Στο Toyota

Τις Φαιδριάδες τι θωρρείς απ΄το Toyota,

 όταν το πνεύμα σου απεύχεται γκρεμούς;

Για σε η άσφαλτος κορδέλλα Εμμαούς,

μα εκεί δεν θάλλουν μεσονύκτια τα φώτα

σαν μέρα κλίνει πριν προλάβει να φουντώσει,

καθώς κοιλάδα που κυκλώνουνε βουνά,

(για μια στιγμούλα γύρα γιόμα  ωσαννά),

κι ύστερα νυξ το μπαϊράκι με το κρόσι.

Η Αθηνά πια δεν σου κάμνει το χατήρι,

κι είν ο Αγίας ΄πα στο βάθρο σκυθρωπός.

Κάποιος τη σήμερον πωλείται και νωπός,

μισή τιμή στου Άη-Λιός το πανυγύρι.

Κι αυτός ΕΣΥ, που μένεις πάντα στο Τογιότα,

καθηλωμένος μπρος στις Πέτρες τις σκληρές,

Κήρες προσμένοντας  σαν βέλη αιχμηρές,

μ΄οσμές αβάσταγες απ΄ Άλογο και μπότα.

Καίτη και Αγίας

Ήταν μια Καίτη που ΄πασχε από ρινορραγία,

κι εστάθη και χαλβάδιαζε το άγαλμα του Αγία,

ορθό σε βάθρο στους Δελφούς, πρώτο τραπέζι μούρη,

Παγκρατιαστή θεόγυμνου, πλην φευ άνευ αγγούρι.

Κι έμενε η μαύρη αντικρύ σε πάγκο καθισμένη,

σαράντα μέρες και μισή, πικροσυλλογισμένη.

Δεν έτρωγε, δεν έπινε, τους σβίγκους του κοιτούσε,

κι αυτό το κάτι που  ΄λειπε  θαρρείς  ανακαλούσε.

Και σαν την ετρατάρανε Ρώσσικη κάτι  Ρώσσοι,

τους αποπήρε: « Ούτε μπουκιά, ξερή πριν του φυτρώσει».

Κι η Καίτη που ΄ρωτεύτηκε τον άψωλο Αγία,

μες στο Μουσείο έσβυσε απ΄ «Άκρα Ασιτία».

Τα καπλάνια

Ανίκητα του χρόνου τα καπλάνια,
τες πλάτες σου ξεσκίζουν, σπάνε βάζα.
Χτικιό και συ βγαλμένο από την μάζα,
τι θάρρεψες φτωχέ μου θείε Βάνια;

Πορεία έχεις πάρει και το ξέρεις.
Φασκιά σου, σ΄ένα θάνατο σε φέρνει.
Τη σκαλωσιά που σάπισε και γέρνει,
να την ματίσεις πως θα καταφέρεις;»

« Μαθές υποστυλώματα γκρεμίζω,
ατός μου μην σας έχω δράμι χρεία.
Σε ζήση μέσα πόρνη  και αχρεία,
ορθός για λίγο ακόμα τι κερδίζω;

Ο άντρας που δεν είναι ότι νάναι,
καπλάνια δεν ΄πιτρέπει να τον φάνε».

Όρθρος

Ο ματωμένος ρίχτηκε σουγιάς,
σε μιάς Χριστουγεννιάτικης τον βόθρο
σκοτοδίνης. Ω τέκνα πυρκαγιάς,
βοηθάτε ν΄απαλύνω αυτόν τον όρθρο,

τρισμαργωμένο φρόνημα πιστού,
π΄αξιώθηκε ΄πιστρέφοντας στον Σταύλο,
τις σάρκες να βαστάξει του Χριστού,
καρέ καλά κομμένες απ΄τον Σαύλο.

Τα μικρομερεμέτια

Ποιος έχει χρόνο για παντούμ

και στιχοκορδελάκια

σαν τρέχει μεροκάματο;

Λαγό με κρεμμυδάκια,

σε γλέπει δόλιε η ζωή,

που πάντες τσουκαλιάζει

και πι και φι στην πυροστιά,

μέχρι μυελού σε βράζει.

Κι έτσι ξεπέφτεις στα δειλά,

εκιά τα τετριμμένα

και κλαίγεσαι αγυιόπαιδο,

πο΄χει απωθημένα.

Κάμνεις κακώς…Αν έλειπες

η λάσπη εσύ και ξέρεις,

κοτρόνια δεν στεκόντουσταν

ορθά, μήτε Σεφέρης.

Άφες λοιπόν τα σχήματα,

πολύπλοκα και τέτοια,

καλά και τα στιχάκια σου,

για μικρομερεμέτια.

Δυο Επιτύμβια

(Στον πατέρα)

 Ο Άδης έχει δύναμη
και τρομερή τη χέρα,
μα χτικιασμένος δείχνεται,
μπροστά σ΄ένα πατέρα,

που νου μ΄αγάπη χάρισε,
στη χρυσοφαμελιά του.
Σ΄αυτόν δεν έχει πέραση,
ο γρόνθος του θανάτου.

(Στην μητέρα)

«Δίχως θανή ο Άγγελος»,
λέγουν μα τόσο ψέμμα.
Αν έτσι καλομάνα μου,
θα ΄φτανες συ στο γέρμα;

Το Κάθαρμα

(Στον κ. Περδίκη που είναι ικανός ν΄ανοίξει όχι μόνο παράθυρο, αλλά  και  air-condition  στο cool).

 

Ανοίγω το παράθυρο στο χιόνι,
πλευρίτιδα να πάθει το μωρό,
στης Φάτνης τη γωνιά που καμαρώνει.
Μιλώ…(Ακούτε σεις διαβόλια εν χορώ;):

«Τι θες τα γεννητούρια, τις παράτες,
τους Μάγους, τα λιβάνια, το αστρί;
Στην πόλη που ανθούνε κτηνοβάτες,
το νου σου πιτσιρίκο στο μαντρί.

Βαστάς και πως τ΄αγγέλια να σου ψέλνουν,
«Ειρήνη επι γης και ωσαννά;»
Σε τρείς ντουζίνες χρόνια θα σε γδέρνουν,
κραυγάζοντας «Σταυρό» τα παγανά.

Και συ θα καταντήσεις ένας μύθος,
να κάμνουν τη δουλειά τους οι τρανοί
του κόσμου. Θέλει φόβητρο το πλήθος,
να κάθεται στ΄αυγά της η Φανή.

Γι αυτό σε λέγω, δες το για καλό σου,
αυτό το παραθύρι τ΄ανοικτό,
πες της μαμάς να βγάλει το παλτό σου,
κι ας κάθαρμα στα μάτια της δειχτώ».

Ο Ταυρομάχος

Οι τάφοι λιγοστέψανε,
για τυχερούς οι τρύπες,
κι όσοι δεν βρήκανε μονιά,
τους κατατρώνε λύπες.

Η  Πλάση λες αγρίεψε,
δεν θέλει νοστιμάδες,
τον πρώτο λόγο ο μουγγός,
κοντόχοντροι παπάδες.

Κι εγώ που πάντα γύρευα,
την άμμο, την αρένα,
του πλήθους την επευφημιά,
την κόρη την παρθένα

είπα: «Στο διάβολο ντουνιάς,
που σε γουστάρει θύμα»,
στήθος μου έκαμα σπηλιά,
τις αορτές  μου μνήμα.

Έτσι καλά βολεύτηκε,
σε μια γωνίτσα στείρα,
ο ταυρομάχος ο δειλός,
με τσίπουρα και μπύρα.

Ο Χειμωνάνθρωπος

Την Άνοιξη μπιζέρισα
με το δροσάτο αγέρι,
χορταρικό και λέλουδα,
το λαμπερό τ΄αστέρι.

Σα στέκεις είκοσι χρονώ,
κουνιέσαι και λυγιέσαι,
μα σα γερνάς φελέκι σου,
γυρνάς και καταριέσαι.

Επίτηδες πουκάμισο,
ξεκούμπωτο στο χιόνι,
να βρίσκει σάρκα ο βοριάς
τ΄αρνάκια που παγώνει,

αφιώ και λέγω μάστιζε
ραγιάνι, μην λυπάσαι
κι άμα του τάφου δώκεις με,
ευλογημένο να ΄σαι,

ό,τι γλυτώ Βαγγελισμό,
Λαμπρή και πρώτη Μάη…
Θέλω Χειμώνα να χαθώ,
χειμώνας να με φάει.

Στο λούνα-παρκ

 

Θε να γυρέψω φορτικά,
στο λούνα-πάρκ μια βόλτα,
από μι΄αγάπη μου παλιά,
που γέρασε με χόρτα.

Κι ας είναι ψεύτικη η γιορτή,
κι εμείς φτενό χαρτόνι.
Τώρα πια μάθαμε καλά,
αυτό που μας σκοτώνει,

και δεν χωράνε δισταγμοί,
και πάρλες του αγέρα.
Αρκούν δυο ώρες ξεγνοιασιάς,
τι κέκλικεν η μέρα.

Μπρος μας χταπόδι, το ταψί,
ο γύρος του θανάτου
και με του τρόμου το εξπρές,
στα ντοκ του αοράτου.

Δεκατρείς

Η μέρα σέρνει το σπαθί
κι η ώρα το μαχαίρι.
Βαρύ πολύ να στέκ΄ορθός,
με τέτοιο πικραγέρι,

τον Άγγελο προσμένοντας,
μαβιές που΄χει φτερούγες,
να με σαρώσει σα σκυλί
ψωριάρικο στες ρούγες.

Ο μήνας έχει δεκατρείς,
μια μέρα που σκοτώνει.
Το σάλο νοιώθω, την βοή…
Το αίμα μου παγώνει.

Ο Σκύλος των Χριστουγέννων

Στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων,
μια Φάτνη, γύρω άχερα σωρός,
και μέσα τους κοπρίτης δυο κοκάλων,
κουρνιάζει δίχως σέβας, ο μωρός.

Και σαν γριά τον διώχνει μ΄ένα γιούχα,
προγκώντας τον στων δρόμων την φθορά,
με κολλημένα πάνω φωσφορούχα
λίγ΄άχερα, στα σκέλια την ουρά,

γυρίζει νυσταλέος και της λέγει:
«Εκείνος, μ΄έχει τάξει να φρουρώ,
της Ύπαρξης της πρόστυχης την στέγη
και Μεταφυσικές να κατουρώ».

Στη κεντρική πλατεία των Τρικάλων,
βραχνά λιμάρης σκύλος αλυχτά,
φώτα, παιδιά, φιγούρες κωφαλάλων,
μα πιότερο τα σκότη τα πηχτά.

Put the blame on mame

Τις «Βάκχες» με κεφάλι μου θα παίξουν,
σε γάμο Κυριακή Αποκριάς,
και Πάρθους που παράσταση αντέξουν,
ρεγάλο τους μαλλάκι της γριάς.

Και σαν μια Παναγιά κοντά στα εξήντα,
πυρόξανθη πλαγγόνα πλην ωμή,
η μοίρα μου του σελιλόιντ Gilda,
θε ν΄άδει φάλτσα: «Put the blame on mame».

Νέος Θησέας

Το μελανότατο πανί,
εν σθένει θα σηκώσω,
χωρίς πολλές περιστροφές,
τον γέρο να σκοτώσω,

και με περιουσία του,
το Γκάζι ν΄αλετρίσω.
Και πέλαγος θ΄ονομαστεί,
κι εγώ δεν θα μοχθήσω…

Ο Ούτις

Η τσούπρα που με σκάρωσε,
μ΄είπε Βελλεροφόντη,
για να βρεθώ ξηντάχρονος,
μ΄ένα στο στόμα δόντι.

Γι΄ αυτό κι εγώ σα με ρωτούν,
κια που γυρνώ ξεκούτης,
πως λέγουμε, πως με καλούν,
τους κογιονάρω: «Ούτις!»

Το Λάθος Άτομο

(για τον κ.Νίκο που δεν εορτάζει)

 

Κοντόμερος στην Αχαρνών,
χλωμός, το δέμας φλοίδα,
μες σε καφέ της συμφοράς,
ανοίγει την παρτίδα:

«Καλώς τον τον Αρχάγγελο
και Σπαθομιχαλάκη…»
«Με κάποιον με μπερδεύεις για.
Μένα με λένε Σάκη».

Του γέρου ο θάνατος

 

Ο θάνατος προσπέρασε,
τα είκοσι μου χρόνια,
αφήνοντας με άτρωτο,
μέχρι να ιδώ εγγόνια.

Μα τέτοια δεν του συγχωρώ…
Μανιάτικο φυλάγω,
που μ΄έχει κάμνει στανικώς,
μερονυκτώνε φάγο.

Οιδίπους επί Κολονώ,
(διάβαζε να μαθαίνεις),
λέγει πως είναι φρόνιμο,
παιδάκι να πεθαίνεις.

Γιατί του γέρου η τελευτή,
πράξη πολλά γελοία,
την επρογκάν οι συγγενείς:
«Τήρα σκατά κηδεία…»

Ο θάνατος έχει αξιά,
σαν εύμορφο το πτώμα,
τι απ΄τα ΄ξήντα κι ύστερο,
χώμα σκεπάζει χώμα.

Χρόνους δέκα

 

Χρόνους δέκα φούρκα και θηλιά,
χρόνους δέκα κλώτσο και ξυλιά,
και δεν έβγαζα μιλιά,
ξερή μηλιά.

Στα χέρια σου μαρτύρησα,
πόνοι με σκάψαν και καημοί,
μου γνώρισες το χιόνι,
κι ένα θρακιά δριμύ.

Χρόνους δέκα χόρτασα βρισιά,
χρόνους δέκα την αλυπησιά,
ώσπου είπα: «Χωριστά,
σα δυο νησιά».

Ο θάνατος της πλάβας

 

Η πλάβα έρεβε στην όχθη,

κάθε χρονιά και πιο πολύ,

κι όταν το ξύλο ηνεώχθη,

κι όταν η Μοίρα φειδωλή,

ήρθε σαλπίζοντας στιχάκια,

για θάνατο και για ζωή,

της είπε η πλάβα δυο λογάκια:

«Το δέμας μου φυλλοροεί,

μα καρτερούσα σ΄ από χρόνια,

μ΄ευθυτενές δόξα πατρί.

Μόν΄δώκε διάτα στα τριζόνια,

να ψάλλουνε το τρι, τρι, τρι».

Κι η πλάβα γλίστρησε στα βάθη,

με ρόγχους και γλουγλουκισμούς,

κι ο Άδης σφόδρα εταράχθη,

μ΄όλους του τους συνοικισμούς.

Εγώ το καράβι

 

Το καράβι βούλιαξε νωρίς,

και να φύγεις ήσυχη μπορείς.

Τώρα τι μελαγχολείς;

Συ, της βολής!

Τα χέρια μου δεν μπόρεσαν

τιμόνι, φουσκοθαλασσιά,

τον φάρο και τον βράχο,

την κοσμοχαλασιά.

Το καράβι δίχως ένα ΣΟΣ,

το κατάπιε κύμα και αφρός,

κι εσύ ρέμβαζες απλώς,

παρά θίν΄ αλός.

Φίλε Νικολή (Περδίκη)

 

Μια Τετάρτη στον Λυκαβηττό,

άφηκε τον οίστρο της λυτό,

κι έτσι βρήκα σ΄ουρανό,

κορμί χυτό.

Στα στήθια της ξενύχτησα,

φωτίζοντας τα με φιλιά,

μέχρι να ΄ρθεί το γιόμα

με την χρυσαντηλιά.

Ήταν Πέμπτη και Σαρακοστή,

που ΄κοψε μια κι όξω την κλωστή,

κι από τότες Νικολή,

πίνω χολή.

Ένα όνειρο

Κρατώ με το ζερβί πολιά μητέρα,
με τ΄άλλο πτυοσκάπανο κοντό.
Μια μουσική μολύνει τον αιθέρα,
κι αυτόν π΄ ονοματίζουνε Γκοντό.

«Είναι του θέρους όνειρο», ψαρεύεις.
«Αγαπημένη, ποιόν θαρρείς πως κοροϊδεύεις;»

Αλλοτινοί καιροί με σιχτιριάζουν,
και κάθε συμβουλή γράμμα νεκρό.
Βατράχια «ωσσανά» κι «αμήν» κοάζουν,
απάνου σαν βαδίζω στο νερό.

Κι ένα μονάχα είναι που με σώζει.
Του θείου-Πόε ο Κόραξ «nevermore» που κρώζει.

Σιδερικά ξεφτίζουν στους αιώνες,
δίνοντας τόνο σ΄άτακτη φυγή.
Μέσα σε μπαρ γυμνόστηθες γοργόνες,
μια κολπική δωρούν μαρμαρυγή.

«Γύρνα πλευρό ο ρόγχος σε σκοτώνει»,
μου λες και με σκεπάζεις σάβανο σεντόνι.  

Ψυχή και Σώμα

Σεμνά θα γείρεις σα κερί,
να παραδώκεις χώρο,
μα η ψυχή σου τυχερή,
πλερώνοντας τον φόρο

τοις μετρητοίς στο Κίβδηλο,
τ΄απάνου θα πετάξει,
εκεί όπου πασίδηλο,
θα βολευτεί εντάξει.

Τζιακομέτι

Αυγά ποσέ, καφές κι εφημερίδα,
κι ένα φθηνό ποτήρι μποζωλέ,
βαστώ αντίς πινέλο μια στλεγγίδα,
για ν΄αμυνθώ του χάρου το βολέ.

Κι εγώ σα μια μωρά στέκω Παρθένος,
μες σ΄ατελιέ πατόκορφα θαμμένος.

Νυχτώνει άλλη μια στις μητροπόλεις,
σκορπίζοντας τους γάτους στη σκεπή.
Οσμή κάπου ανδρίζεται φορμόλης,
και πλήττει θυμικά επιρρεπή.

Στους υπονόμους σέρνομαι ποντίκι,
με πληρωμένα έρωτα και νοίκι.

Τώρα πηλός το νου μου δεν ευφραίνει,
Τέτοιον Θεέ δεν γύρεψα λαχνό.
Να ζωγραφίσω πως μπορώ με βλέννη,
που είν΄το κιαροσκούρο τόσο αχνό;

Ποιός θέλησε τον βίο που μ΄ενδύεις;
Αλμπέρτο Τζιακομέτι,
εν Παρισίοις.

Κι ας στάθηκες σιμά μου τόσα χρόνια,
Αλύγιστη στων έργων τη φθορά,
Ταιριάζοντας ζουμπούλια στα μπαλκόνια,
Εθίζοντας τους Γόνους στη Σπορά,
Ρακάς εγώ δεν κόμισα δυό στίχους,
Ιλάσιμους της μέσα σου πληγής,
Ν΄αδράξουν σε χλωρή από του Ψύχους,
Αγάπη μου, τα βρόχια που ριγείς.

Τα Λέλουδα

Ζητάς στου Λύκου τη μονιά,

στου Βελζεβούλ το σπίτι,

βάζα σκασμένα λέλουδα.

Γεια σου ρε Θάνο τσίφτη,

π΄ακόμη δεν εννόησες,

πώς περπατείς σε πάτο,

την Κόλαση λογιάζοντας,

για κήπο μυρωδάτο.

Προς τον διενεργούντα

Σαν κάμεις τη νεκροτομή,
μην και σου βγουν τα μάτια,
που θε να βρεις στα στήθια μου,
καρδιά χίλια κομμάτια.

Μια ρούσα πήρε τα κλειδιά
ρημάζοντας τα φύλλα,
που ΄χε για με αξιά καθώς,
για τη Σαπφώ η Γογγύλα.

Μα τι τα θες της γυναικός
ο νους μαλλί, παπούτσι.
Το ΄ξερε Πλάτων, Γαληνός,
Αμέριγκο Βεσπούτσι.

Μάσε λοιπόν τα γυαλικά,
και βάλτα σε φακέλι,
κι απ΄όξω τέλος γράψε της:
«Μ΄αγάπη απ΄τον Βαγγέλη…»

Ο Στάθης και ο Αστυνόμος

Ο Στάθης τρέκλιζε στο δρόμο,
ούζο πιωμένος και ρακί
και γλέποντας τον Αστυνόμο:
«Χώσε με μπάτσο φυλακή,

ό,τι μπιζέρισα τις μούρες,
τους λωποδύτες της ζωής,
μες στα χρυσά ιεροξούρες,
κάθε λογής διαφθορείς,

πορνοβοσκούς, μπεοαγάδες
κι Αθανασίας πωλητές.
Σαν τους αρπάξω απ΄τις βελάδες,
δεν τους ξεπλένει ουδέ μπιντές».

Κι ο Αστυνόμος μ΄αγωνία,
κι απ΄τη δικιά του πιο χακί:
«Η πιο μεγάλη τιμωρία,
είν΄του Νοός η φυλακή».

Της συμβίας οι απαγορεύσεις

Πάχια να πιάσω δε μ΄αφεί,
μηδέ να γλύψω μπούτι.
«Τα λίπη στην καρδιά καρφί…
Μακριά γεροξεκούτη!»