Ο Άη –Γιάννης ως Άγγελος

Απομεσήμερο σωστό και δειλινό τηγμένο,

σε μια γουλιά σαμιώτικο που κέρασ΄ο Θεός,

πρώτη φορά σαν εκκλησιάς καντήλι αναμμένο,

στην πόρτα εμπρός σου στάθηκα δεσμώτης Αχαιός.

 

Φωτοσκαρί μ΄αξίωσε της Πάτρας τα μουράγια,

εμένα κάλπη ναύκληρο τριγύρω να τηρώ,

τα φρυγικά μιάς Παναγιάς μήπως και λύσω μάγια,

«Έρωτας Άγιος» ψάλλοντας και «Άγιος ισχυρός».

 

Και συ που ευώδιαζες καϊφέ, βασιλικό, κανέλλα,

στα χέρια μέσα βάσταξες μι΄ασπαίρουσα καρδιά,

δική μου ήταν η καρδιά μα δε φωνούσες «Έλα»,

παρά μισόλογα σωρό σα μέταλλο βαριά.

 

Ένα σκαρί μ΄απόστειλε, βαγόνι πήρε πίσω,

με τα φτερά στες πλάτες μου πλεγμένα σταυρωτά,

για της Αθήνας το ένδοξο πλην γκρεμισμένο γείσο,

και κάρα μου «Ω! Τι τομή;…  Πως χαίνει;» να ρωτά.

 

Ας κάψουνε

 Ας κάψουνε τα πάντα οι Θεοί,

Ελάτη, Κιθαιρώνα, Μάτι, Σέλι,

εμείς θα ξεγλιστράμε σαν το χέλι,

έτσι κι αλλιώς η μοίρα μας τεφρή

 

ήταν και θα ΄ναι. Δίχως στεναγμό,

τα δάση μας αφήνουμε στη φλόγα,

τσιμέντο η δικιά μας η υπόγα,

δεν θέλει απά στα θέλω της φραγμό.

 

Ας κάψουνε τα πάντα και με βιά,

ας πυρπολήσουν ότι τους καπνίσει,

καλώς η μαύρη ράχη να ορίσει,

τι πάντα ήταν τα ρουχα μας μαβιά.

 

 

Έμπνευση;

Οι λέξεις δάγκωσαν το χέρι

που τις σκορπούσε στο χαρτί…

Ο Ποιητής μονάχα ξέρει

κι η στομωμένη αορτή,

 

πόσο προδότρες είν΄ οι λέξεις.

Σηκώνει απά τη κεφαλή,

«Εδώ χαμένος πριν να παίξεις…

Κάποιος τραβάει το χαλί.

 

Πόσο προδότρες ειν΄ οι λέξεις;

Κουράγιο κάμε  να τ΄αντέξεις».