Η Προβολή

Πόσοι νεκροί σ΄ένα πανί
και στην παλιά μπομπίνα;
Πόλη μου δείχνεις  άγνωστη:
-Τήρα καλά η Αθήνα!

Για να σου πω με συλλοή:
-Μιαν άλλη κατοικούμε
πόλη νεκρή, νεκροί κι εμείς…
-Την κλάψα σου αρνούμαι!

Η Παρδαλή

Οι κουβέντες μετρημένες
και τα σούξου μούξου του,
με του Ρουφ τους Μπραντπιτάδες.
Εις υγείαν του κουτού,

πάψε τσίπουρα να πίνεις
και ψημένη τη ρακή.
Τι ψυχή θα παραδώκεις,
μούμια Αιγυπτιακή;

Με τον Τάκη αγκαλίτσες,
τον Λευτέρη λακριντί,
μου σφυρίξανε πως έχεις,
ανεψιά της Lady D.

Μα να ξέρεις από φλάσι,
δε θα πας και Μερσεντές,
Ελλαδίτσα ΄δω καημένη,
που όλα καραγκιόζ μπερντές.

Το πολύ καμμιά σφαλιάρα
κι άιντε κόψε τον λαιμό,
για τα σένα πριτς μη πέσω,
αυτοχτόνος σε γκρεμό.

Μάτσα τα φουστάνια γύρω,
κάποια θα μου κουνηθεί
και συ τράβα όπου κέφι
κάνεις κι έχεις τσιμπηθεί.

Δεν γράφω

Δεν γράφω για τις μέρες τις μεγάλες.
Ο κόπος μου γι΄αυτές τις ταπεινές,
που βάσανο η ζήση κι οι αγκάλες
ωχρές, σα΄φημερίδες περσινές.

Τις μέρες που ο θάνατος λαμπάκι
ανάβει Παντογνώστης Φωτεινός,
σε κάθε μια ερώτηση και ράκη,
σκορπίζει ο γαμπρός ο αλλοτινός.

Δεν γράφω για τις μέρες της αγάπης.
Γι΄ αυτές άς γράψουν άλλοι πιο καλοί.
Εγώ δηλώνω επάγγελμα χασάπης
και στρώνω απ΄εντόσθια χαλί.

Στη θύρα σαλεμένος στέκω κύων,
γαυγίζοντας τον κύρη του σπιτιού,
τη φύτρα του, Θεό και  δέκα μείον.
«Αλιά μου, θα σε κάμει του αλατιού».

Ταφή

Την ώρα της επαίσχυντης ταφής,
τι θέλω τους φακούς της επαφής;
Σκοτάδι ο Θεός κι εγώ σκοτάδι,
κι ας είναι μεσημέρι και Τετράδη.

Βαστώντας τις κενές μου μπαταρίες,
που φόρτωνα συχνά στις Ικαρίες,
ακούω να δουλεύει απάνω φτυάρι,
με μπρίο, με ρυθμό πολύ και χάρη.

Την ώρα της μεγάλης μου φυγής,
βοριάδες με ξεσέρνουν αληγείς,
σφυρίζοντας: «Ανάσταση δεν έχει,
γι΄αυτόν που τον Παράδεισο αντέχει».

Μέχρι λοιπόν ν΄αρχίσουν οι τρομπέτες,
να προσκαλούν κοπάδια οφειλέτες,
μια φλύδα ας με χωρίζει από το χώμα
και των Μακαρισμών την νοσοκόμα.

Οι Χορηγοί

-Ευρέθη χορηγός για Μαραθώνα;
-Μια κρέμα των δοντιών για τερηδόνα!
-Των ναυμαχούντων πέριξ Σαλαμίνας;
-Επτά ψαροταβέρνες της Ραφήνας!
-Και για σεπτή πομπή Ελευσινίων;
-Ο Σύνδεσμος «ΔΕΛΦΑΚΙΟΝ» πορνείων!

Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης

Με τους τριακό του Λεωνί,
σιμά στις Θερμοπύλες,
τρελό θ΄ανοί ένα μακελειό,
να τεμαχί γκοτζίλες.

Και στα στενά ψαράδικο
να βλέπει Σαλαμίνας,
όπου με θειό –Θεμιστοκλή,
κασέλες αθερίνας,

μέσα σε τσίλικα χωνιά
από εφημερίδες,
θα σεσουλιά καθημερνώς,
να τρώ καλά οι κιοτήδες.

Κι άμα μυρί Ανάσταση,
μπροστά στην Αλαμάνα,
με Διά θε να σουβλί αρνιά,
για την Γραικιά πουτάνα.

Η συνήθεια της ομορφιάς

Σαν την Μπελούτσι, την Τζολί,
τις έχεις πασατέμπο,
η βαρεμάρα σ΄οδηγεί,
σε μια Σοφία Βέμπο.

Ο Τρελαντώνης απ΄το Ρέκιαβικ

Για του Βορείου σέλαος την ομορφάδα,
μολόγα είπα ξαναμμένος του τρελού.
Κι αυτός γελώντας: Βαρετό, φολκλόρ,ισάδα….
Σαν να τινάζει ο Θεός μια κουρελού!

Στην Οστεοθυρίδα

Ωραία εδώ που τα περνώ,
στην οστεοθυρίδα,
με τα σκορδάκια μου κλειστά,
χαμηλωμένη φρύδα.

Και μια φορά Παρασκευή,
τον χρόνο και Μεγάλη,
σιμώνει μια μεσόκοπη,
που μουρμουρά «Μιχάλη»

και κάτι τέτοια παλαβά,
δακρύζοντας σα βρύση,
που δεν την σφίξανε καλά.
Κάποιος να της μιλήσει,

να πάψει πια να έρχεται,
τι μου ΄γινε τσιμπούρι,
και γαϊδουρίσο φόρτωμα.
Δεν λέγω καλαμπούρι,

ότι ωραία τα περνώ,
στην οστεοθυρίδα.
Έχω την ησυχία μου
κι αράχνη παλλακίδα.

Κάρτα Μέλους

Δε πιθυμώ Παράδεισους,
με γιαλαντζί Αγίους,
να μουρμουράνε προσευχές,
σε ήχους βου πλαγίους.

Με λιγοστό Επίκουρο,
τσιτάτα Επικτήτου,
χέρια, κεφάλι και κανιά,
κινώ του Παραλύτου.

Κι άμα διαβάζω Πλάτωνα,
με πιάνει το μεράκι
και χαλβαδιάζονας πυρές,
στρίβω διπλά μουστάκι.

Δε πιθυμώ Παράδεισους,
γρασίδια κι ασφοδέλους.
Άλλα γομάρια πιο πιστά,
κάρτα να λάβουν μέλους.

Η Ανάκληση

Γιατί μυγιάγγιχτο Θεέ,
με μια ψυχή προβάτου
απωλολότος μ΄έπλασες;
-Στη Χώρα του Αοράτου,

συμβαίνουν κι ατυχήματα,
ψυχοθεσίες λάθος…
Λοιπόν, θνητέ σ΄ανακαλώ
και σος απειραγάθως!

Ο Άκαπνος Στρατιώτης

-Να μοιάσω θέλω του Grouchy
και να βολτάρω γύρω,
δίχως ποτές να μάχομαι.
Διπλόπιτο με γύρο,

στο χέρι μου τ΄αριστερό,
στο του Θεού μπυρόνι.
-Δεν είν΄τα βόλια μοναχά…
Και λίπος σε σκοτώνει!

Η Πόρνη με το Λαγούτο

Στην Ελευσίνα κάποτε λουλούδι θαλερό,
που δεν δοκίμασε ποτέ του μαρασμού το κνούτο,
απ΄το λεπίδι μάτωσε μιας πόρνης το ιερό,
με πέταλα ραντίζοντας μαλλιά της και λαγούτο.

Σαν τις χορδές του άγγιξε το χέρι τ΄απαλό,
από τις λόχμες πέταξε γεράκι προς την δύση
των Ιδεών, θυμίζοντας καλόγερο σαλό,
που ΄χει τον νου του αδειανό μα την καρδιά σε στύση.

-Γέρακα δώσε τον χρησμό που μια ζωή  αργεί,
και μην σκιαχτείς για θάνατο χλωρό να μου μιλήσεις!
-Για  κάποια που δεν άφησε στιγμή τη χέρσα γη,
είναι κομμάτι δύσκολο να της ΄ξηγάς για πτήσεις!

Στην Ελευσίνα σίγησε της πόρνης το σκαρί,
και πήρε την το μούχρωμα με τα καφέ-σαντάν του.
Την έψαξα στην Αγορά με βλέμμα και μ΄αφή,
για να την βρω ξημέρωμα σ΄έν΄αμανέ του Στράτου.

Η τελευταία ημέρα του Νεστόριου Ευμολπίδη

Η Κόρη σαν λαχάνιασε απ΄την τρελή φυγή
απάνω σ΄αετώματα και σε χλωρές ταράτσες,
τον άνεμο λογχίζοντας του έδωκε πληγή,
και με το γαίμα στέγνωσε πουκάμισο και κάλτσες.

Στης Πλάκας τους μαντρότοιχους συνθήματα πυρά,
για κάποιαν επανάσταση που άργησε στο δρόμο
και μιαν Ελένη τσίλικη φερμένη απ΄τα Φηρά,
που με την ομορφάδα της κατέλυσε τον Νόμο.

Ο Ευμολπίδης πέταξε βουβός σαν πελαργός,
ωραίες ατενίζοντας προσόψεις του θανάτου.
Μα που της Κόρης ο μαστός;. Μουρτζούφλης και αργός,
τις περιπτύξεις βλόγησε ενός μπερμπάντη γάτου.

Φεγγάρι δίχως πρόσωπο τον βρήκε ορφανό,
με τον πατέρα σε κουτί, την μάνα μ΄ ανθοστήλη,
και τότε απ΄το σακίδιο τραβώντας τον φανό,
της Περσεφόνης φώτισε μικρά, μεγάλα χείλη.

Κυψέλη

Ο χρόνος με λιανίζει κι όμως φίλο,
ακόμα τον φωνάζω και συντρόφι.
Πως μ΄έμπλεξαν μαθές οι Χοιροτρόφοι
και λάθεψα το πλοίο για την Δήλο;

Εγώ για για πατρίδα δεν σφυρίζω
παιάνες. Μ΄αρρωστούν οι παρελάσεις.
Σωρός τα δευτερόλεπτα, εντάσεις
χυδαίες προμηνούν καθώς καπνίζω,

το μαύρο της ζωής μου τυλιγμένο,
σε στίχους που σπιθίζουνε σκοτάδια.
Εδώ θα κάτσω ακίνητος στη βάρδια
του μπαλκονιού, να καρτερώ τον πεθαμένο

Πατέρα. Σκυλάδικα, πορνεία
και μια χυδαία λάμψη από βιτρίνες,
με φέραν Προμηθέα εν Αθήναις,
το ήπαρ να μου τρώγει η ανία.

Καυκάσου και Δελφίνου στην Κυψέλη,
ο θάνατος σημαία μ΄υποστέλλει.

Ο Ανάποδος

Στον φίλο μου κλειστή καρδιά
και στον εχθρό νισάφι,
γαμπρό κιμπάρη της γκαβής,
η αδελφή στο ράφι.

Χειμώνας… Τα παράθυρα
στ΄αγιάζι ανοιγμένα.
Θέρος… Χριστουγεννιάτικα
λαμπάκια αναμμένα.

Κι ο κόσμος παίρνει νόημα,
το κάτω και το πάνω,
βαγόνια με λευκή ουρά,
στις ράγες αεροπλάνο.

Απ΄τις πολλές κατάκοπος
Ντεκαρτικές ιδέες,
μ΄άλλες θα ζήσω εφεξής,
λιγότερο εδραίες.

Στην Ηλεία

Κάποια μου ΄πε στην Ηλεία,
ήλιος, άμμος, παραλία
και χορτάρι απ΄το φίνο,
πίνοντας τον καπουτσίνο.

Κάποια μου ΄πε στην Ηλεία,
την περνάς και δίχως μία,
αραγμένος σε ξαπλώστρα,
΄πα στο κύμα και τη μόστρα.

Κάποια μου ΄πε στην Ηλεία,
άκου φίλε μου Ηλία,
πως κατέχει τόσο στρέμμα,
που θολώνει σου το βλέμμα.

Κάποια μου ΄πε στην Ηλεία,
ψάχνεται για γαλουχία,
και για σύζυγο κιμπάρη,
να φροντίζει το κηπάρι.

Κάποια μου πε: «Στην Ηλεία
που ανθεί η Γεωργία,
έλα με τον Λια κουμπάρο,
δυό τρυγόνια μ΄ένα σμπάρο».

Νεκρώσιμος Ακολουθία

Τον βίον του εξόδευσεν,
μετά πορνών και φάγων,
ίνα εντέλει καταστή,
το άθυρμα των Τράγων.

Ο Ξενιστής

Παράσιτο δε γύρεψα
να ζήσω. Αντιθέτως,
τον ξενιστή καμώθηκα
συχνά, ως βαρονέτος.

Τι το ΄θελα; Σκορπίζοντας,
ψυχή και νου και τσέπη,
μες στου Ψυρρή κατέληξα,
να διαλαλώ: «Σαλέπι!»

Η Συνέντευξη

-Για τον τρανό τον ποιητή,
που Νόμπελ του αξίζει,
πείτε μας κάτι ως σύνευνη!
-Ο πούστης ροχαλίζει!

Το Χρίσμα

Με των χεριών τη δύναμη,
δε πολεμιέται ο Κρόνος,
ασλάνι αιμοβόρικο.
Εγώ ο  Αυτοχτόνος,

που ρώμη του συνέτριψα,
μ΄αποκοτιά και πείσμα,
σου λέγω κάτσε γέρασε,
για λάβε συ το χρίσμα.

Ένας Χάρτινος Κόσμος

Χάρτινο κόσμο από τα πέντε κατοικώ,
με κάτι εξώφυλλα ταγμένα να ξεφτίζουν,
βάρκες συρμένες σ΄ακρογιάλι Αττικό,
που χινοπώρου αφροί αλύπητα ραντίζουν.

Ο Ντοστογιέφσκι με κασκέτο ναυτικό,
Παίχτη κι Ηλίθιο συνέχεια με κράζει,
Πότη ο Φάλαντα, ο Χάμσουν Νηστικό
κι ο ροδο-Ρίλκε Ντουίνο αινίγματα μου βάζει.

Πρωτοχρονιές μέσα στη πίκρα της γιορτής,
Παρασκευές σχεδόν αλλόκοτα Μεγάλες,
ένα ζεϊμπέκικο ερήμην αορτής,
γυρίζουν βόλτα με τα χέρια τους διχάλες.

Και σαν τελέψουνε, στα ράφια τα παλιά,
παίρνουν την θέση τους ξοπίσω από «Επαίνους»,
πριν να βουτήξουν αυτοχτόνοι στα χαλιά,
και τους σηκώσει ο ποιητής τσαλακωμένους.

Μονομαχία στην Αχαρνών

Τον «Πότη» δες του Φάλαντα,
που παραχώνει τάλαντα,
κι εμέ του Πάθους τον στεγνό,
που και νερό να πιω ξεχνώ,
στην Αχαρνών μεσάνυχτα,
με μάτια μας μισάνοιχτα,
για το θρονί των Ουρανών,
(εν μέσω Σύρων κι Αφγανών,)
αμάχη να σηκώνουμε,
μητρώα να λερώνουμε,
ποιον μουστερή από τους δυο,
ο Γιαραμπής θα ορίσει  Γιό.

Διάλογος μ΄έναν Στρουθοκάμηλο

-Λαμπρό σαν φωτοστέφανο,
βλέπω το φέρετρο σου,
να περιγράφει σε αδρά!
-Τον στράβακα καμώσου!

Οι Πίθηκοι

Όπου γυρίσω πίθηκοι,
τον Λόγο ν΄ακονίζουν.
Εγώ τι σόι άραγες;
«Δικό μας», ξουραφίζουν!

24 Ώρες

Ξεπόρτισα στις πέντε ξημερώματα,
σκατά σκυλιώνε, λασπουριά και χώματα.
Κατά τις έξη πάτησα Πετράλωνα,
που κάποτε για μια Καλλιόπη καύλωνα.
Επτά…Παπάδες είδα να προσέρχονται,
στες εκκλησιές και είπα: «Δε κουρεύονται».
Οκτώ κι οι δρόμοι γέμισαν παραίτηση,
εννιά και τρέχαν μάγκες γι΄απολέπιση.
Στις δέκα ο ζητιάνος παραφέρθηκε,
σαράντα σέντσια του δωνα, δεν δέχτηκε.
Κοντά στις εντεκάμισυ μυστήριο,
λιβάνι μύριζε τ΄οβελιστήριο.
Νταν δώδεκα ο Άμλετ κι πατέρας του,
δυό νότες κλειδοκύμβαλου ασυγκέραστου.
Στις μία ο ήλιος έκαιγε(τι Κόλαση;)
και πήρε να θολώνει μου την όραση.
Μπιζέρισα και γύρισα τρεκλίζοντας,
(χαρβαλωμένο στόρι ο ορίζοντας),
στο σπίτι, στο σπιτάκι, στο κουμάσι μου,
εκεί που κάποτε ήτανε του Άσιμου.
«Που βόσκει η συμβία μου;» απόρεσα,
παντούφλες μ΄αρκουδάκια μαύρα φόρεσα
και χύθηκα φαρδύς-πλατύς  στ΄ ανάκλιντρο,
ανοίγοντας ασκό οίνο πεντάλιτρο.
Επέστρεψε στις τέσσερις κουρούμπελο.
(Φαγούρα φοβερή πάνω στο κούτελο).
Ως τα μεσάνυχτα μηδέν απάνταγε,
κλειστό το στόμα της σα Σφίγγα κράταγε.
Πρώτου της έκαμα  βαθμού ανάκριση,
δίχως μια στάλα οίκτο και διάκριση,
στις τέσσερις εδέησε: « Έχω γκόμενο…
Με τέτοιον άντρα πράγμα είν΄επόμενο».
Και κλείνοντας ξυπνός εικοστετράωρο,
εμέ και δαύτη απόστειλα στο διάολο.