Η Πεθαμένη Μνηστή

Μπιζέρισα τα σάπια τα σανίδια.

Διόλου το προσκεφάλι βολικό.

Στέφανα, γάντια, πέπλο, νυφικό,

μονιές όπου βατεύονται τα φίδια.

 

Ο Νίκωνας θα μ΄έχει πια ξεχάσει.

Στ αυτιά του πως να φθάσουν οι κραυγές;

Τα χώματα μονώνουν τις καρδιές

και μ΄άλλη νια στο πλάγι θα γεράσει.

 

Θάνατος στη Λιαντίνα

Υπνωτικά και κόκκινο κρασί.

Σημείωμα λιτό καθώς ταιριάζει.

Αφρός από το στόμα μου να στάζει

στο δάπεδο. Απόδειπνο θρασύ

 

καλοκαιριού που γκρέμισε ψυχή

και σώμα και αστέρων πυραμίδες.

Τη Λίμνη διαπλέουν φορτηγίδες.

Σε μια τους, θα γυρέψω αναψυχή.

 

 

 

Φως ιλαρό

Τούτο το φως που φάλτσα τραγουδάει,

εμέ να κογιονάρει δεν μπορεί.

Τον θάνατο κατάσαρκα φορεί

και ποταμός στις φλέβες μου κυλάει.

 

Δείχνει λαμπρό μα λάμνει το μαχαίρι,

σκαλίζοντας της κάσσας τα πλευρά.

Πατούμενα δανείζομαι σεβρά,

σεμνά να περπατήσω  καλοκαίρι.

 

Τούτο το φως σπαθί για το σταφύλι,

το σύκο, τα μαμούδια καταγής.

Αιτία  μόνη είναι της σφαγής

κι αψιά χολής πικράδα στ΄ακροχείλι.

 

Φως ιλαρό ποτίζει τη Λιαντίνα,

λόγγους, βουνοκορφές, κάμπο πλατύ.

Απόγιομα φυγόποινο γατί,

θα σκοτωθεί πριν φθάσει στην Αθήνα.

 

SOCRATES DRΑNK THE CONIUM

Εσείς στα σπίτια σας γραμμή και γω στη χάψη.

Βαλαντωμένος απ΄του Δήμου τη βουλή,

με ρούχα καταδίκου και γουλί,

μια διάτα τη στερνή τα σάβανα να ράψει,

 

δίνω της έρμης της Ξανθίππης και μακραίνω,

για την πατρίδα τη παλιά, τη φωτεινή,

εκεί που ο θάνατος δεν μοιάζει με ποινή

και τεμενάδες ρίχνουνε στον κάθε ξένο.

 

Προσευχές

Σπαρμένα τα ουράνια προσευχές

κι αιτήματα μοιχών για παραισθήσεις.

<<Καιρός και συ σαλέ να προσπαθήσεις,

πριν πιάσουν του Σεπτέμβρη οι βροχές>>.

 

Το ψεύδος μιας ελπίδας ορφανής,

ευήκοον το Ους θα σου χαρίσει.

Ασλάνι  διψασμένο μπρος στη βρύση,

<<ω τι ντεκόρ>> φωνείς ημιθανής.

 

Αυγουστιάτικη Πανσέληνος

 

 

 

 

 

 

 

 

Δεν θέλω να πεθάνω με πανσέληνο.

Του Άρμστρονγκ το σπαθί το σκουριασμένο,

ας μείνει στο θηκάρι. Ξοδεμένο

σώμα, ξέσφιξε γκέμι αρχαγγέλινο

 

και δώσε της ψυχής ένα ημίχρονο

χάρισμα. Τι τα κελάρια γιομάτα

μπρούσκο ακόμα και μια γαλανομάτα,

στων στίχων μου ριγεί τ΄αλυσοπρίονο.

 

Η Των Φίλων Λησμοσύνη

             (Στον Ποιητή Δ.Νικηφόρου,          

             πνευματικό αντίδωρο)

 

Με τάφιασαν σε τόπο μυστικό,

ανάμεσο σ΄ελιές καρβουνιασμένες.

Μαζί μου θάψαν Δώδεκα Παρθένες

και το σκυλί τον Άργο, νηστικό.

 

Ξεμπέρδεψαν και σύραν για κρασί,

σ΄εξοχική ταβέρνα στο Δερβένι,

ο Νίκος αγκαλιά με την Ελένη,

ο Μάνθος αγκαζέ με το Φροσί.

 

Κουβέντα για τον άστατο καιρό,

τις ξαφνικές του θέρους καταιγίδες,

τη Μύκονο, του Μούδρου τις Αγγλίδες,

των γλάρων το ανέμελο φτερό.

 

Με τάφιασαν σε τόπο μυστικό,

τον <<Άμωμο>> χρεώνοντας στ΄αηδόνια.

Συντρόφια πια του Άδη τα παγώνια

και τ΄αλαφρύ το χώμα τ΄ αττικό.

 

Λευκές νύχτες

Με γέρασαν οι νύχτες οι λευκές,

αυτές με τον επίδεσμο στη κάρα.

Παράσημο της μάνας η κατάρα,

μου βρώμιζε το στήθος σα λεκές.

 

Πως στάθηκα στον τόσο κραδασμό;

Της έχιδνας πως βάσταξα το δήγμα;

Η ζήση μου χτισμένη απά σε ρήγμα,

ανέβλυζε χολή και αγιασμό.

 

Με γέρασαν οι νύχτες οι λευκές,

σαλεύοντας ρυθμό και κόσμου βήμα.

Σηκώθηκε απρόβλεπτο το κύμα.

Μια φλοίδα τι σου είναι τενεκές;

 

Μα ξημερώνει κάποτες. Τυφλός,

θε να γυρέψω άσφαλτο στη Θήβα.

Αγροτικά με γύφτους μες το λίβα,

θα διαλαλούν: <<Ποιότητας Πηλός>>.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ασκήσεις αυτοχειρίας

Βάλε δυο λόγια στο χαρτί

και σφάλισε τη πόρτα.

Μην κι η θανή στέκει φθαρτή,

κάμ΄έναν κόπο ρώτα.

 

Την άλλη μέρα στις οχτώ,

σε βρίσκουν δίχως άλλο.

Στα γκρίζα μάτια μουλωχτό,

παράπονο μεγάλο.

 

Cal.

Ο Σηκουάνας δεν εγείρει τους νεκρούς,

τους έρωτες, της πρώτης σου της νιότης.

Μνημούρι ο Georges, ο Γιάννης κρασοπότης

κι αλί με κύστες ο Σωκράτης στους νεφρούς.

 

Μπογιατισμένες πολιτείες κατοικείς,

φορώντας πια ενώτια της θλίψης.

Καιρός να ξεμπερδεύεις με τις τύψεις,

προτού το χώμα να σε πιει της Αττικής.

 

Μετωπική

Ματόφυλλα βαριά. Της Γκέμμας τ΄άστρο,

κυρτώνει στον αγρό του Κεραμέως.

Αφρόψαρα θωρείς με κάποιο δέος,

χιλιόμετρα επτά έξω απ΄ το Κάστρο.

 

Τα φώτα σε στραβώνουν. Που τα φρένα;

Ο σάλαγος πολύς των Ουρανών.

Ψυχή πια θα γυρνάς στην Αχαρνών,

την πρώτη σου γυρεύοντας την γέννα.

 

Ο Πανικός

 

Των ηδονών το τρύπιο το φλασκί,

δεν θέλησα και βγήκα διψασμένος

δάσα να περπατήσω. Με τι μένος

ο  Πολυπήμων <<γιάλα>> φωνασκεί,

 

τη σάρκα μου τανύζοντας σκληρά,

σε κλίνη απάνω; Κηρό Ισπανικό

τ΄αυτιά βουλώνω, προτού τον Πανικό

κατανικήσω, μ΄άσφαιρα πυρά.

 

Δεύτερη Παρουσία

 

Τη Δεύτερη θα ζήσω Παρουσία,

στις πρώτες καθισμένος τις κερκίδες

μαζί με τις πιο λάγνες Ελληνίδες.

Γιατί να σημειώσω απουσία;

 

Κι αν τύχει και το θέαμα μ΄αρέσει,

τα πόδια θα κροτήσω σα παιδάκι.

Το τραμ ευθύς γραμμή για Καλαμάκι

με χιώτικο κρασί να γίνω φέσι.

 

Τη Δεύτερη θα ζήσω Παρουσία,

κρατώντας την κοιλιά μου απ΄τα γέλια.

Δεν σκιάζουν μένα διάβολοι, τσιγκέλια.

Τη μάνα μου τη λεν Αχερουσία.

 

Το φάρμακο; Απλό καθώς ταιριάζει.

<<Μια δόση γλυκοθώρητου αιδοίου>>.

Εκεί η εμορφιά βοά του Θείου

κι άσε τον κάθε παλαβό να βράζει.

 

 

Nel mezzo del cammin di nostra vita

 

Nel mezzo del cammin di nostra vita,

με κουρελού γυρνούσα πανωφόρι

σπασμένο σειώντας μάγκικα το δόρυ,

καθώς παιδί  ξυλάκι από γρανίτα.

 

Οχτρός σιμά, ξοπίσω μου φονιάδες,

κάπου ψηλά στριγγλούσε μια σειρήνα.

Σκιαγμένη η καρδιά μου ελαφίνα,

πάσχιζε να ξεφύγει αδελφοφάδες.

 

Nel mezzo del cammin di nostra vita,

υπήρχα το περίγελο του κόσμου.

Μόνο στα λόγια ΄ρχότανε βοηθός μου

ο φίλος.  Χτυπημένη <<Comparsita>>

 

και χόρευα σακάτης δίχως ταίρι,

ανοίγοντας λαγούμια με τα πόδια.

Ο δρόμος μου σπαρμένος με διόδια,

σταμάτα- μπρος, καπνός το καλοκαίρι.

 

Nel mezzo del cammin di nostra vita,

ο έρωτας σαμάρι απά στις πλάτες.

Ξανθές ποθούσα, λάγνες μαυρομάτες

μα πιο πολύ του Μαιτρ τη Μαργαρίτα.

 

Πως κύλησαν τα χρόνια μου νεράκι;

Πως σάλεψε η τάξη των Πραγμάτων;

Το μόνο που με σώνει τώρα ο Πλάτων

κι ένα χωριό κρυμμένο στην Ιθάκη.

 

 

 

Στα συν

Στα συν το πύον της πληγής, η γλύκα

μιας νύχτας στα σεντόνια της Ελένης,

ο ζόφος του να ζεις και να πεθαίνεις

ως Ιακώβ, μολύνοντας την Πνύκα.

 

Στα συν ποτάμια βουερά, η πόρνη

που μίλησε με πνεύμα Επισκόπου,

οι στίχοι στο κεμέρι λογοκλόπου,

της άνοιξης το έμπα στην Μεθώνη.

 

Στα συν της Άνδρου ο βοριάς ο πότης,

του Άδη το λευκό το κυπαρίσσι,

ο Μάνος, η  Καλή απ΄το Παρίσι

με τον Μονταίνι στο προσκέφαλο της.

 

Στα συν ρουμάνια, ο πευκιάς στον ήλιο,

το τρένο των οχτώ για Κατερίνη,

η Τρίτη των Παθών μ΄ ωκυτοκίνη

κι εγώ γέρος αργός να πίνω τίλιο.

 

Κατοχή

 

Γαυριάζει ο πουνέντες. Πυρκαγιές

θα κάψουν ότι άφησεν ο Πάγος.

Να ξεπλυθεί πως γίνεται το άγος,

σαν ξένες ακλουθάω προσταγές;

 

Του δούλου το Βαγγέλιο: <<Θαλπωρή

χρειάζεται το σώμα και φροντίδα>>.

Το ξέρω μα το ξέρει κι η Ακρίδα,

γι΄αυτό και να κατέχει με μπορεί.

 

 

Τραγούδι για τον Δήμιο μου

 

Την γυμνή περιφέρεις την σπάθη

στο ζερβί, καθώς έκαμες πάντα.

Οδοιπόρος ορέων σαράντα,

αφουγκράζεσαι… Ύαινες; Πάθη

 

ζυμωμένος, θυμίζεις θρεφτάρι

στου Διός το μαντρί. Μουγκανίζεις.

Τον σφαγέα σου τώρα ορίζεις,

δίνοντας του την σπάθη με χάρη.

 

Ευθύνη  Πατρότητος

Φοβερές με σπαράσσουν ωδίνες,

μιας Πατρότητος κίβδηλης πάλι.

Απ΄το χέρι γλιστρά το πηδάλι…

Ν΄αναλάβω δεν γύρεψα ευθύνες.

 

Μόνο λίγο θυμάρι της Άνδρου

και δυο κόκκους σινάπεως πίστη,

έχω κρύψει στην Άγια τη Κύστη.

 Η παλιά γειτονιά τ΄ Αλεξάνδρου,

 

ένα στρέμμα χωράφι που  φθίνει 

στους ήλιους, λασποχέντρες γιομάτο.

Των Προγόνων το λέσι σε βάλτο

ακέφαλο. Χορτάτη βενζίνη

 

η λαμπρή πυρκαγιά που χυμάει,

σαν ασλάνι το νύχι  να μπήξει,

στης Φυλής τα λαιμά. Λάθος στίξη

και το Πνεύμα βαριά βλαστημάει.