Νεκροί περιπλανώμενοι

Νεκροί περιπλανώμενοι,
μες στον ξερό μου κήπο,
μια Κυριακή φανήκανε:
«Λάβε ψωριάρη ίππο,

και για σαγή του φρόντισε,
να ΄χεις καλό ταξίδι.
Έλα μαζί μας σύντροφος,
μέγκλα να πίνεις ξύδι».

«Νεκροί περιπλανώμενοι
κι αυτόχειρες αλήτες,
την στράτα πάρτε μοναχοί.
Οι σάπιες σας οι μύτες,

τρομάζουν την ψυχούλα μου,
που ΄ναι γερά πλεγμένη,
με συρματόσχοινα του ζην.
Η πρόσκληση να μένει».

Σαν

Αϊ Λιάτης σαν σ΄ορκίζεται,
λάμπος για δέκα χρόνια,
τα ζωντανά σου στο μαντρί
ταχιά. Θα πέσουν χιόνια.

Ρίξε και ξύλα στη φωτιά,
τι ντάλα καλοκαίρι,
λυσσομανά ο δαίμονας.
Ακούς το ψοφαγέρι,

στου τζίτζικα το ζι ζι ζι;
Όχι; Κουφός θε να ΄σαι…
Τες συμβουλές μου νόησον
και φασκομήλι βράσε.

Σαν όλα σου ΄ρχονται δεξιά
κι η Καίτη σ΄αγαπάει,
στη γύρα βγέκα ρώτηξε,
με ποιόν σου τα φοράει.

Θιάκι

Της Κόλασης προθάλαμος

και του Σιοράν τσιράκι,
μου λες πως είναι δυστυχώς,
ότι θαρρώ για Θιάκι.

«Ζήσε του άχθους την χαρά,
την δόξα των πληγών σου
και δίχως δράμι απαντοχή,
μες στο ταφί σου χώσου.

Γιατί πουλιά οι φαντασιές,
σαν Άγιοι σ΄εκκλησίτσα,
σε ξεγελούν γλυκά κι απέ,
σ΄αδράχνουν με την βίτσα».

Μου ξαναλές μα εγώ κουφός,
έχω τον νου στη νήσο,
όπου με σκλί και σύζυγο,
τέλη στρωτά θα ζήσω.

Στο Βυθό

Δίχως στιγμή να το σκεφτώ,
μπουρλότο στο καράβι,
βάνω κι αγάλια περπατώ,
εκεί που η ανάσα παύει.

Γύρω φυκιάδες, αστακοί,
μικρά, μεγάλα ψάρια
κι εγώ σε πείσμα των καιρών,
αντάμα καλαμάρια,

βυθούς μετρώ με κοφτερό
το όμμα και κραυγάζω:
«Χαίρε ω χαίρε Ελευθεριά,
τ΄αλάτι δεν τρομάζω,

μήτε νερό στον πνεύμονα,
πνιγμένου τη λευκάδα.
Σ΄αφρό, σε πάτο σ΄ίσωμα,
η Ελλάδα, πάντα Ελλάδα».

Ο Κήπος

Διπλή πατρίδα η αλαλιά
και της καρδιάς το λίπος,
σα τους πενήντα ζαλωθείς.
-Πε μου που θάλλει ο κήπος,

με τα υδρόφιλα φιλιά,
Καλής κι Αγαπημένης;
-Πια πουθενά… Φελέκι σου,
να βολοδέρνεις πένης.

Ο Ρολογάς

Ο ρολογάς ατάραχος,
τη μαύρη βάζει λούπα
και του Κρονιά του Λυτρωτή:
«Χαλάρωσε την ούπα,

και τον θνητό τραπέζωσε,
στερνή φορά χαρούπι.
Καλά δουλεύεις το σφυρί
κι ο πεζεβέγκης κιούπι».

Καλοκαίρι

Το καλοκαίρι σκαληνό,
δίχως ντροπή και χαλινό,
σε βράχο απά με κάρφωσε,
με πίρους με μαντάλωσε.

Κι εγώ που χάλευα φτερό,
στα παραμύθια του Περώ,
ψωμάκι τώρα πίτουρο
και νοθευμένο τσίπουρο.

Εγχείρηση

Γυμνό θε να με βρούνε οι καιροί
οι ζόρικοι, σε κάμποτ χειρουργείου
ανάσκελα. Σκιά με αντερί
ο θάνατος (ομοίωμα αγίου),

γκλενγκούντικα σκυμμένος στο κλαβιέ,
μια δύσκολη σονάτα δίχως λύση
θα τρέχει, βήχοντας μου: «Ουραγέ,
ας πιούμε απ΄την ίδια του Άδη βρύση».

Για να πετάξεις


Για να πετάξεις αψηλά,
θέλει ουρά δυό μέτρα,
ζύγια και σπάγκο δυνατό,
σκέτη τα μπράτσα πέτρα.

Θέλει κι ανεμοβρόντημα,
σαν κάμνεις το κεφάλι,
κουμανταδόρου τράβηγμα
και για το ίσο πάλη.

Μου λες δεν έχω υλικά,
πόρους, καβάντζες, μέσα
και στη γωνιά σου στρώνεσαι
μπιζελοπριγκιπέσσα.

Για να πετάξεις κρένω σε,
καλή ΄ναι και σαγίτα,
φτενό χαρτάκι, ντεμισέ
και μια ψυχή αλήτρα.

Η Νήσος «Δειλία»

Γιατάκι στήνω στα φθηνά
της νιότης τα βιβλία,
τες μηχανές βάνοντας μπρος.
Κράζουν τη γη «Δειλία»

και αζιμούθιο για κει.
Πίσω μου μαύρη πέτρα.
Δύναμαι για ν΄αντισταθώ,
με λέξεις στη φαρέτρα;

Η Γριά Κότα η Μακράν Μακρόν

Στον πνιγηρό περίγυρο,
σούτι θα δώκω, κλώτσο,
πατρίδα νάβρω και μονιά,
σε μιας ξανθής τον κότσο.

Κι αν η ξανθούλα μ΄αρνηθεί,
καλή και ασπρομάλλα
κι ας έχει λάσκα τα βυζά,
ξινό, κομμένο γάλα.

Κι όπως ξηγιόνταν οι παλιοί,
που γνώρικαν μπομπότα,
το νοστιμότερο ζουμί,
μακράν η γριά κότα.

Γελαστικό επιτύμβιο

Βύρων
Ετών πεντήκοντα.
Δικαστικός κλητήρας.
Υπέκυψε μαχόμενος,
λίτρα επτά της μπύρας.

Επιτύμβιο

Υπέστην φευ ανακοπή,
πάνω στην κλινοπάλη,
με μιαν Βουλγαρογύφτισσα.
Το κόλλυβο στραγγάλι,

με ρόδι σάπιο, ζάχαρη
ποντικομολεμένη,
θε να μου κάμνει η κερά,
βαριά σεκλετισμένη.

G6PD

Διαβάτη που ιδροκόπησες,
να φτάσεις στο ταφί μου,
μάθε πως νιός τελεύτησα,
απ΄έλλειψη ενζύμου

Αγοραπωλησία

 

Λιναροπούλι ψούνισα
και το κλουβάκι δώρο.
Εγώ μαθές για ο πουλητής,
θεριό πιο αιμοβόρο;

Yamaha

Στην ερημιά της Αγοράς
και στην σιγή της μάχης,
ως φάσμα μ΄αιφνιδίασε:
«Καλήν ημέρα να ΄χεις,

μα λησμονώ πως σε καλούν,
μικρανηψιέ του κύνα».
Είν΄ ο καθρέφτης μοναχά,
γκαζώνοντας προς Σίνα.

Péchés de vieillesse

Χτυπά μια καμπάνα.
Μην κλαις δόλια μάνα,
τον κλέφτη τον γιο σου,
που ψάχνει μαλλί,

σ΄ερμάρι Ωνάση.
Αντέχει του η κράση,
ματσούκι από μπράβους,
του σιορ-παραλή;

Χτυπά μια καμπάνα.
Μην κλαις δόλια μάνα,
σα βλέπεις στο ύπνι,
νεκροκεφαλή.

Του βάνεις καπίστρι,
μ΄ αυτός με αγκίστρι,
λιμπίζεται τρίτους.
Αλί του, αλί.

Χτυπά μια καμπάνα.
Μην κλαις δόλια μάνα.
Ο Λιάς σου στη μάντρα,
θυμίζει χαλί,

πνιγμένο στην σκόνη,
που Χάρος απλώνει
και μ΄ένα κοπάνι,
καλά κουρταλεί.

Πρωτομαγιά

Πρωτομαγιά μασούλισα,
μια φέτα λησμοσύνης
κι είπα: «Δεν είναι πια για με,
οι δρόμοι της Ευθύνης.

Φαγί, ραχάτι, τάλαρα
κι όλα σκυλιά δεμένα.
Τώρα του κόσμου βάσανα,
απόμακρα και ξένα.

Πρωτομαγιά ξεκίνησα,
πετώντας τις σημαίες
τις κόκκινες στη ρεματιά,
ανάκατα μ΄Ιδέες.

Και μουρμουρίζοντας στριγκά:
«Ελθέτω η Βασιλεία»,
ένοιωσα πρώτη μου βολά,
γλυκάδα στη δειλία.

Ας μείνει νύχτα

Ας μείνει νύχτα. Τι ωφελεί
μαθές να ξημερώσει;
Το στρώμα είναι τάφος μου,
Παράδεισος και Πτώση.

Στο πλάγι Εύα ξαγρυπνά.

Το μήλο δαγκωμένο,
απάνω στο προσκέφαλο,
φαρμάκι αλειμμένο.

Κι ένας Θεός ανηλεής,
πάντα καλή οχέντρα,
εμέ φωνάζει μπουνταλά
κι αυτή σοφή αφέντρα.

Ας μείνει νύχτα. Ο Σατάν
σε κρουαζιέρα. Κρίμα…
Έτσι προσώρας Πλαστουργέ,
παλιάτσος Σου και θύμα.