Το  κοράσι

Τα μάτια σφάλισαν νωρίς,
πριν έρθει μεσημέρι,
και το κοράσι στάθηκε,
με το πικρό χαμπέρι.

Αχ! κοράσι τι γελιέσαι
με τα σάρκινα πλουμίδια,
πού ΄ν τις νύχτες λες ασήμι,
το ξημέρωμα σαρίδια;

Μαύρο σκυλί αλύχτησε,
και βγήκ΄ο σκουπιδιάρης,
με το μεγάλο σάρωθρο,
απρόσεκτος, ζημιάρης.

Τα χρόνια φέραν συμφορά,
οι ώρες κασαβέτι,
και το κοράσι έμαθε,
να ζει δίχως λεβέντη.

Μ. Παρασκευή 20

Παρασκευή Μεγάλη δεν θα βγεις
περίπατο στου Walser τα χωράφια,
που χιονισμένα ψάχνουν γι΄ ασκεπείς
γραφιάδες να τους γδάρουν με ξουράφια.

Εσύ, καπλάνι κίβδηλου Χριστού,
σε λάγνες ξαπλωμένος κατακόμβες,
ελπίζοντας στη θέρμη του Ληστού,
ανάβοντας τσιγάρα απ΄τες σόμπες,

τη μέρα θα καλέσεις γιορτινή,
που θα ΄ρθει η μητέρα να σε ντύσει
γαμπρό για μια Καλή, μια Φωτεινή…
Αστείο πως τουμπάρισεν η ζήση,

και σού ΄δωκε τον μέγα της Σταυρό,
τ΄ακάνθινο του γήρατος στεφάνι,
κι αντί να σε φωνεί παιδί αβρό,
΄Δυσσέα στης Αράχωβας το χάνι,

σε κατακόμβες σ΄έστειλε νωρίς,
(στις λάγνες που ξαπλώνεις κατακόμβες),
σαν πόρνη που ξεπόρτισε χωρίς
τις κόκκινες, κοσάποντες τις γόβες.