Ο Ορειβάτης

 

Νυστέρια βραδινής περιπολίας

και ράμματα διπλά των φεγγαριών,

σιμούν, ραγιάνια, όμβρος, πυρ, χιών,

μου δώρισαν βουνά μελαγχολίας.

 

Και βγήκα σαστισμένος ορειβάτης,

δίχως μπαστούνια, σάκο εκδρομικό,

σαν μιας κοπής παλιάς αερικό,

να βαπτιστώ στον τύμβο της Ελάτης.

 

Δεν είχα της ακμής την περηφάνια,

τρεμούλα μου δονούσε τη καρδιά,

ξερολιθιές πατούσα και κλαριά,

ανοίγοντας νια στράτα προς τα χάνια.

 

Αλί σε με. Δεν κράτησε το πόδι.

(Του Άδη με τραβούσε η σχισμή).

Φανάρια, ταβερνεία, οικισμοί,

μια χαραυγή μου ξέβγαλαν το ξόδι

 

 

 

 

 

Αγαπημένη Νόρα

Αγαπημένη Νόρα, το Δουβλίνο,

μοιάζει με πόρνη τώρα γερασμένη,

που στέκεται παράμερα σκιαγμένη,

κρατώντας στο ζερβί της ομπρελίνο.

 

Χειμώνας… Γητευτής άσημων δρόμων,

κοιτώ βιτρίνες, Guinness πίνω μπύρα.

Η ζήση μου λυκόφωτη και στείρα,

ακροβατεί σε σχάρες υπονόμων.

 

Νεκρούς μας θέλουν, σάβανα μας ράβουν.

Στη Μάμποτ ο Δυσσέας, γύρω τράμια.

Αγάπη σου ζητώ, ας είν΄ και δράμια,

τι γρήγορις αντάμα σου με θάβουν.

 

Πολύτιμη μου Νόρα, Μάνα, Φίλη,

το μαύρο το εσώρουχο να βάλεις!

Πνιγμένος μες σε σύννεφο αιθάλης,

τα κάτω μυστικά φιλώ σου χείλη.

 

Το Μάτι του Χριστού

 

Έβγαλα το μάτι του Χριστού μ΄ένα καρφί,

λίγο πριν τον Έβδομο τον Λόγο Του να πει.

Ιδροκόπι, λαύρα, όχλος γύρω μου πολύς.

Πότισα τον σπόγγο κι ήπια πίκρα της χολής.

 

Έπαιξα στα ζάρια το σακάκι το καρό.

Θάνατος σαν ταύρος μες τις κάρτες του Ταρώ.

Στη Μεγάλη Αρκάνα σκελετός καμαρωτός,

πάνω σ΄άτι άσπρο: <<Αχ! Γεννήθηκες βρωτός>>.

 

Γέρασε ο κόσμος σ΄ένα μήνα μοναχά,

με τυφλού μπαστούνι σ΄ανηφόρι αγκομαχά.

Κράτησα στο χέρι μου γραφίδα κοφτερή

κι άναψα ξημέρωμα το τρίτο μου κερί.

 

Βάδισα στον Κήπο, απονήρευτο παιδί,

κρύφτηκα στους τάφους το Τσακάλι μη με βρει.

Κίβδηλο τ΄ αστέρι εφάνη κι ήταν Κυριακή

κι ήμουνα στου Χάροντα μπλεγμένος το σακί.

Επιστολή πρώτη και τελευταία αύτη

Του Αστροθύτη γράψε, να ταχύνει

τον ερχομό. Η  Πόλη γονατίζει

σε στάση προσευχής. Άκου την! Τρίζει...

Με παλινώριο δανεικό προς τη Σελήνη,

 

πουλιά της προσφυγιάς κινούνε σμάρι.

Κάποιοι ζεσταίνουν ήδη τα καμιόνια.

Γράψε, θα τον προσμένω στη Χαιρώνεια,

μ΄ αργολική ασπίδα  και κοντάρι.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Διάλογος Κωφών

-Γονάτισε ραγιά… Δεν πρέπει κάρα

να υψώνεται. Ζηλεύει ο Πατήρ.

-Παράτα με σαλέ και άϊ σιχτίρ.

Απ΄την δικιά σου εγώ δεν είμαι φάρα.

 

-Ο Θάνατος ως κλέπτης θα ενσκήψει.

Χωράφι, να τι είσαι, ξερικό.

-Εκάς μήτρας τυφλής αερικό,

ο κόσμος σου και συ εν με τη σήψη.

 

-Τα λόγια μου τα βρίσκεις στα Βαγγέλια.

Τα ρήματα μου, ρήματα Χριστού.

-Τα λόγια σου αρές ενός ληστού

και να με συμπαθάς φέρνουνε γέλια.

 

-Προσεύχομαι θερμώς μην και πεθάνεις

στην αμαρτία μέσα. Συμφορά…

-Του Σατανά καλύτερα βορά,

τι ναι βαριά η αποφορά της Στάνης.

 

-Βαρέθηκα… Στην Κόλαση βλαμμένε

και συ και το γινάτι σου. Σκατά…

-Εκείνος που τον θάνατο πατά,

με τον πετσί τον ζει, Φίλε καημένε…

 

Από τη μεριά του Διαβόλου

 

Έχει ο βυθός τον τρόπο να ξορκίζει,

κάθε κακό που σφύζει στη στεριά.

Απ΄του Διαβόλου στέκω τη μεριά,

(τη σήμερον ελάχιστα κοστίζει),

 

κατοικημένος ψεύτικες ειδήσεις.

Εγείρω το ποτήρι τρείς φορές…

Σε βάρος μου σωρός οι  Αναφορές

και που να βρω χρησμό για Αντιρρήσεις.

 

Η Δύναμη του Πεπρωμένου

 

Του Πεπρωμένου δύναμη τυφλή,

πως μ΄έδεσες στο βράχο; Αναρωτιέμαι…

Τ΄ατσάλινα κρικέλια σου αρνιέμαι,

μα πιότερο θαρρώ πως μ΄ενοχλεί,

 

το βάλσαμο που στάζεις στη καρδιά,

αυτό που τις κινήσεις μου μαργώνει.

Tο βάλσαμο τ΄αβρό που με σκοτώνει,

στων Ιδαλγών τα φρούδα χειμαδιά.

 

Ο Αλιτήριος

 

Βγάλε μάνα μια μαστίχα

κι έλα κάτσε δω σιμά.

Στύγα μου κοψε το βήχα,

πιάσε τα πατερημά.

 

Πενηντάρισα μανούλα

μα νιονιό δεν έβαλα.

Μια ζωή μηδέν και νούλα,

απ΄τη κούνια έσφαλα.

 

Βόλτα, μάσα, ξαπλαδούρα,

αφειδώς τα φράγκα μου.

Από την πολύ μαστούρα,

έκατσα την βάρκα μου.

 

Δεν σου χάρισα εγγόνια,

νύφη δεν σου κόμισα.

Πέρασαν καπνός τα χρόνια,

πριν το νοιώσω, βρώμισα.

 

Κι ήρθε τώρα μαύρη ώρα.

Άκου… Νεκροκάμπανο.

Με την που ΄χω πάρει φόρα,

θα το δω το ράπανο.

 

Πιάσε μάνα ποτηράκι,

στάξε δηλητήριο,

μούσκεψε το μαντηλάκι,

για τον αλιτήριο.

 

 

Για Αυτόν

 

Ο Θάνατος τρυπώνει στα σεντόνια.

(Πόσο τρανή της Κόρης η στοργή…)

Νυχτιά καλοκαιριού δίχως οργή,

γι΄Aυτόν που θα πατάξει γιούς κι αγγόνια,

 

σκορπίζοντας τις τέφρες τους στ΄αστέρια

και στες επτά γωνιές των ημερών.

Εδώ, στην  βρεφοδόχο των νεκρών,

της μύγας το φτερό πληγώνει καίρια.

 

Εδώ στις Επικράτειες του Μπόγια

 

Τους ουρανούς ποτίστε κηροζίνη

και βάλτε μια φωτιά να τιναχτούν.

Απ΄τους Θεούς σαν τι  να διδαχθούν

οι άμοιροι βρωτοί;  Στην  Νέα Σμύρνη,

 

τσιγγάνες πάνε πίσω τα ρολόγια.

 (Η μέρα μου,  φαφούτα και τεφρή).

Σαπίζουν των Αγίων οι νεφροί,

εδώ στις Επικράτειες του Μπόγια.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Κτήριο 16

Ο Χάκκας στη παλιά Καισαριανή,

στο Πόρο ο Σεφέρης, στης Χαλκίδας

το κάστρο, ο κυρ-Γιάννης ο Σκαρίμπας

κι εγώ στην Ευελπίδων τη τρανή.

 

Ο Καρυωτάκης Πρέβεζα μεριά,

τον <<Μαραμπού>> τον έφαγε τ΄αλάτι,

τον Ρώμο τον Φιλύρα το κρεβάτι,

κι εμέ του Υπογείου η σιδεριά.

 

ΤΗΝ ΠΙΟ ΦΤΗΝΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΣΑ

Την πιο φτηνή για τον Πατέρα κάσα

και μ΄ αρκετή τα στέφανα φειδώ.

Στις Λαϊκές χαρίζουν τη σινδό-

νη. Όσο δυνατόν, λίγα τα ράσα.

 

Την πιο φτηνή για τον Πατέρα κάσα.

Κοστίζουν οι κηδείες τον σκασμό.

Πήγε που πήγε από μαρασμό,

ας μείνει και σε μας μια βρωμανάσα.

 

Την πιο φτηνή για τον Πατέρα κάσα

και στο ταφί το μάρμαρο λειψό.

Δεν θα πατήσει Κίρκη,  Καλυψώ…

Τη μάνα μου τη λένε κυρά- Στάσα.

 

Την πιο φτηνή για τον Πατέρα κάσα.

Μπαγιατεμένα λούλουδα αρκούν.

Γνωστό τοις πάσι : <<Χους ει και εις χουν>>

και γαίαν ελαφράν γερομπαγάσα…

 

 

Χαιρετώ

Χαιρετώ του θανάτου το σφρίγος,

τη σκληρή του γροθιά, το ποδάρι,

το θυμίαμα φούλι, το στάρι,

τις χαρές που προσφέρει ο Τρύγος.

 

Πιο θερμά χαιρετώ των παπάδων

τη φύτρα. Λυγεροί μες τη κάψα,

με μια τάση σαφή προς τη κλάψα,

υπερήρωες θάλλουν γιαγιάδων.

 

Χαιρετώ κασελάκια, κιβούρια,

νεκροθάφτες, κασμάδες και χώμα,

εκταφών πρωινών θεία βρώμα,

καντηλάκια, κεριά και μνημούρια.

 

Χαιρετώ Σινικής τα λουλούδια,

νυχοκόπτες, μονήρεις κηδείες,

Ανδρομάχες, Κατίνες, Ηλίες,

κατσαρίδες, ποντίκια, μαμούδια.

 

Χαιρετώ για να κλείνω και μένα,

που σχεδόν κοντοφτάνω στο τάφο.

Σταματώ πλήρης άγχους να γράφω,

μην ελπίζοντας δεύτερη γέννα.

 

Τα Φτερά του Μέρμηγκα

Εντός μου το σκοτάδι περισσεύει.

(Βαριά ποτά  λιμνάζουν στο  συκώτι).

Ονειροφαντασιές του Δον Κιχώτη,

πως τάχα κάτι παίρνει να σαλεύει.

 

Κατά κρημνών και συ σκατοδοβλέτι…

Ταχιά θε να χορέψουν οι διαβόλοι.

Τι καρτερώ; Φούρκα, μαχαίρι, βόλι

και τ΄απλωμένο χέρι του επαίτη.

 

 

Τα Μάρμαρα

 

Τα μάρμαρα ψυχρά σκέπουνε κήπους

και σβένουν του Παρθένη τις μπογιές,

ρημώνουν αγκαλιές, κλέβουνε  χτύπους

καρδιάς ερωτευμένης. Στις ροδιές

 

του κάτω κόσμου ξέμεινα παιδάκι,

να σέρνω το ποδάρι νηστικό.

Ψηλά, του Ψυχοσάββατου γεράκι,

στις λάσπες μες το αίμα, νυφικό.

 

Στον ώμο του πατέρα το κανάρι,

ακέφαλο και πάλι του λαλεί.

Διπλής σελήνης άναψε φανάρι

και φώτισε της νύχτας το χαλί,

 

να βρουν δρομί στρωτό και μονοπάτι,

καντόροι, ανυπόληπτοι αστοί.

Κρασί κερνώ στυφό τον Μιθριδάτη,

πριν γείρω πελιδνός στη κουπαστή.

 

Ο Δεύτερος Μανδύας του Πιθήκου

 

Κατάσαρκα με θράσος θα φορέσω,

τον δεύτερο μανδύα του πιθήκου.

Φανέ μου εσύ, Οκτάνα του Εμπειρίκου,

φορά λάμψε στερνή πριν απολέσω,

 

της άγονης ελπίδας τους τροχίσκους.

Άλλα δεν έχω,(πάρεξ γλώσσα), πλούτια.  

Κραδαίνουν οι καιροί κονσερβοκούτια

κι όσους εντός μου, σφάζουν νεανίσκους.

 

 

 

 

 

 

Το σπίτι της γιαγιάς

 

Οι μέρες μου δεν πιάνουν χαρτωσιά.

Παλάμη ανοιχτή κι όλο ζητάνε.

Φιλέκδικοι, κατά διαβόλου πάνε

οι γερανοί. Πατώ τη δημοσιά,

 

γυρεύοντας το σπίτι της γιαγιάς,

εκείνο που γκρεμίσανε τ΄ογδόντα.

Ρωτώ την αλεπού, ρωτώ τον λιόντα.

-Γλυκιά η θανή, αυγή Πρωτομαγιάς.

 

 

Η Ζωή Εν Τάφω

 

Το πρόσωπο του πλένει με βροχή.

Άλλες φορές σαν κάποιος τα λουλούδια

ποτίζει. Τότες πιάνει τα τραγούδια,

που παίζαν φωνογράφοι μια εποχή.

 

Ανοίγει το βιβλίο της Εσθήρ

μα τα σκοτάδια φευ, δεν συναινούνε.

Πως κρύβεται θαρρεί να μην τον βρούνε

οι Γερμανοί. Σκυφτός ανοίγει πυρ,

 

μετακινώντας ξύλα και πανιά.

Πως βρέθηκε σε τούτη δω την τρύπα;

Ο κόσμος πια μαθές δεν έχει τσίπα

και στήνει στα γερόντια παγανιά.

 

Τον πνίγει το λιβάνι το φθηνό.

Βήχει πολύ μα ποιος να τον ακούσει;

Μια ρίμα μουρμουρίζει από το <<Πούσι>>.

Ο θάνατος μυρίζει αχινό.

 

 Τελετή Αποφοιτήσεως

 

Η γάτα θα κουρνιάσει… Όλη νύχτα,

σουλάτσο οι πεθαμένοι πάνω-κάτω.

Δεν κράτησα του μπάρκου μου το τράτο

και τώρα δίνω λόγο στη Ρουφήχτρα.

 

Σαπρό το καλοκαίρι έχει αργήσει,

να δώσει το θρονί του στον χειμώνα.

Ο Τάγος με δονεί κι η Λισαβόνα,

χαρίζοντας μου άτονη μια στύση.

 

Μ΄ένα παλιό στα χέρια γιουκαλίλι,

τραγούδι πώς να ειπώ σ΄αυτή τη χάψη;

Κάποιος ψηλά το σάβανο ας ράψει

κι η γη θε να φροντίσει για την ύλη.

 

Η γάτα θα κουρνιάσει… Ο Πατέρας,

την τήβεννο θα βάλει την μεγάλη

και θα φανεί σαν φάσμα στην αιθάλη,

της ζήσης μου κομίζοντας το γέρας.

Ο Μπάτης

 

Λίγος καφές τη νύστα μαστιγώνει

και φέρνει παρηγόρια. Δεν θα πιω…

Σ΄αυτό το λαγγεμένο χασαπιό,

μόνη μου συντροφιά μια Περσεφόνη.

 

Με χάπια η δόλια στέκει στα μυαλά της.

-Ο Μίνως… Μη λησμόνει τις ρητές.

-Μένα δεν σκιάζουν Κόρη Τρυγητές.

Ολάκερη ζωή πέρασα μπάτης.

 

 

 

Προς θάνατον όλα

 

(Προς θάνατον όλα. Η θάλασσα,

στεριά με καιρούς θα γεράσει

τις λάμψεις της χάνοντας).-Φάση,

την πρώτη φανέρωσε Άνασσα…

 

- Το Ψάρι το μαύρο την χάλασε

και βούρκος τα γιόρτινα μάτια.

Στ΄αδιάβατα βρες μονοπάτια,

κομμένο το χέρι που μάλαζε

 

τα στήθια του ήλιου. Μια χίμαιρα

βουνά και κατάρτια και Φλάνδρες.

-Πως σύγκορμοι τρέμουν οι άνδρες,

βραχνά περιφέροντας πίφερα,

 

στων Τρώων τη Νύχτα… -Κτερίσματα

στολίζουν στοές και μουσεία.

Φτωχή των αιώνων η λεία,

δεν δίνει καθόλου μερίσματα.