Σαράντα χρόνους

Σαράντα χρόνους έκαμα ο αχρείος,
για ν΄αγαπήσω πραγματικά τη γυναίκα μου.
Τι σαράντα χρόνους, στεκόμουν απλά
ερωτευμένος μαζί της…

Εναλλαγή

Τη νύχτα που κοιμήθηκε ο πατέρας,
μου μίλησε βραχνά τρελός αγέρας:
«Εσύ ο πεθαμένος ο γονιός σου,
κι εσύ με τη σειρά του θα ν΄ο γιός σου!»

Ο Δικηγόρος

                      (Στον κ. Νίκο Περδίκη, Δικηγόρο Αθηνών)  

Ο Δικηγόρος πέθανε μια Τρίτη,

(Μαυροκορδάτου θα ΄ταν η οδός,

σε τέταρτο). Το δέμας του σποδός,

μα καύχος μέγα κι υψωμένη μύτη:

«Γαμώ σας Βασιλείς και Αρχοντάδες,

του κόσμου ετούτου μπρούτοι  εμπρηστές,

γαμώ σας ηδονών σεπτών  ληστές,

χοντροί, γελοιωδέστατοι παπάδες.

Τις θέσεις σας σιχάθηκα, τους λόγους,

τα τσίγκινα βιβλία των πιστών,

που ψάχνοντας ονόματα Νηστών,

σε Γιάννηδες σκοντάφτουν, Μήτσους,  Γώγους.

Γαμώ σας συγγραφείς των Κυριακάδων,

μα πιο σκληρά των στίχων εραστές,

σαν τρώτε με καημό ελιές παστές,

τη φτώχια να υμνήσετε. Ο Άδων,

μια μέρα θα σας κρίνει δίχως άλλο,

με πύρινη ρομφαία εν χερσίν,

(ως Δάντης Αλλιγκέρι; Ως Ρασίν;),

ατίμωση κομίζοντας ρεγάλο».

Ο Δικηγόρος πέθανε κρατώντας

Προτάσεις, σαν Θεός ειλικρινής,

σκληρότητα αιτούμενος ποινής.

Είθε να τον γρικίσει ο Σολομώντας…

Ο Καθηγητής και τα Φώτα

Σε μαύρο λίθο μπίθας μου,
μια Κυριακή του Γιούνη,
και τόλμησα του Θεριστή:
«Σου μπαίνω στο ρουθούνι,

μα ξέρω φώτα φέρνουνε,
τον θάνατο πεσκέσι,
αφθείροντας με ασίγαστα,
μ΄αρέσει, δεν μ΄αρέσει».

Κι ο Θεριστής: «Έχεις νιονιό…
Απόλλωνας σκοτώνει,
κι ας σκίζεται πως σ΄ ελεεί.
Σ΄έχει μαθές κοθώνι,

κι ανάλογα σου φέρεται».
Ορθώθηκα  και του ΄πα:
«Σε σπήλιο τρέχω να κρυφτώ,
και στου βουνού μια τρούπα».

Η Γόμα

Λέγουν πως καθ΄ομοίωσιν,

σενιάρεις τον καθένα.

Αν έτσι μόρτη Γεραμπή,

ας στην απ΄όξω εμένα,

ότι να λείπουν χάριτες

φτυσίματα και χώμα.

Φτυάρι παράτα  το λοιπόν,

κι άδραξε Θέ τη γόμα,

γιατί ποτέ δεν ρώτησες, 

αν θέλω να σου μοιάσω.

(Ίσως και να μην θες κι εσύ…)

Γιατί να σ΄ αναγκάσω;

Λέγουν πως καθ΄ομοίωσιν,

και άλλες παρλαπίπες.

Ένας Αδάμ πόσες θαρρείς,

μπορεί ν΄αντέξει ήττες;

  Ο Γέρος του Μωριά

Θα ρθεί καιρός που θ΄αρωτάν:

«Τι θέλει αυτός ο γέρος,

καβάλα πάνω στ΄άλογο;

Μην τον εβάρεσ΄έρως;

Τι δείχνει με το χέρι του

συνέχεια τεντωμένο,

θύμα μην είναι του φυτού,

π΄ανθοβολεί κρυμμένο;»

Κι αν κάποιος κάποτε βρεθεί

να είπει: «Μωριά είν ο Γέρος»,

σημάδι ετούτο θαν΄ τρανό.

Έλλην ευρέθη  βέρος.

Άξαφνα τότες τ΄άγαλμα,

θα αρχίσει να λυγιέται,

το άλογο να χλιμιντρά,

ο Γέρος να θυμιέται.

Μέσ΄σ΄Αλβανούς και σε Ινδούς,

Ρουμάνους, Πακιστάνους,

θε ν΄ακουστεί βαριά η φωνή:

«Ωρέ πουν΄ο γιός μου ο Πάνους;»

Και θα γυρίσουν πρόσωπο,

και θα του απαντήσουν:

«Μας τα πρηξες κωλόγερε

και άιντες και γαμήσου.

Θα ρθεί καιρός αλλιώτικος,

και χρόνια ζουρλεμένα,

κι άμα δε γένουν όλα αυτά,

γαμήστε με κι εμένα.

Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη

Με κάψουλα του χρόνου ένα βράδυ,

τα σύνορα δρασκέλισα του Άδη

και γύρισα ξανά στα περασμένα,

στις μέρες-πυρκαγιά του εικοσιένα.

Τον Στρατηγό ζητούσα, τη σκηνή του,

στο βάραθρο να γένω το σχοινί του.

Τον πέτυχα με πυρετό βαρβάτο,

ν ΄αδειάζει κούπες πλήθος άσπρο πάτο.

«Γεια και χαρά σου ορέ Καραϊσκάκη!

Για κάτσε να σε παίξω ένα σκάκι.

Χεζοκατούρα λόρδους και Κοχράνη,

Φάληρο, Τζιτζιφιές, Πασαλιμάνι.

Γιωργάκη μ΄ένα βόλι στο ασκέλι,

γραμμή θα πας σα το σκυλί στ΄αμπέλι.

Στ΄αυγά σου κάτσε, να σου λείπει η χάρη,

γήπεδο πριν σε κάμουν και δοκάρι.

Δεν βλέπεις πως στην έχουνε στημένη;

Η μάχη αυτή μπορεί να περιμένει.

Ας παίξουμε ακόμα μια παρτίδα,

μάτσο μαλάκες έχει η πατρίδα».

Μου γέλασε πικρά και μου ΄πε: «Σπάσε…

Κλαψούρες κι εκδουλεύσεις χθόνιες πάψε.

Στα χρόνια σου ταχιά τα σιχαμένα,

τη πάρτη σου Γιαννάκη κι άσε μένα».

ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ ΤΟΥ ΣΤΙΧΑΡΗ

Πολλά στιχάκια σκάρωσα,
που φάγανε κι οι κότες,
για να τα βρούνε μπόλικα,
του Άδη οι εκδότες!

ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ ΤΟΥ ΝΤΑΛΙΚΕΡΗ

Ο θάνατος με βρήκε στο τιμόνι,
απάνω στη νταλίκα προς τη Βόννη.
Ο πόνος στη καρδιά είχε μια γλύκα,
η πόρτα φωτεινή, άνοιξα, μπήκα…

Το κασκόλ

Το κασκόλ μου θα γένει αγχόνη,
σαν φανείς των λυγμών χελιδόνι,
τη φωλιά σου να φτιάξεις με τέχνη,
στου μονήρους την στέγη που ζέχνει,

αθυμιά κι επικάρδιο άλγος,
και σελήνης τα ράκη. Τι άγος,
ο χρησμός Δελφικός πάλι κρύβει;
«Το ΄να χέρι το άλλο δεν νίβει».  

Ξαναγράφω… Κασκόλ μου αγχόνη!
Το μαλλί κάποια μέρα σκοτώνει,
και το πρόβατο παίρνει πρωτεία,
οδηγώντας το παν στη σκοτία.

Κρεμασμένος γερά έτσι ωραία,
παιχνιδάκι πνευμόνων Βορέα,
στο ψιλό άς με πάρει ο στίχος,
και του τρένου που φτάνει ο ήχος.

ΚΟΥΡΕΩΣ ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ

Κόσα κρατούσε ο θάνατος,
στραβό εγώ ψαλίδι.
Τον πάλεψα, με πάλεψε,
μ΄έκαμε σκέτο  γίδι!

Φυλλάδα

Ο Άνθρωπος φυλλάδα κρεμασμένη,
σε κιόσκι που διαβάζουν ταπεινοί
διαβάτες από θλίψες κουρασμένοι.
«Θα είναι λες εφέσιμη η ποινή;»

Τα ίδια πάντα νέα… Οι μουζίκοι
ελπίδες στο τσεπί για σιγουριά,
ο έρωτας καζούρα και καζίκι,
και ονειροκαπνός μες σε πουριά.

Περίπτερο και μπρος του εγώ στημένος,
το κίτρινο θαρρώντας θαλασσί,
με σάρκες αλαφρότατα ντυμένος,
του Δράμαλη ρωτώ τον Μανασσή:

«Που πέφτουνε μαθές τα Δερβενάκια;
Ο θάνατος που γύρεψε μονιά;
Παιδιά εμείς, ας παίξουμε τρενάκια,
αλλάζοντας στις ράγες την χρονιά.»

Ο Άνθρωπος φυλλάδα μιας βδομάδας,
σε νυχτοφαρμακείο: «Δυό depon…»
και δίπλα του κατάφωτος Καιάδας,
Γραφείο «Η Φροντίδα» Κηδειών.

Σ΄εξήντα χρόνους

Σ΄εξήντα χρόνους έμαθα,
πως δένουν τα κορδόνια ,
ν΄αντιμιλώ στη μάνα μου,
να βρίζω την πουτάνα μου,
να βράζω μακαρόνια.

Σ΄εξήντα χρόνους έμαθα,
το τι σημαίνει ξόδι,
σαν πελεκάνος σ΄αβαθή,
μ΄ένα στον τράχηλο βαθύ
φιλί απ΄τον Ηρώδη.

Σ΄εξήντα χρόνους έμαθα,
λυπητερά τραγούδια,
εφήβου που ΄χει κουραστεί,
και βακτηρία του βαστεί,
αντάμα με παππούδια.

Σ΄εξήντα χρόνους έμαθα,
γυνή να τρέμω, χάρο,
το χώμα, τ΄αλμυρό νερό,
του δούλου τ΄άδικο ξερό,
και τον σβησμένο φάρο.

Η Μάσκα

Την μάσκα μου φορώ εξήντα χρόνους,

πλην πάλιωσε και δεν την νταγιαντώ.

Παντού το διαλαλώ, σ΄όλους τους τόνους.

Αχ! πόσο βαρετός που καταντώ…

Ο Ρίλκε μου το σφύριξε κατ΄όναρ,

μια νύχτα βροχερή Αποκριάς:

«Το μάτι σου ραντάρ, το ους σου σόναρ,

το μέγεθος να πιάσουν της βρωμιάς».

«Αυτό με ξεβολεύει φίλε Ρίλκε,

μα άσε να μιλήσω, τι χρωστώ

μια εξήγηση. Το ψέμα της με ήλκε,

πράμα για νοικοκύρη συγγνωστό.

Καιρός λοιπόν την μάσκα μου να βγάζω, 

απρόσωπος να μείνω και κοινός,

με θάνατο στις κόγχες (ω τι κάζο;),

και γούβωμα στο ύψος της ρινός».

Ατυχούς Επιτύμβιο

Μ΄ένα βαρβάτο πνεύμονος
καρκίνο, τέρμα Βόδα,
παραμονή Πρωτοχρονιάς,
τελεύτησα από ρόδα.

Κρεματοριοφίλου Επιτύμβιο

Η διάτα να με κάψουνε,
μ΄αυτοί με παραχώσαν.
«Κι έτσι καμμένος, τι τα θες;»
και κάσα μου κουμπώσαν.

Νήστου Επιτύμβιο γελαστικόν κάργα

Σαράντα μέρες νηστικός,
με στόμα σα στουπέτσι,
για να ψοφήσω τη Λαμπρή,
μασώντας κοκορέτσι.

Νεκροθάπτου Επιττύμβιο

Ο παπουτζής ξυπόλητος,
κι ο ράφτης μπαλωμένος
κι ο νεκροθάφτης (τι ντροπή),
απ΄άλλονε θαμμένος.

Διαβητικού Επιτύμβιο

Εν φιλτάτη μοι Ζαχάρω,
πάλαι διαβητικός,
κείμαι μετά Ζαχαρούλας,
εξακολουθητικώς.

Μονήρους Επιτύμβιο

Διαβάτη εδώ μην στέκεσαι,
τους στίχους μην διαβάσεις,
σαν πόνο χάβεις αλλουνού,
στο τέλος θ΄αποσκάσεις,

και δε θα βρίσκεται ταφί
κενό να σ΄απιθώσουν.
Θαρρείς πως κάνω όρεξη
ενταύθα να σε χώσουν;

Στο Κρεβάτι

Γυρίζω στο κρεβάτι μου
κι αρχίζω τις εκπτώσεις.
Τι όνειρα χανσενικά,
με πυρετό και βρογχικά,
σε δεκαπέντε δόσεις;

Γυρίζω στο κρεβάτι μου
μονάχος και ξαπλώνω.
Βαρύ το πάπλωμα κι υγρό,
σκεπάζει εμένα τον λυγρό,
χαράς τον δολοφόνο.

Γυρίζω στο κρεβάτι μου
κι ο Μάης σαν χειμώνας,
με νανουρίζει θλιβερά
τραγούδια, ρεύματα ψυχρά,
και άνθη μπελαντόνας.

Γυρίζω στο κρεβάτι μου
κι η πρωτινή  μου αγάπη,
φέρνει σαν τότε ροδαλή,
(αχ! Λάουρα κι Υλαγιαλή),
της λησμονιάς το χάπι.

Η Μεγάλη Ανατροπή

Σαν ψόφησα με σπρώξαν στο Θεό μου,

αρθρόποδα με σώματα κρουστά,

και Μέρμηγκας Τρανός: «Υιέ Εντόμου,

ο Κύριος σου!... Μ΄έχεις ακουστά;…»

Cabaret  «Ο αγρός του Κεραμέως»

Ένα cabaret με τα τριάκοντα επήξατο,
κι ας γράφει Ματθαίος ότι απελθών απήγξατο.
Αν οι προδότες τόσο απλά παγαίνανε καλιά τους,
θα τρίζαν ετοιμόροπες μπετοδεσιές του Κράτους.

Ο Κουραμπιές

-Ποιος κατοικεί μες στη σιωπή,
σ΄ένα του Ρουφ ρημάδι,
την Πασχαλιά προσμένοντας,
να φωτιστεί το βράδυ;

Ποιος τους δεσμούς του έσπασε
και βάδισε στα ρείθρα,
μιας πόλης δίχως όνομα,
με πειραγμένα κλείθρα;

-Εγώ και δεν το συζητώ,
ν΄άλλάξω νου και σπίτι.
Κι΄αν στρατηγός γεννήθηκα,
το «φεύγα» του οπλίτη

προτίμησα, του κουραμπιέ,
κλεισμένος σε γραφεία,
φλερτάροντας την Ποίηση
και μια φτηνή κηδεία.

Ο Κόκκορας

Ο κόκκορας που λάληκε,
στη προδοσιά του Πέτρου
εγώ, καθόλα συνεπής,
ως ώρα του φερέτρου.

Μ. Παρασκευή 1961

Γεννήθηκα Παρασκευή
Μεγάλη (μέγκλα τύχη),
με του θαλάμου το μοτέρ,
Χριστό κι εμέ να ψύχει

ασθμαίνον, σιγοντάροντας
την Άγια «Μαγγανεία»
του Βάγκνερ, που ξεχύνονταν,
από πυρρά κρανία

εν ατονία μουσικών.
Οδός Ακαδημίας,
ώρα εβδόμη βραδυνή,
χρονιά αποδημίας.