ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 

Ο παππούς με σακούλι των ούρων,

τη μασέλα του Ι.Κ.Α βροντά,

(τις μορφές μη θυμίζοντας κούρων),

μες στον κρύο κι υγρό μας οντά.

 

Στο τραπέζι κοτόπουλο –σούπα,

για Χριστούγεννα πρώτης γραμμής,

«ρε Καιτούλα για πιάσε τη κούπα»,

«τεμπελόσκυλο  δε με γαμείς;»

 

Τα παιδιά στις Ουτρέχτες γιορτάζουν,

σε τραπέζια δικά τους αλί,

τους γονείς μοίρα δεύτερη βάζουν,

κλήση skype και τούτο αρκεί.

 

Κι ενώ γεύμα κυλά μ΄ «ευφροσύνη»,

κι είμαι pronto να ψάλλω μια ωδή,

ο παππούς μες στης μέθης την δίνη,

αμολάει μια κούφια πορδή.

 

Η Μετανοιωμένη

Έστρεψες κι είπες-αύριο θε ν΄αγαπώ,

ότι δεν μπόρεσα ποτές μου ν΄αγαπήσω.

-Κοίτα…Σαν βάδισες μια τέτοιαν ατραπό,

κομμάτι δύσκολο να κάμεις τώρα πίσω.

 

Τόλμησες πάλι-στέκεις όμοια σπαθί,

βαθιά που μπήγεται χωρίς καμμιά συμπόνοια.

-Είναι καλύτερο η αγάπη να χαθεί,

είπα και μούχρωνε Σαββάτο στην Ομόνοια.

 

Άγγελος –Βοϊδάγγελος

Δεν ήταν μέρα που την σβήνεις βιαστικά,

στο ημερολόγιο παγαίνοντας σε μι΄άλλη,

δεν ήταν μέρα για κονάκια παστρικά,

με λαχανόσουπα, σομπίτσα και το σάλι.

 

Ήταν μια μέρα γι΄Αρχαγγέλου το σπαθί,

και για συνάντηση με θίασο αγίων,

ήταν η μέρα η ανάσα να χαθεί,

της πλερωμής μέχρι δεκάρας των παγίων.

 

Κι ήμουν ξηντάρης, γκέκας άσπρος, θλιβερός,

παραδομένος στη βροχή και το ραγιάνι.

Βραχνά ο Άγγελος: «Σε τέλειωσ΄ο καιρός…

Τη χέρα δώσ’ μου, στην απάνω ας πάμε στάνη».

 

Κι εγώ που λάτρευα τις πτήσεις γενικώς,

και τις ανάρμοστες φιλίες μ΄Αρχαγγέλους,

στάθηκα πάλι γι΄άλλη μιά εριστικός:

«Βρήκες Βοϊδάγγελε τον δρόμο επιτέλους;»

 

Η μέσα πλάση

Ήταν κλαδί λιανό η μέσα πλάση,

που ξενυχτούσες σαν ώραίο πτώμα,

ξεγελασμένος απ΄το δάνειο χρώμα,

την φορτωμένη όλο πλουμίδι φράση.

 

Και πριν να ξημερώσει είπες: «Φτάνει,

το ψέμα σου  εννόησα που κρύβεις

στο μαύρισμα το άγουρο της ήβης,

των ηδονών σαν βάζεις το φουστάνι».

 

Αργά πολύ αργά για σένα τώρα…

Δες γύρισε ανάστροφα η πλώρα,

προς Λωτοφάγων χάρτινο νησί.

 

Ο θάνατος δεν έχει σημασία,

σαν έρχεται σε μιαν ακτή χρυσή,

γεμάτος υποσχέσεις κι υγρασία.

 

Κυφός

Βροχή θα πέφτει σαν πεθάνεις,

μια Κυριακή Αποκριάς…

Μαλλί θα τρώνε της γριάς

παιδιά, ενώ εσύ ο αλάνης,

 

θα τα χαζεύεις από ύψος,

με τη λαχτάρα του γυμνού,

να βρεί πουκάμισου λινού

φωλιά. Πεντάρων δέκα Φρίξος,

 

κινώντας πάντα προς τον Άδη,

τον κορεσμένο από καιρό,

μ΄ένα θλιμμένο μπολερό,

θα γένεις γι΄άλλη μιά σφαγάδι.

 

Βροχή θα πέφτει να το ξέρεις,

και μην ελπίζεις σ΄Άγιο Φώς.

Έτσι που έζησες κυφός,

γραπτό κι εκεί να υποφέρεις.

 

Ο πρόστυχος

«Τα νιάτα θέλουν προστυχιές,

τα γερατειά νηστεία,

κι αυτές στα στήθια μελανιές,

μου φέρνουνε  αηδία.

 

Ότι χιονιάσαμε τα δυό,

και τα πολλά να λείπουν.

Τα σώματα μας ρημαδιό,

σε λίγο πια εκλείπουν.

 

Και τι θα ΄πεις στον Γεραμπή;

Κυρά μου με καψώνει,

όταν στερνή αναλαμπή,

ταχιά κοντοζυγώνει;»

 

«Δεν είναι για την ηδονή…

Είναι για το γαμώτο,

για το σαράκι που φωνή,

απόκτησε και χνώτο.

 

Μέχρι να δω κυρά ν΄ανθούν,

τ΄ανάποδα ραδίκια,

κορμιά μας άφες να μιανθούν,

και βουρ για ραχατλίκια».

 

Το παλτό

Χριστούγεννα θα ΄ρθείς μ΄ένα παλτό

κατάμαυρο που φόραε ο πατέρας

αρθρώνοντας: «Το σύστημα φθαρτό

και ψέμα των χρηστών αρνών το γέρας».

 

Και τρώγοντας με βιάση το ψωμί,

στη πρώτη κατασκότεινη ταβέρνα

θ΄αποτολμήσεις: «Μάγισσα χλωμή,

σαγίτεψε καρδιά και νου και φτέρνα.

 

Ο χρόνος ποιόν μπορεί να λυπηθεί;

Κανέναν, περισσότερο εμένα,

τον άνθρωπο παλτό που ΄χει ντυθεί,

ελπίζοντας σε δεύτερη μιά γέννα».

 

Χριστούγεννα θα ΄ρθείς μ΄ένα παλτό.

Εσύ αλήθεια; Μήπως ο πατέρας;

Στο χέρι διαβατήριο πλαστό,

τα φύλλα του θα παίζει ο αγέρας.

 

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΗΣ ΟΡΝΙΘΑΣ

Δεν σκέπασα με χνώτο μου Χριστό.

Αποστολή μου είχα να ταγίσω,

ένα την Παναγιά ζωμό ζεστό,

το γάλα Της το Άγιο να βοηθήσω.

 

Μια όρνιθα μηδέν έχει αξιά…

Παράδεισος δεν ήτανε για μένα.

Της λήθης αχ! βαριά η πλανταξιά,

σαν στέκεσαι με μέλη σου βρασμένα…

 

Μια Ελένη

Κάποτε είχα όνειρα χίλια,

κι ένα παλάτι στην αμμουδιά,

που το ΄χα κτίσει για μιαν Ελένη.

«Κάπελα, ούζο, κονιάκ και τσικουδιά».

 

Στα καφενεία με λένε μπέκρο,

και με κερνάνε κάτι παιδιά.

«Για πες μας λίγο για την Ελένη,

και για τα μάτια της τα μενεξεδιά».

 

«Η ομορφιά της πήγε στο βρόντο,

Κεφαλληνίας, μετά Φυλής,

και ξεθωριάσαν τα δυό της μάτια,

στη λάμψη φλόγας στυγνής κι απατηλής.

 

Κάποτε είχα φιλί κι αγάπη,

και μια μερίδα στην ευτυχιά,

τώρα Ελένη για με σημαίνει,

ζήση χαμένη, ντροπή και προστυχιά».

 

Πρωτοχρονιά

Πρωτοχρονιά με τύλιξες με τις προβιές του Πάνα,

την έρημο βαφτίζοντας δασάκι δροσερό,

κι εγώ που σε περίμενα με λύρα και τροκάνα,

γονατισμένος κι ήρεμος εν τόπω ιερώ,

 

πως γένηκα στα ξαφνικά δυό γιασεμιών ικέτης,

με μια γραφίδα στο ζερβί, πυξίδα σκοτεινή,

να κολυμπώ σαν έμβρυο στ΄απόνερα μιας Καίτης;

Σ΄έρώτηση τέτοιας λογής, η απάντηση φθηνή.

 

Και συ που με ταξίδευες με των Μουσών το ψέμμα,

για παραλία μίλησες στη Σύρα μυστική.

«Ιδού» μου είπες «πνίγονται οι άπιστοι στο γαίμα,

κι αν σώζεσαι οφείλεις το  σ΄απάτη οπτική».

 

Πρωτοχρονιά σα ξύπνησα, πρωί η ώρα έξι,

τα μάτια μου ανοίγοντας στου χτήνους τη  καρδιά,

ένα τζουκ-μποξ των θλίψεων αγγάρεψα να παίζει,

ως να μουχρώσει για καλά η μέσα λαγκαδιά.

 

Μέρες κορωνοϊού

Μας εφαρμόσαν φίμωτρα,

και είπα: « Μπερεκέτι»

ότι γλυτώνω τσακωμούς,

συζυγικούς με Καίτη.

 

Ο τάλας πώς γελάστηκα;

Εγώ στην μούγκα, λέξη…

Γκρινιάζει μόνο η κυρά,

και ποιός να την αντέξει;

 

Με διαφορά ωρών πέντε

-Τριγύρω πούπουλα… Στρουθί,

θα μπήκε απ΄το μπαλκόνι!

-Στο στήθος φτερουγίσματα…

Ο θάνατος ζυγώνει!

 

ΠΑΡΤΑ ΟΛΑ

Σαν στρόφαρα εκείνο το σβουράκι,

στο πάρκο μπρός στη πόρτα της Ιζόλα,

οι φίλοι με προγκούσαν: «Α ρε Μάκη!

Ποιός είσαι τάχα; Ο Γιός του Πάρτα Όλα;»

 

Μα γύρισε η τύχη... Βάλε ένα.

Κατόπιν βάλε δύο, βάλτε όλοι.

κι εκεί που ήμουν γιός  αλί σ΄έμένα,

κατήντησα του Πάρτα τ΄ανεψώλι.

 

Το γιαταγάνι

Είπα σε μια μάγισσα, πως με λέγουν Γιάννη.

«Μοίρα σου κυρ-Γιάννο μου, στέκει γιαταγάνι.

Θα το δώκεις άδικα; Θα στο δώκουν άλλοι;

Να μου λείπει Τάταρε με τα σε η αγκάλη…»

 

Πόλεμος δεν γένηκε, μήτε αγριάδες.

Με μιάν άλλη μάγισσα πήγα στους παπάδες.

Κι άνοιξα χασάπικο μόστρα στην πλατεία,

και την πελατεία μου τάγιζα γατία.

 

Στην Υπόγα

Ο Μαύρος γατοπορπατεί

και μας αρπάει ομάδι,

φροντίζοντας με σάρκες μας,

να συντηρεί σκοτάδι.

 

Μα εγώ με λάμπα τον γελώ,

και με φανό θυέλλης,

και φεύγω τις παγάνες του,

σα λήσταρχος Νταβέλης.

 

Κι άμα μιά μέρα μου σωθεί.

το λάδι και η φλόγα,

κάμνω ατός μου κατοικιά,

τη μαύρη του υπόγα.

 

Ένας Φίλος με Φ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Σαν πέθανες σε κλάψανε οι φίλοι,

μα φτύσανε τον κόρφο τους συνάμα,

και μόνο εγώ με τρέμον κάτω αχείλι,

στης  χήρας σου συμπάσχοντας το δράμα,

 

ετάχθηκα στο πόστο σου στρατιώτης,

που η μοίρα τον ωθεί σε πράξεις ήθους,

εσύ του Χάρου αιώνιος  δεσμώτης

εγώ μαλάκτης μάστορας του στήθους.

 

Και είπε η κυρά σου: « Συγκρατήσου!

Αυτό το πάθος σκότωσε τον Γιάννο!

Μη βιάζεσαι με ρέγουλα σου γδύσου!

Ξαπλώσου να σου κάτσω από πάνω!»

 

Σαν πέθανες σε κλάψανε οι φίλοι,

μα τρίτη μέρα ήσουν ξεχασμένος.

Μονάχα εγώ σου άναβα καντήλι,

για χρόνια στο κρεβάτι σου πεσμένος,

 

 

 

Επιτάφιος για ένα Φίλο

Νίκο σε κράζανε Περδίκη,

κι άλλοι «Νικάκι» λυγερό,

μα σαν σε κέρδισαν οι Λύκοι,

«τριπλοστριμμένο άντερο».

 

Ρεφραίν

Θα σε ξανάβρω στη Ριτσώνα,

προς την πυρά σου να περνάς,

κάθε μουτζώνοντας πουστρώνα,

εντός ιχθύος Ιωνάς.

 

Βίο ξοδέψαμε του κύνα

σ΄ένα δρομίσκο μυστικό,

εσύ μ΄αγκάθωμα στην σπλήνα,

εγώ με τράκο ψυχικό.

 

Πάντα τον Μάρτη με ρωτούσες:

«Μπαίνει στη κέλα σου άγιο φως;»,

και σου λεγα: «Αν το μετρούσες,

μπόγια σαράντα όλο αφρός…»

 

Τώρα ποιος ξέρει που βαδίζεις,

με ανοιγμένα τα πανώ,

κι ελπίζω να μην με κακίζεις,,

που σε κηδεύω ζωντανό.

 

Το κενό απάνω

Ισορροπείς σ΄ένα σχοινί,

σαράντα μέτρα ύψος,

κι ούτε που σκιάζεσαι λες και

σιμά στην Έλλη Φρίξος.

 

Μα ΄ναι τ΄ απάνω σου κενό,

που κρύβει σημασία,

πράγμα κακό κι ολέθριο,

για την Ακροβασία.

 

Νυχτερινό

Η Πλάση πλέρια πλάνη, δε στέργει να πεθάνει

και ο παλιός σκοπός, έρχεται ίδια μαστροπός,

ρωτώντας ποιός καλός βροτός, γυμνός,

θε να πέσει στο τηγάνι.

 

Αποσπερίτης βγήκε… Που είσαι γκρίζε λύκε;

Η σάρκα μου φθηνή, σε θέση μ΄έφερε δεινή,

λαχνός που σέρνει την κοινή ποινή,

πάνω στ΄άφρισμα με βρήκε.

 

Βίος του αντάρτη

Ας ξενυχτήσουμε στον Θάνατο,

σαν σε παλιά μας ερωμένη,

λεφτερωμένοι από τον κάματο.

Η γη εξάλλου περιμένει,

 

άλλους σαλούς, άλλους αλλόκοτους,

νεκρούς που βιάζονται να ζήσουν

εν ασφαλεία και με τρόπο τους,

δεσμό τον γόρδιο να λύσουν.

 

Πατριωτικό Τραγουδάκι

Μ΄ένα λιανό τουφέκι ορθώθηκα…

Απέναντι μου, δέκα μοβόρικα,

μου κάνανε τον βίο αβίωτο,

τον τρόμο μου σχεδόν αχαλίνωτο.

 

Είπα, να το πετάξω στα κύματα

ψαλμωδώντας το «Πέσατε Θύματα»,

μα μια φωνή Προγόνου μου μίλησε,

τέτοια περίπου λόγια σερβίρισε:

 

«Κρίμας οι Μαραθώνες κι οι Κούλουρες…

Μοναδικό φαγάκι σου ο πουρές

και κουραμπιέδες ως επιδόρπιο.

Τήρα τον Τούρκο με τηλεσκόπιο,

 

μα μην γρινιάζεις τσίφτη αργότερα,

που θα ΄σαι στριμωγμένος στα ενδότερα,

μ΄ένα καυλό στον κώλο σα μέγαρο,

κι όλοι σκατά θα ρίχνουν στον παίδαρο».

 

Τουφέκι μου στα χέρια μου κράτησα,

γερά στα δυό ποδάρια επάτησα,

κι άμα γουστάρεις είπα Γειτόνισσα,

σύρε και σάβανα σου κανόνισα.

 

Τα Παλούκια

Θέρος βαρβάτο, Αηλιάς, δρωτάρι στην Αθήνα,

με λέγει η γυναίκα μου η ευειδής Κατίνα:

«Παγαίνουμε προς Πέραμα μαθές να δροσιστούμε,

να φάμε, να ξεσκάσουμε φεγγάρι νιό να ιδούμε;»

 

Της έκαμα το θέλημα και δέκα το βραδάκι,

μαρίδα του Περάματος ΄ξηγιόμασταν μ΄ουζάκι,

κι εκεί που τρωγοπίναμε: «Καλά ΄ναι τα κουτούκια,

μα ορέχτηκα βρε Γιάννο μου μια τσάρκα στα Παλούκια!»

 

Κι εκνευρισμένος φανερά γυρίζω: «Κατινάκι,

ξινά θαρρώ πως βάλθηκες και ψάχνεις κοροϊδάκι.

Καλό λοιπόν να μαζευτείς, ν΄αλλάξεις την κασέτα.

Παλούκι διαθέτουμε. Παλούκια, ξέχασε τα!»

 

Οι Ζάχαρες

Σαν σε λιγώνουν ζάχαρες

και μέλια και χαλβάδες,

ορθόπλωρη τη σκέψη σου...

Κρυμμένοι στις συστάδες,

 

ίσως να βρίσκονται ληστές

της θέλησης για πάνω.

Άφες λοιπόν τους γλυκασμούς

και μάθε γέρο-τράγο:

 

«Όπου σταυρός και ταραχή

εκεί και στιχουργία,

ότι δεν βάζουν ηδονές,

ψυχές σε λειτουργία».

 

ΣΤΑ ΣΥΓΚΑΛΑ

Καπνός τα χρόνια της γιορτής

στων κοριτσιών τις φούστες.

Ένα γκρεμό σιγά πατώ,

σ΄ένα σχοινί ακροβατώ,

με σκουριασμένες σούστες.

 

Μικρός Θεός μ΄ακολουθεί,

όπου πηγαίνω πάγει.

Γράφω δυό στίχους στο χαρτί,

για την φραγμένη αορτή,

και γύρω μαύροι πάγοι.

 

Αγνός δεν είμαι… Τι μ΄αυτό;

Η ζήση αν και στείρα,

αρχίζει πάντα με χαρά,

τάζει με σέσουλα παρά,

ταξίδεμα στη Σύρα.

 

Θηλειά πλεγμένη στο λαιμό

με σέρνει από γέννα.

Το νοιώθω τώρα πιά καλά,

που έρχομαι στα συγκαλά.

Σε μήτρα ήμουν βλέννα.

 

 

 

 

 

Με δυό λέξεις

Μπροστά,

οστά!

Στερνή Νουθεσία

«Αρνί θυμίζεις ντιπ ζαβό,

στα χέρια του χασάπη,

παραμονές μιας Πασχαλιάς.

Νομίζεις απ΄αγάπη,

 

σε τάγιζαν, σε πότιζαν

κουρεύαν το μαλλί σου;»

«Τα λες να γένω ρέμπελο…»

«Άιντες λοιπόν σουβλίσου!»

Λαμπιδώ

Άνοιξα μια πόρτα στης Χαλκίδας τον νοτιά,

μες στο μεσημέρι καλοκαίρι και φωτιά,

κι ήρθες σαν τραγούδι ξεχασμένο από καιρό,

κάτι να σταλάξεις μέσα μου λυπητερό.

 

Ο παλιός μας κήπος γέμισε νεκρά πουλιά,

έγειρε στο χώμα των φιλιών η μουσμουλιά,

και το κυπαρίσσι που θαυμάζαμε πολύ,

την τρανή του έχει ξεντυθεί πια τη στολή.

Ρώτησα για σένα, δεν σε γνώριζε κανείς,

πήγα στο γιοφύρι περιμένοντας να ρθεις.

Γύριζα σαλός καθώς γυρίζουν τα νερά,

κι ήτανε τα πόδια μου δυό κούτσουρα ξερά.

Κλείνω τώρα πόρτα στης Χαλκίδας τη ζωή,

πέρασαν τα χρόνια, μ΄απομένει μια βοή,

να μου συλλαβίζει τ΄όνομα σου: «Λαμπιδώ»,

κάθε που με σπρώχνουν τα σκοτάδια ν΄ακηδώ.

Προμηθέας Δεσμώτης

Στίχο δεν σταύρωσα δυό μήνες,

πάνω στο Βράχο μου δετός.

Για συντροφιά μου υετός

και μια βαλίτσα μ΄ασπιρίνες.

Βγάζει τη γλώσσα της η μέρα,

η νύχτα μόστρα πισινά.

«Συγχώρησον με Αθηνά,

που Επιστήμες πήρα πέρα».

Με τη φωτιά βάλαν μπουρλότο.

(Κόπος χαμένος η κλοπή).

Είναι τ΄Ανθρώπου η ροπή,

να ζεί με λάμψεις και με κρότο.

Κι εγώ που τρέφω αυταπάτες,

πάντα στο Βράχο μου δετός

μιλώ: «Ας έλθει ο αετός,

σκότι να φάγει με πατάτες».

Θ,Μ

Κλεφτοκοτάδες τρούπωσαν,

εν οίκω δικηγόρου,

και είπ΄ο εις στον άλλονε:

«Ούτος δείτ΄ελλεβόρου,

ό,τι μυριάδες τα σι ντι,

οι δίσκοι, τα βιβλία…

Χαμένος κόπος μπούκα μας,

για πενηντάρι λεία».

Τα οξέα

Εκεί ψηλά σπαθί του Δαμοκλή,
με τρίχες δυό δεμένο ανασαίνει,
θυμίζοντας στον κάθε μερακλή,
πως πιθανώς τη σήμερον πεθαίνει.


Και μόνο εμέ του Αιγαίου το παιδί,
κι αγγόνι του παλιού, ορφνού Δυσσέα
που ψάλλανε με λύρα οι αοιδοί,
της ζήσης δεν μ΄αγγίζουν τα οξέα.

Ριζικό


Ποτέ δε λέγω ψέματα,
κι αν λέγω τα πιστεύω,
πρώτος εγώ. Ζηλεύω,


αυτόν που χαριεντίζεται
με τα χρυσοκορίτσια,
αυτόν που έχει βίτσια.


Για μένα Σμύρνης καπνουριά,
και μοίρα Σικελίας,
εκ Φιλιατρών Νικίας.


Οδός στενή,σπίτι μικρό
ποντίκια στο πατάρι,
και πράσινο φεγγάρι.


Το πεπρωμένο «Πιές» μου λέει,
«ξινή μια λεμονάδα»,
κι από μπαγιόκο; Νάδα...


Στιχάκια μόνο μ΄έβαλε,
να γράφω μπερδεμένα

με σκουριασμένη πένα.


Μα εγώ σε τέτοιο ριζικό,
υψώνω το κεφάλι.
τέτοιο δεν θέλω χάλι.


Θα βάλω νου και πρόθεση,
να γένω κάποιος άλλος,
η ας χαθώ ειδάλλως.

Πρώτη φορά

Ιτιές θα γείρουνε, κλαριά
σπασμένα θα ΄μποδίζουν,
την άνοδο στους Ουρανούς.
Ζαμάνια σαν μιλήσουν,

εγώ στεκάμενα νερά,
έλος φρικτό και τέλμα,
ένα παιάνα θ΄αξιωθώ,
πρώτη φορά και τέρμα.