Γυμνός Οπλίτης

Γυμνός οπλίτης θ΄αρνηθώ
του κλιναριού τα πάθη,
να περπατήσω τη χρυσή
αμμούδα και τ΄αγκάθι

που κρύβεται στα σπλάχνα της,
σαν μιας εταίρας γκόλφι.
Έτσι ας γένει κι ύστερις,
χαλάλι πίκρες, ζόφοι.

Χρόνος Προδότης

Καπνούρα τα χρυσά σταμνιά
και το λειρί της νιότης.
Θαρρούσα χρόνο σύμμαχο,
μα φάνηκε προδότης

και σιάχνει μέγα φάκελο,
μες στην Κομαντατούρα.
Δυσσέα λέγουν μένανε
κι αυτόν Γιαννάκη Γκούρα.

Στην Ελλάς του 2016

 
Στη λούμπα χρόνους τέσσερις
και στο μαγκάνι πέντε,
μα συνεχίζω να μασώ,
σπαγγέτι μου al dente.

Τι κι αν τα σύγνεφα βαριά,
ζουλάνε το κεφάλι;
Σαμπάνια πίνω σα κι αυτή,
που πίνουνε κι οι Γάλλοι.

Το Αντίδερο

 

Η μέρα πούλβερη σωστή
κι η νύχτα σκέτος Άδης.
Πάρε με στις αγκάλες σου,
κόρη λιτής Τετράδης

και δίδαξε με το βυζί,
του συσσεισμού το χάσμα.
Γι΄αντίδερο χρησμούς εγώ
κι ένα της Γκέμμας άσμα.

2016-33

Τα δειλινά δεν τα μπορώ,
ξημέρωμα με σκιάζει
και σαν τρεκλίζω δώθε κει,
γυρεύοντας στ΄αγιάζι,

τον φίλο που με πρόδωσε,
μ΄ένα φιλί στον Κήπο,
ο κύκλος σφίγγει έξαφνα…
Πάγει καιρός που  λείπω.

Ποιος;

 
-Ποιος μίλησε για θάνατο,
μες στου Μαγιού τη δίνη;
-Των άστρων ο κωφάλαλος,
αινίγματα που λύνει.

-Ποιος βάσταξε στα χέρια του,
τις ίδιες του τις στάχτες;
-Αυτός που είπανε κιοτή,
της γης οι λιποτάκτες.

Τα Τέλη

Αργά σηκώνω το bayard
και ψευτοσημαδεύω.
Πόσο μαθές θα ξαστοχώ;
Αγάλια και κοντεύω.

Θλίψες αγρεύω σαν Οβριός,
σε τούτο το γιατάκι,
για ν΄ακουμπήσω μετρητοίς,
τα τέλη Καρυωτάκη.

Ο Τρόπος

Απλά λυγίζω καλαμιά
στον άνεμο κι αντέχω.
Τούτο μου μόνο μυστικό,
μαντζούνι δε κατέχω.

Κι έτσι πορεύομαι κυφός
μέχρι να φάγω πόρτα,
ελπίζοντας ξαπλωταριά,
στου Παλαιού τα χόρτα.

Στη κοιλιά του Κήτους

Μέσα στου Κήτους τη κοιλιά,
η ζέστα περισσεύει.
Βγάζω σανδάλια, τρίβωνα
κι ο νους μου αλαργεύει,

σε κάποια όχθη του Ιλισσού,
λουσμένη στη λιακάδα.
-Ποιος είπε πως με λεν Γιωνά;
Κλεισθένης… Απ΄Ελλάδα!

Το Γράμμα

 
Έπεμψα γράμμα στο Θεό,
παράπονα και τέτοια,
μ΄αντίς να ιδώ βελτίωση,
της πλάκας μερεμέτια

και πέρασμα χονδρή μπογιά,
ξηγήθηκε ο Πρώτος.
Στο τέλος είπε: «Γέννημα
συ, θρέμμα Πιερότος».

Η Selfie

 
Χυμά της λύπης το σκυλί,
τα πόδια μου δαγκάνει,
πλην μαθημένος στα στενά
και στου Δυσσέα το χάνι,

του λέγω: «Καλώς όρισες,
χρυσό μου μηλαδέλφι.
Δείξε γομφίους και τομείς
και μας τραβώ μια selfie».

Ο Επικήδειος

 
Ο παπα-Σταύρος πέθανε,
βαδίζοντας τη Σίνα
και σα τον νεκροστόλισαν
με ρόδα και με κρίνα,

το στόμα δεν εκράτησα
και κακιωμένος σφόδρα
είπα: «Συ τώρα μια κλωστή,
στου Αιακού τη φόδρα».

Ιδιότητες του Φωτός

 
Το Φως ζαρώνει μάθε το,
μαντρώνει, καλιγώνει,
ωχρό σε κάμνει και κιοτή,
βουτά σε στη ραστώνη.

Κι αμα περάσει ο καιρός
και φλεβικό μπλαβίσει,
ξύλινο ράβει σου παλτό,
ζεστό να σε κρατήσει.

Λένορμαν 80

Σφικτό του Λόγου το λουρί
κι εγώ σκυλί σαπίζω,
σε μιαν αυλίτσα τόση δα,
στο μαγεριό από πίσω.

Μάνα Γραικιά  με προίκισε,
τους τρόπους ενός λιόντα,
για να ψοφήσω μπάσταρδος,
στης Λένορμαν τ΄ ογδόντα.

Στο Κοιμητήρι

 
Ξημέρωσε Παρασκευή
χτικιάρα και Μεγάλη.
Ένας θα πάρει τα βουνά,
άλλος γοργό ποστάλι

κι εγώ που βάσταξα σταυρό,
με χέρι τσακισμένο,
μι΄ ανάσταση ως θάνατο,
εδώ ας περιμένω.

Το Τηλεπαιχνίδι

-Πόσο στοιχίσαν τα καρφιά,
χιτώνας και στεφάνι,
φιλήματα της προδοσιάς,
το δάκρυ κάποιου Γιάννη;

Κάμε τα σούμα στο φτερό
και ειπέ την πάσ΄αλήθεια.
Χαλάλι ο κόπος σου βροτέ;
-Κοινού ζητώ βοήθεια!