Η εις Άδου κάθοδος

Δεν προσδοκώ ανάσταση
νεκρών και κόλπα τέτοια,
τι δεν αρμόζει σε θνητούς,
που έχουν κασαβέτια

από μι΄αγάπη μυστική, 
ανάλλαγη στο χρόνο.
Χάρε ψυχή και σώμα ιδού,
ως βρέφος απιθώνω,

και να με κρύψεις σου ζητώ,
στου Ταίναρου τη  τρύπα.
Κι άμα κατέβει ο Χριστός,
και σου ΄χει μείνει τσίπα,

δείξε πυγμή και κόντραρε…
«Αυτόν, δεν μου τον παίρνεις,
γιατί σα δώκεις του ζωή,
μι΄ακόμα τον πεθαίνεις».

Σεροτονίνη

Τρέχεις στους ψυχοντόκτορες,
να βρεις  σεροτονίνη,
ενώ υπάρχει φάρμακο…
Της Χάϊνεκεν η βύνη.

Δυό-τρεις μποτίλιες το πρωί,
επτά το μεσημέρι,
κι άμα δεν φτάσουν κοπανάς,
βραδάκι λίγο σέρυ.

Και μες στου Μάη τη γιορτή,
παγαίνεις (μα το νου σου!)
στην πενηντάρα που βινείς,
κι αν όχι, προς νερού σου.

Μα σε μυαλό σου υστερεί,
δώστου σεροτονίνη,
κι η παρδαλή (ου να χαθείς!),
τον κώλο τσάμπα στήνει.

Χωρίς Απολογία

Συγνώμη δε ζητώ εν τοις Υψίστοις
Πάτερ ημών, εχθρότατε των Φώτων…
Κι αν λάθεψα εσύ ΄σουν η αιτία,
και η κρυφή ατζέντα των ερώτων.

Το ένστικτο εμπέδωσες στα σκέλη,
και μ΄άφηκες λωλό να παραδέρνω,
σε Fiat, σε ντιβάνια, επί χλόης.
Αλύσους σου λοιπόν ο δόλιος σέρνω!

Ο Παρηγορητής

«Μισώ» μου κρένεις «θάνατο»
και δείχνεις προς τα φώτα.
«Κάλλιο στη γύρα δυστυχής,
από του χάρου χνώτα,

κι ας έχει γλύκα ο χαμός,
σορόπι κάθε μνήμα.
Σαν τι κατέχει ο Αδάμ,
εκτός σαρκός του ντύμα;»

Κι εγώ που πέρασα φρικτή
Παρασκευή Μεγάλη,
μες στο θολάμι του Υιού,
ακούγω : «Πορτοκάλι!»

Πρωτομαγιάς ξημέρωμα

Πρωτομαγιάς ξημέρωμα με το κρασί χρισμένος
τ΄Αγάθωνα, σ΄ένα στενό στις χαύνες Τζιτζιφιές,
τις μνήμες βρίζω : «Άτιμες, καιρός να ιδείτε μένος
το τι σημαίνει… Πάνω σας μ΄ επτά ξερολιθιές ».

Κρεβάτι, σώματα γυμνά κι ο Αλέκος Βουλιαγμένης,
να ξεψυχά σαν το σκυλί σιμά στον μπογιατζή
που αφήνοντας τον ίσκιο του (Παρθένος της Λωραίνης),
κυματιστός κατέβαινε  στον Άδη. Εσατζή

δικό μου ταίριαξα Θεό και πάνθηρα τον είπα,
μαστιγωτή και σόλοικο μ΄ορέξεις ταπεινές,
δίχως Βαγγέλια και Ψαλμούς, από τα ούζα σκνίπα,
που σε γυνές μ΄οδήγαε της γειτονιάς  κοινές.

Μα σαν κατάλαβα ζωή χαμένη τι σημαίνει,
από τη μέση άρπαξα πλαγγόνα βολική,
και ζεύοντας την  στο γιαπί  μαζί μου να πηγαίνει,
μια Γάνδη χτίσαμε μαζί με τείχη, Γοτθική.

Πρωτομαγιάς ξημέρωμα, γύρω τα χρόνια σκνίπες,
σφυρίζουνε δυσοίωνα βαλσάκια του Σοπέν.
Τώρα που βρέθηκαν βολβοί και φύτεψα τουλίπες,
με ξουραφίζει στον λαιμό μπαρμπέρης το Μηδέν.