Οι Κυριακές

Πληγώνουν πάντα οι Κυριακές,
με τις βαριές καμπάνες
και τους ψαλτάδες που στριγκά,
παραμυθιάζουν μάνες,

πως ο Υιός αν και νεκρός,
σε λίγο θα κυλίσει,
του τάφου τον μεγάλιθο,
να τες προυπαντήσει.

Γερνά η μέρα… Που Υιός,
που κύλισμα του λίθου;
Μόνο μια μάνα Παναγιά,
δίνει κλωτσιά του Μύθου:

«Η κάλπικη απαντοχή,
φαρμάκι με ποτίζει.
Όποιος τον Λόγο αψηφά,
τόνους κοπριά κερδίζει».

Πληγώνουν πάντα οι Κυριακές
και κλείνοντας τ΄αυτιά μου
τολμώ: «Κενοί οι Ουρανοί
κι άδειος ο Άδης χάμου».

Πως;

Πως να μπορέσει ο Βοριάς να με βουλιάξει,
όταν βοηθός μου παραμένει ο πρώτος Νους;
(Με τα μποφώρ τα δέκα άλλον ας τρομάξει).
Εγώ το μπάσταρδο αιώνος αληγούς,

που τα ζαβά του ξεκοιλιάζει σαν παιχνίδια,
με πένσα Φρόυντ για να βρει μηχανισμό,
όπου πατώ υποχωρούνε τα σανίδια,
τρατάροντας με μαγγανεία και χρησμό.

Πως να μπορέσει το ταυρί να με σκοτώσει,
που στέκω πάντα ματωμένο ένα πανί;
Στων Δαναών τα Ψιλικά οφείλω δόση
κι ας μ΄έχει αφήκει Ιησούς ημιθανή,

μέσα σε στόμαχο θηρίου ξιπασμένου,
βαλαντωμένο προσφυγάκι κι ορφανό.
Μελέτη τώρα για πτυχίο Κολασμένου,
με ειδικότητα σαφώς στον Ιανό.

Ψυγείο με κατάψυξη

Αγόρασα ψυγείο με κατάψυξη.
Πως είχα Θε μου εγώ τέτοια κατάληξη,
που ζούσα σαν να μην υπήρχε αύριο,
χιλιόμετρα μακριά απ΄το μακάβριο;

Τα πόδια μου στα κύματα μπανιάριζα,
κρατώντας στο δεξί μολύβι-σάριζα
και σαν σιμά η νύχτα σε καλίγραμμου
μοντέλου σκέλια, έχωνα τα μούτρα μου.

Τους φίλους μου συχνά σε τραπεζώματα,
βαστούσ΄αλέγκρους ως τα ξημερώματα,
με μπύρες του Μονάχου κι Αγιωργίτικο
και μπάλο και χασάπικο Πολίτικο.

Πλην τώρα που η Άνοιξη κατέπεσε
και Κύριος πατόκορφα με ξέχεσε,
αγόρασα ψυγείο με κατάψυξη.
Πως είχα Θε μου εγώ τέτοια κατάληξη;

Θα ρίξω το λοιπόν εντός τα σέα μου,
Παρίσα, Ρώμες, πλαζ της Νέας Πέραμου,
Παράδεισο μαζί και Πουργατόριο,
πουταναριό της Ξένης και εγχώριο.

Τους έρωτες θα βάλω στην συντήρηση,
για να ΄χει κάτι βρώσιμο η Ποίηση
και κάτω κάτω σάβανα και φέρετρο,
της ζήσης μου το κτίσμα το αυθαίρετο.

Και τέλος την καρδιά μου στην κατάψυξη,
κομμάτια δεκαπέντε απ΄την διάρρηξη,
θ΄αφήκω να την εύρουν οι Επίγονοι
και μέσα στην παγάδα της φιλήδονη.

Με την Ευρυδίκη μπροστά στους καθρέφτες

Αργολογώντας στων νωθρών το ουζερί,
με κομπολόγι- κεχριμπάρι, μυρωδάτο
τολμώ: «Ποιος θά ΄ρθει να μ΄ανάψει ένα κερί
κι από τα μάρμαρα να διώξει αχούρη γάτο;

Σαράντα μέρες πανιασμένος προσπαθώ
να καταλάβω πως δουλεύει μια παγίδα,
που σε αδράχνει στα ζουμιά και στον ανθό,
για να σε ρίξει στο ταφί σου με στλεγγίδα».

Κι ο Μπελαμής εκεί που φτιάχνει τον μεζέ,
σηκώνει μάτια δυό κουμπότρυπες και λέγει:
«Τον κόσμο τούτο να λογιάζεις φερετζέ,
μ΄ένα Θεό που τα κατσίκια του αρμέγει».

Βάζω στο στόμα σιγαρέττο μου στραβά,
χαμογελώντας αλά Φλιν στην Ευρυδίκη,
«Κριτής κανείς δεν θα μ΄αλλάξει τον χαβά»
και στους καθρέφτες μας χαζεύω δίχως φρίκη.

Σαν ταχυδρόμος

Σαν ταχυδρόμος σ΄επαρχία ορεινή,
με τρύπια τσάντα κι ολοήμερη ναυτία,
κάνω πετάλι ψαλιδίζοντας ποινή,
Αύγουστο μήνα ιδρωμένος στα Χαυτεία.

Ο Θέμης πάντα στη καρέκλα του σκυφτός,
μιλά για δίσκους κυκλοδίωχτους της Decca,
σ΄ένα παλιόφιλο που ξέμεινε ιστός
χωρίς το φλάμπουρο, παιδί γύρω στα δέκα.

Κι εγώ αντάμα στα καφέ της συμφοράς,
εκεί που γύφτισσες με μάτι αετίσιο,
ισορροπούνε αφθαρσίας και φθοράς,
ζητώντας τζίφρας μου επίμονα το γνήσιο.

Σαν ταχυδρόμος ματωμένος του Τσεσμέ,
μι΄αυγή θα φέρω κάτι γράμματα του Ξένου,
να τα μοιράσω στ΄αρκαντάσια και σε με,
απολυτήρια του βίου μετ΄επαίνου.

Σε μια  Νέγρα από το Τσιμπουτί αλά Νόβα

«Κι ήταν τα στήθια σου,
σαν της Στυγός τα ύδατα
και μου ΄λεγες,
πιπίλα τα - πιπίλα τα…»

Μια τίμια ερώτηση

Λέγουν πως μπίθας γυναικών,
παγάτος σαν τον Βόλγα.
Πως γίνεται τόσο καυτός,
ο σός κυρία Όλγα;

Το Σημείωμα του Ναπολέοντος

Mon Josephine μην και πλυθείς!
Κατέρχομαι Παρίσι,
σε τρείς μερούλες το πολύ,
πυρέσσων για γαμήσι...

Με το Niva

Προσόψεις ξεφτισμένες μες στον λίβα
και ξύλινα παράθυρα κλειστά,
η στράτα μου. Οιδίποδας εν Niva,
μ΄απλήρωτα αιώνων τα μιστά,

γυρεύοντας την πόρνη Βαβυλώνα,
καλά στοκαρισμένη φίνο spleen,
δηλώνω στους επόπτες του αγώνα:
«Ανάσα μου χρωστώ στ΄aerolin».

Κάστανο

-Το Βασίλειο μου γι΄ ένα κάστανο,
έστω ζούφιο η σκουληκιασμένο.
Αρκεί να ξεγλιστρήσω από το βάσανο
που με κατατρύχει σαν ξεπλένω,

το χακί της Ιστορίας ένδυμα
με τις μπαλωματιές πίσω στη πλάτη.
Μεγάλε Καστανά δέξου το αίτημα
και πούλα μου ψημένη αυταπάτη.

- Το Βασίλειο μου γι΄ένα κάστανο!
- Τη φουφού που ανάβω κράζουν Κάνδανο!

Απολογισμός

Πρωτοχρονιά μπολιάστηκα με δέκα ασπιρίνες,
λίγα depon και mesulid, μπουκάλια augmentin
κι αράζοντας στης κλίνης μου τες μπαμπακένιες θίνες,
με δάχτυλα μου μέτρησα τα μείον και τα συν.

Πρώτα της γέννησης το ροκ στα αίματα λουσμένο,
το ντέρτι του πατέρα μου, η φρίκη του Σταυρού,
Αποκαθήλωσης πρωί κι εγώ αγγελοκρουσμένο,
να μπουσουλώ χαλεύοντας την έξοδο του αγρού.

Κατόπιν φληναφήματα, παιδός ατασθαλίες,
διδάσκαλοι αψίκοροι, σχολείο παγερό,
χειμώνες και καλοκαιριές, του Φλοίσβου παραλίες
που κολυμπούσα ύπτια με τρύπιο μπανιερό.

Στρατός και γάμος, κούτσικα, αφεντικά να βρίζουν,
Hino, ταξί και τρόλεϋ, κοκό την Κυριακή,
Σεφέρης, Ρίτσος, Βάρναλης σα σκύλοι να γαυγίζουν
και γκρίζα Σαββατοόβραδα πνιγμένα στη ρακή.

Και σφαίρα spleen των γηρατειών, βουτιές και καταδύσεις
στου Χάροντα τη θάλασσα την κοκκαλοτραφή,
στο γρεζιασμένο ράδιο πάντα κακές ειδήσεις,
πονόματοι, διάρροιες κι όλα τα συναφή.

Των Φώτων σαν εγέρθηκα με τα κεκορεσμένα
λίπη να κατευθύνονται στις μέσα εσοχές,
περνώντας χτένι τα μαλλιά, ξεθυμασμένη χένα,
βιάστηκα να υποδεχτώ φερέτρων εποχές.

Αφρός πηχτός

Αφρός πηχτός των Canadair λεκιάζει τους κομήτες,
προτού στις κλίνες τεντωθεί τεφρής Σαρακοστής,
κι εγώ σεμνά τραυλίζοντας: «Εκάς οι ψωμοζήτες»,
χαλεύω να ξημερωθώ στον Βόλο αρμοστής.

Δάση κεριά και προσευχές, ελέησον και σώσον,
γονυκλισιές, φιλήματα σ΄εικόνες μανικές
κι εκείνος ο επίχρυσος ο αναπτήρας Ronson,
που ο πατέρας βάσταγε τις άδειες Κυριακές,

ο κόσμος μου ολάκερος και η κρυφή χαρά μου,
λίγο πριν σπείρει ο θάνατος λουλούδια παγερά,
μαργώνοντας το κάθε τι στες απλωσιές της άμμου
και ζώνη και τριβώνιο κι Ικάρια φτερά.

Αφρός πηχτός των Canadair εντός λαμβάνει σχήμα
του θύτη και του θύματος μπροστά στον Δικαστή
και σαν θα βρω τη φοβερή σαν καρμανιόλα ρίμα,
ατός μου θε ν΄αναληφθώ απ΄ την Αργαλαστή.

Το e-mail της Φρύνης

Δίνω κλωτσιά Παράδεισε,
στο ψέμα σου το τρύπιο,
γελώντας με τα σκηνικά.
Δεν έχεις μπρος σου νήπιο,

να το κουρδίζεις όπως θες
κι όπως καταλαβαίνεις.
Η Πλάση με δασκάλεψε,
ότι καλά πεθαίνεις

και δεύτερη φορά ζωή,
ανώφελη κακία.
Ανάσα μια είν΄ αρκετή
κι αυτή κοντή, βραχεία

κι ύστερις βουρ για χώματα,
σάβανα, λησμοσύνη.
Παράδεισε μου νταβατζή
ψυχών. σε φτύνω…

                              (Φρύνη)

Η κυρία με το σκυλί

Μέσα στου χρόνου τις ειρκτές,
σαπίζω ισοβίτης.
Ίδιο το αύριο με το χτες,
κι η Λου με το σκυλί της,

Αντώνης Τσέχωφ. Σοβαρά;
Κρατιέμαι μην γελάσω.
Αυτή να βρίζει:«Φουκαρά»
κι εγώ: «Λέγε με Τάσο».