίσει στις καρδιές,

και σαν ρωτήσαν τον Προφήτη:

«Ο γάμος» είπε, «τενεκές

θα ΄χει τρουπήσει ως τ΄Ασώτου,

μουσκεύοντας φελέκια δυό

μέχρι μεδούλι. Φτου! του Φώτου,

που θα τα κάμνει ρημαδιό».

Ο γάμος έγινε μια Τρίτη,

νύφη ωχρή, γαμπρός χλωμός,

και μον΄ο Φώτος τέμπλο, κλίτη,

φώτιζε λιάτορας λαμπρός.

Ο κακός οπλίτης

-Αφήκα πίσω δόρυ και ασπίδα,
συν «Ultrex» σαμπουάν για πιτυρίδα....
- Ε;...

Τελευταία Λόγια

 

Χριστός είπε: «Τετέλεσται!»

«Και συ ω τέκνον Βρούτε!»

μαχαιρωθείς ο Καίσαρας.

Εγώ; Μια λέξη ούτε…

Η Αναχώρηση

Μες στο δισάκι χώρεσα του Νίτσε την χολή,
και τ΄άλογο π΄αγκάλιασε μια μέρα στο Τορίνο.
«Μητέρα, στην αγάπη σου να μένεις φειδωλή,
και μη ρωτήσεις που βοσκά το αγριμάκι εκείνο,

τι το ζαβό μεγάλωσε και σκάρωσε κουπιά,
και σκαφικό σα φέρετρο με μελανό πανάκι,
κι ας λέγαν οι δασκάλοι του να δείχνεται σουπιά,
σε μισθολόγιο να μπει, να ΄χει ζωή αυλάκι.

Και για κακή του και ψυχρή, ως φίλο τον Αδάμ
λογάριασε, μηλόκρασο να βγάζουνε αντάμα.
Μα΄χε σπιούνο άγγελο βαλτόν στην μνήμη RAM,
ο Τριφυής και τήρησε τον Νόμο κατά γράμμα.

Έτσι μητέρα σε φιλώ και λάμνω βιαστικά,
αδειάζοντας σου τη γωνιά, μονιά και παραγώνι».
Και το σκαφί ορτσάρισε και κύλησε γλυκά,
με τ΄άλογο να χλιμιντρά, τον Νίτσε να μουτρώνει.

Κι εγώ που πρώτος ντύθηκα της ήττας το σκουτί,
από λαχτάρα της νυκτός την ώρα της κηδείας,
στα γειτονάκια φώνησα «Τι στέκεστε κουτοί,
και φληναφείτε στα τειχιά τ΄αδύναμα της Τροίας;»

H Γνωριμία με την Παρθένο

 

Σε μιά γωνιά του κήπου χαίνει λάκκος.
«Είν΄ο δικός μου» λες και προχωρείς,
προς τη μεριά που στρίβει ο σαλτιμπάγκος…
Για να πεθάνεις πόσο πια νωρίς;

Μ΄ασπρόρουχα μπαλκόνια, με σημαίες,
για κάποια μάχη νάνων που θα ΄ρθεί.
Αυτός ο κόσμος γιόμισε ιδέες,
πλην όλες τους στο λάστιχο καρφί.

Συνταξιούχοι μες στα καφενεία,
κι εργάτες βουτηγμένοι σ΄ ενοχή,
σπουδάζουν Τύπο, Έντιμη Πενία,
τον Μίνωα γελώντας ν΄αστοχεί.

Μπρος στα σιλό θα κάμεις τον σταυρό σου,
σε Παναγιά που φόρεσε τα τζιν,
συ ποιητής επτάρφανος του κλότσου,
Παρθένος ΄κείνη πρόσφορη στο spleen.

Μια Κυριακή

Στα γκράν-γκινιόλ του Άδη τα καντόνια,
μια Κυριακή με κάρα χαμηλά,
μύστης, γρικώντας άρρυθμα τριζόνια,
ρούχα θε να στοιχίσω και ψιλά.

Δεν θα ΄χω συντροφιά, μηδέ αγάπη,
μόνο θαμπάδα γκρίζα στην καρδιά,
καρδιά που θα την σέρνει το δρολάπι,
προς των στιχομανών την λαγκαδιά.

Στους καταπατημένους τους λειμώνες,
εσθλός προφήτης που ΄χει ξεχαστεί,
μ΄επτά θα μοιρασθώ μωρές πλαγγόνες,
το ρέζους του ΄Αη Γιάννη- Νηστευτή.

Και πιο ψηλά στα μαύρα κυπαρίσσια,
κοράκια θα κουκίζουν «nevermore»,
σαν Παναγιές του Θρήνου σε ξωκλήσσια.
παγώνοντας της Στύγας τον ιχώρ.

Η Μοίρα του Ποιητή

«Ποιος έχει μνήμα σαμουά
σκληρόδετα χτισμένο,
επώνυμο με σινική;»
«Ο Ποιητής», του κρένω

του Ποιητή και περπατώ,
αλάργα μην και τύχει,
η μοίρα που τον μοίρανε,
σπόντα κι εμέ πετύχει.