Ωδή στη συντομία του βίου

Των εκατό οι μέρες μου
μια κούρσα. Ποιος τις πιάνει;
Από τη γέννα κι ύστερα,
το παν βρωμά λιβάνι

και χώμα και λαδόκρασο
και νεκρικό λουλούδι.
Πεθαίνω και δε πρόλαβα,
να βγάλω ούτε χνούδι.

Της Κυριακής το δειλινό

Της Κυριακής το δειλινό,
με βρίσκει ρημαγμένο,
σα  ΄να σπιτάκι πατρικό,
κλειστό, χαροκαμένο,

που μπουρλοτιάζει μαθητής,
μ΄οινόπνευμα και σπίρτα.
Της Κυριακής το δειλινό,
με βρίσκει μες στην ήττα.

Αντίδερο σ΄ένα σπυρί στο στόμα

Ο λόγος σου αστρί του Αλδεβαράν,
ξεπλένει με το φως του κάθε βρώμα,
που σκόρπισαν ανύπαρκτοι Θεοί
στο διάβα τους. Πορεία προς το χώμα

κι αν έχεις Φωτισμένε, τι μ΄αυτό;
(Ο Άνθρωπος σιαγμένος για κιβούρι).

Της θλίψης το πουλί, το πλουμιστό,
με ζάχαρη λευκή και καναβούρι,

συντήρησε και δώσε προσταγή
του Χάροντα, να πάρει το πελέκι.
Απέναντι του στάσου σα παιδί,
κρατώντας πανυργιώτικο ντουφέκι

και κεια τη προσευχή τη κωμική,
που σού ΄μαθαν δασκάλοι πε την πάλι:
«Φραγή ο Πάνω- Κόσμος σ΄αορτή
κι αλλόκοτος νευρώνας στο κεφάλι».

Το Μαύρο Γάλα

Μέσα στ΄Αυγούστου τις φωτιές,
ρίχνω παλτό στη πλάτη
και λέγω: «Καίτη γέρασα,
σε τούτη την απάτη,

που ζήση νοματίζουνε.
Κάλλιο λοιπόν φευγάλα».
Χαμογελά τότες αυτή:
«Ώρα για μαύρο γάλα».

Με 39,2 στην Ουτρέχτη

Νικόλα, ένας γρίφος η Ουτρέχτη
καθώς και το πλαγκτόν που τη φωτίζει.
Στα βρώμικα κανάλια δεν φροντίζει,
ο Θάνατος να βρει γερό συμπαίκτη,

μα σ΄ένα μιναρέ μπλε κοβαλτίου,
«Αλλάχ ακμπάρ» που βήχει και ρητίνες,
θυμιέται Θερμοπύλες και Μυκήνες,
Κόρθο, Ασίνη, Άλσος Παγκρατίου.

Νικόλα, τα γραμμένα για ν΄αλλάξουν
πια δύσκολο. Χειμώνας πλησιάζει
και γέρνει η ορτανσία στο περβάζι,
πριν των Γραφών τα πρόβατα βελάξουν,

προσφέροντας σβερκί του Μακελάρη.
Ψέμα χυδαίο πάντα η Ουτρέχτη
κι εγώ καθηλωμένος (Ώρα Έκτη),
σ΄ένα κλινάρι τρέμω σα το ψάρι.

Πενήντα Χρόνια

 

Ένα παιδί πενήντα χρόνια,
φουσκώνει στις γιορτές μπαλόνια,
Γκρινιάρη παίζει και Στρατέγκο,
ταινίες βλέπει με τον Βέγγο.

Ένα παιδί πενήντα χρόνια,
κοντά, σχισμένα πανταλόνια.
Έχει στο μνήμα την μητέρα,
στο χωνευτήρι τον πατέρα.

Ένα παιδί πενήντα χρόνια,
κοιμάται σε λερά σεντόνια
και σαν ξυπνά σπασμένη χτένα,
πάνω στα γκρίζα η θεία –Λένα.

Ένα παιδί πενήντα χρόνια,
με χαλασμένα τα πιστόνια,
σ΄ένα γκρεμό κυλά να πέσει.
Βόηθα Χριστέ να τον αντέξει!

Η Συμβουλή

Χαμένος κόπος το φιλί,
νεκρό δεν ανασταίνει
κι εγώ σαν κάλπης Ιησούς
Χριστός που ξεμακραίνει,

εκλιπαρώ μια συμβουλή.
-Αξίζει μου να ζήσω;
Ρωτώ τον Άγγελο κι αυτός,
μου δείχνει πως να οπλίσω.