Γουλιέλμος Τέλλος

 
«Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές»,
μα τούτη τη φορά χωρίς μαγεία,
τι φόρτωσες την ζήση μου φθορές,
ξαφρίζοντας σεντούκια και ταμεία,

που μέσα είχα κρύψει θησαυρούς,
μιας ήμερης αγάπης δίχως τέλος.
Εσύ για μένα τώρα μήλο rouge
κι εγώ για σε σκληρός  Γουλιέλμος Τέλλος.

Της ρίμας τα Λιοντάρια

 

Κι εσείς των άστρων εκροές,
Βανγκογκικά φανάρια,
στείλτε την άσπρη ψύχρα σας,
στης ρίμας τα Λιοντάρια,

που σα τον δούλο μνέσκουνε,
γευάμενα του τσίρκου
τη θαλπωρή και δεν νογούν,
ότι μεζές του Λύκου.

Καθώς Ψυχορραγώ

 
Καλογερίστικο σταυρό
κάμνω και δίχως ζέση,
για τον Στραβάδη πορπατώ.
«Εκεί θε να σ΄αρέσει»,

ακούγω μπάσα μια Φωνή,
σε τόνο λιγωμένο.
«Δε μ΄είχες Θε μου ζωντανό,
ας μ΄έχεις πεθαμένο».

Ο Καθρέφτης

Του κόσμου φτύνει τον ρυθμό,
της τύχης τα στημένα,
ρίχνει δυό μούντζες και γυρνά,
όλο θυμό σε μένα:

«Για πρόγκα είσαι κατουρλή,
σαπιοκοιλιά και ψεύτη».
Αλί προσώπατο γνωστό,
μιλεί μου στον καθρέφτη.

Ο Πατατοφάγος

 
Ποιός σατανάς με γέλασε,
ότι μπαγιόκο άγος,
για να γεράσω του Βαν Γκογκ,
ωχρός πατατοφάγος;

Μ΄απ΄το να ζω μετά τρυφής,
ωσάν μουνούχης γάτος,
κάλλιο βραστές, τηγανητές,
φούρνου, πουρές αφράτος.

Σα κακό σκυλί

 
Γαυγίζει σα κακό σκυλί,
τον ίσκιο του στον τοίχο:
«Ότι μ΄απόμεινε να ειπώ,
θε να το πω με στίχο

κι απέ γραμμή για το Νησί,
που λέγουν των Μακάρων.
Από του Γάμου τη γιορτή,
στον λάκκο άρον άρον».

Πρωινός Δαίμων

 

Τι να μιλήσεις… Ο βοριάς,
αντί για σε αρθρώνει,
τον λόγο του τον παγερό:
«Κλίνε ψυχή το γόνυ

και σώριασε στον Έφορο,
τα μαύρα σου ταμεία».
Ώρα εβδόμη πρωινή
κι η ζήση αγγαρεία.

Αύγουστος

 
Κρατάς στο χέρι τον δαυλό,
προσάναμμα, λεπίδι.
Αύγουστο μου ΄παν να σε πω,
μα εγώ σε λέγω φίδι.

Τσιγγανοπούλα μαλλιαρή
ρώτησα: «Τι μου μέλλει;»
Κι αυτή: «Φυρέ, διώξε μακριά,
του Αυγούστου την αγέλη.

Γελέκι να ΄σαι πάντοτε.
Τον νου σου χαϊβάνι.
Όποιος τον Αύγουστο γαμεί,
κακό χειμώνα βγάνει».

Αύγουστο μου ΄παν να σε πω,
Δριμάρη, Παχομύγη,
μα εγώ σε λέγω Κλαδευτή
και όπου φύγει-φύγει.

Οι τρεις πτωματοφύλακες

 
Οι τρεις πτωματοφύλακες,
θρονιάστηκαν στον πάγκο,
πικρά χαμογελάσανε,
να σπάσουνε τον πάγο.

Κι ο πιο ψυχρός από τους τρεις:
«Την ΕΒΔΟΜΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ,
σύρε να δεις με προσοχή.
Στους ίππους η παγίδα.

Οι τρεις πτωματοφύλακες,
φανήκανε Τετάρτη,
Παρασκευή ξεψύχησα.
Η συμβουλή τους σκάρτη.

Η Απεργία

Το χέρι δίνω το ζερβί
του χάρου και ξαπλώνω,
στις ράγες πάνω συνεπής,
στον μέσα φανφαρόνο.

Κι ορκίζομαι μα του Χριστού,
την πίστη την αγία,
πως παντελώς λησμόνησα:
«ΣΤΑ ΤΡΕΝΑ ΑΠΕΡΓΙΑ».

Το Καλοκαίρι Σάπιζε

 
Το καλοκαίρι σάπιζε μες στης γιορτής τον κήπο,
σα θάρρεψα ν΄αφουγκραστώ του Λόγου το τραχύ:
«Φίλο ποτέ μη ΄μπιστευτείς, μήτε καρδιάς τον χτύπο,
το στόμα βάστα σφραγιστό, τον βίο σου βραχύ.

Γερμένος θρηνολόγησε μπρος στα γκρεμνά των τάφων
και πνέμα σου συγύρισε με δάκρυ θολερό.
Πάτησε γκάζι ότι εσύ αφέντης ταχογράφων
κι άσε να λεν πως του Θεού το βήμα φοβερό».

Το καλοκαίρι σάπιζε, μαζί μ΄αυτό και σθένος
ν΄αντισταθώ, τα ενάντια βοώντας να σωθώ.
Κάποιος μ΄αρώτησε στριγκά γονείς μου και το γένος:
«Θωμά τον κύρη λέγανε, τη μάνα μου Κλωθώ

κι όσο για γένος που ζητάς, απόκριση δεν έχω.
Κάτι μπαρμπάδες μοναχά σε Δήλο και Δελφούς.
Πίσω τους τσοπανόσκυλο, μπιζέρισα να τρέχω,
κάλλιο λοιπόν λαδόκρασο, κοκαλικό και χους».

Το καλοκαίρι σάπιζε και πλάγιασα στη κλίνη
των Αφανών γρυλίζοντας, «ουαί» μ΄αψηφισιά
κι ήταν ο κήπος της γιορτής, δυο μίλια απ΄την Ασίνη
και το μνημούρι μου λιτό στα Δώδεκα Νησιά.

Ο Λογχιστής

 
Λογχίζω πάντα το πλευρό,
νερό να βγάλει κι αίμα.
Φύση μου δεύτερη αυτή,
σκεπάζει με σα δέρμα

και σα λαδί πουκάμισο,
του Νίτσε αποφόρι.
«Μπήγε το δόρυ σου βαθιά»,
προγκάν με βαθμοφόροι.

Λογχίζω πάντα το πλευρό,
ενίοτε και στέρνο
και για να μ΄έχουν μπιστικό,
καλά τα καταφέρνω.

«Σείριος», Ιούλιος 2016

Το καλοκαίρι θέριευε,
στις σιδεριές της νιότης,
στολίζοντας κοσμητικά
τον Χρόνο: «Να προδότης,

που γέλασε λωλά παιδιά,
μ΄εκλάμψεις Χριστουγέννων».
Κι ο Χρόνος: «Πάψε σύντεκνε,
τι μπούχτισα επαίνων».

Ο ΣΤΙΧΑΡΗΣ

-Ποιος μίλησε για θερισμό
και γι΄ατσαλένια κόσα,
δίχως το δείλι να τον βρει,
με στεγνωμένη γλώσσα,

πάνω στες πέτρες να βογκά,
απ΄των δεινών τη δίνη;
-Πολλά στιχάρης δυνατός,
μ΄ολόγεμο λαγήνι...