Πρωτομαγιά στη Νέα Σμύρνη

Πρωτομαγιά στη Νέα Σμύρνη,

μ΄ένα γαρύφαλλο φτηνό

στην τσέπη. Θα΄τανε για Εκείνη…

Δώρημα γλίχρο και κοινό.

 

Μα δε με βάραινε η φθήνια…

Ήταν η αγάπη σαν φωτιά

και σαν σαράντα καναρίνια,

να σου κουφαίνουνε τ΄αυτιά.

 

Με μιάς περάσανε τα χρόνια,

κι έγινε ο κήπος μια σταλιά,

και το γαρύφαλλο σεντόνια

άσπρα στ΄ατίθασα μαλλιά.

 

Πρωτομαγιά στη Νέα Σμύρνη

πλάι σ΄Εκείνη. Τι ντροπή;

Κι ένα γαρύφαλλο που φθίνει,

πια η αγάπη και σιωπή.

 

Μια Πασχαλιά

 

Μια Πασχαλιά ήρθες κροκάτη,

μια Πασχαλιά της ηδονής,

κι είχες το θάλπος της πληγής

του Μιθριδάτη

 

στο στόμα σου τ΄αγαπημένο.

Γιατί σε γύρευα αλλού,

κι όχι εδώ στην Καρκαλού,

άστρο σβησμένο;

 

Μια Πασχαλιά ήρθες κροκάτη,

μια Πασχαλιά πια πεθαμένη

στου νου τη χλαίνη.

 

Η ροδιά

Σ΄ένα στενό της Νέας Σμύρνης,

σπιτάκι  στέκει ταπεινό,

είναι του Μάη  δειλινό,

μα εγώ στο κέντρο πλέω μιας δίνης.

 

Σ΄αυτό το σπίτι δέκα χρόνους,

ζήσαμε αντάμα σα γροθιά,

έπαιξε κάποιος μπαλωθιά,

κι οι πέρδικες αφήκαν κλώνους.

 

Ξένοι  σαλεύουν στη καμάρα,

και της αυλίτσας  η ροδιά,

με ολοπόρφυρη  ποδιά,

σαν να μας ρίχνει μια κατάρα.

 

«Δεν την αξίζατε αλήθεια

τέτοιαν αγάπη και χαρά.

Τα αισθήματα σας πλαδαρά,

μονάχα για τα παραμύθια».

 

 

Έτσι μας μάλωσε η ροδιά

κι έλυσε χάμω την ποδιά.