Μαθήματα δι Αρχαρίους

 

Τι προστυχιά τα μέλη σου τσακίζει;

(Ο χρόνος από σύμμαχος εχθρός).

Τον χάρο κουτσοπίνεις, χάρο τρως,

αυτός και τα όνειρα σου κατακλύζει.

 

Πικρή πατρίδα σου ΄λαχε συντρόφι.

Πορπάτα την και μούγκα στη γωνιά.

Καλή καμιά φορά κι η παγωνιά.

Ο Άνθρωπος να ξέρεις ένα τσόφλι.

 

Κανείς Θεός δεν θα΄ρθει να σε σώσει.

Πίστη μην αφεθείς να σε στραβώσει.

 

Μια Βόλτα στη Χαλκίδα

 Το πρόγευμα στους τάφους των προγόνων,

λιτό ως Απολλώνια κραυγή.
Χαλκίδας γη και θείο μου τραγί
και ρεύματα θολά των αλγηδόνων

χορέψατε εντός μου τόσες νύχτες,

(Σαλώμη με τα πέπλα της τα επτά).
Μυστήρια προτίθεμαι σεπτά,
να φανερώσω μπρος στις χαρτορίχτρες.

Το πρόγευμα στους τάφους, δίχως γεύση.

Ο Φοίβος κατ΄ανήφορο τραβά.
Φορώ το φωτοστέφανο στραβά
κι αφήνω το παράπονο να ρεύσει

προς τις Πηγές. Μετρήθηκα κουφάρι.

Σπολάτη τους… Στου Κάστρου τα τειχιά,
με στίχους θα γιατρέψω τη νυχιά,
που μου δωκε ρεγάλο το φεγγάρι.

Lamento για μια Ελένη

 Το σύγνεφο θα φέρει φονικό

και ράκη μιας αγάπης διχασμένης.
Για τάφο ξεκινάς; Για νυφικό;
Το πρόσωπο πως πήρες της Ελένης;

Η Τροία βαλτοπέδι. Τώρα πια,

τουρίστες τρων κεμπάπ, ρουφάνε μπύρες.
Ασβέστης βρωμισμένος στα γιαπιά
και συ μια χήρα μέσα σ΄άλλες χήρες.

Το σύγνεφο θα φέρει κοπετό.

Κλαδί ελιάς στο χέρι βάστα κι έλα.
Θυμήσου αν σου είναι βολετό,
να δέσεις τα μαλλιά με μια κορδέλα.

Σημάδι σου γυρεύω φανερό.

(Η μνήμη έχει αρχίσει να μαυρίζει).
Σε δυό μεριές σπασμένο το φτερό,
μ΄ακόμα τ΄όνομα σου με ορίζει.

 

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΜΟΥ

 Παρασκευή δεν θέλω να πεθάνω.

(Δευτέρα μου χτυπάει πιο καλά).
Ο Άγγελος ας έρθει απαλά,
κατά τις τρεις στο ύπνι μου απάνω.

Ο μήνας; Μεσαπρίλης μ΄αγιοκέρι.

Να ΄χει και Πάσχα τσίλικα διαβεί.
Γιομάτο το στομάχι με αρνί,
να βρει του νεκροτόμου το νυστέρι.

Χρονιά; Κατά τα τέλη του αιώνα.

Γερόντι μα με φύση δυνατή.
Τον θάνατο γερά κάποιος πατεί
σα πιάσει στη ζωή καλή κρυψώνα.

 

Γυμνές Ψυχές

Γυμνές ψυχές, πατρίδα λογαριάζουμε,

μόνο της μαύρης πέτρας την αισχύνη.
Στα χώματα σαν θέατρα βουλιάζουμε,
δυό βέρστια δυτικά απ΄την Ασίνη.

Ο σκύλος ο πιστός γαυγίζει πτώματα.

Χιονίζει πάλι απόψε χρονοστάχτες.
Μας βρίσκεις στις αλάνες και στα δώματα,
φορμόλη να ρουφάμε για τους σφάχτες.

Οι Κυριακές, μια στοίβα στο κατάστημα.

Ψηφίσματα ως πάνω η βιτρίνα.
Βρήκαμ΄εδώ κατάλληλο παράρτημα
και θα πουλάμε ψεύδος με το μήνα.

Γυμνές ψυχές, ψηλά πολύ σε σύρματα,

βαστάμε του Gene Kelly την ομπρέλα,
πριν πελιδνοί βουτήξουμε στα λύματα,
των Δαναών γυρεύοντας τη βδέλλα.

 

Το Νευρόσπαστο Γιάννης

 

Οι λάμπες δυνατές. Ποιος με τραβάει,

σε τούτο το ταγκό χωρίς να θέλω;
Ένα καιρό μαγεία το μπορντέλο,
τώρα μια μαργαρίτα που μαδάει.

Νευρόσπαστο ξυπνώ, σκιά κοιμάμαι.

(Φραγκογιαννούδες, Γιάννη θε να πνίξουν).
Σε σάβανο λινό πριν με τυλίξουν,
νεκρός πενήντα χρόνους ήδη θά ΄μαι.

 

Για κρατήστε με πια Φίλοι

 

Κρατήστε με μην πέσω. (Οι χωλοί

σ΄αυτή τη ζήση βρίσκουνε γιατάκι
σε όρυγμα, σε χάσμα, σε χαντάκι).
Ξεκούρδιστο του κόσμου το βιολί.

Τις ώρες μου θα ζήσω τρυφηλά,

σαν κάποιος που δεν θέλησε συγνώμη.
Τι Πέλλα, τι Ασπρόπυργος, τι Ρώμη;
Ο θάνατος παντού παραφυλά.

Κρατήστε με μην πέσω. Ο καιρός,

Θα δείξει ποιος αντέχει την ορφάνια.
Στις πύλες χαριεντίζονται φυντάνια.
Ο άλικος χιτώνας τους λερός.

Ω Φίλοι, μακροπρόθεσμα νεκροί.

Οι τάφοι μας καντόνια ευγηρίας.
Στα χέρια μιας αλλόκοτης κυρίας,
αδιάβαστοι θα πάμε από νεφρί.

 

 

Για να τελειώνουμε επιτέλους με τη Ποίηση

 

Αγόραζα με δόσεις τα καρφιά.

(Συνήθως χαμηλά στην Ιπποκράτους).

Κρατήθηκα εκάς από μελάτους.

Ανέκαθεν στουμπώνανε αυτιά.

 

Στα πόδια μου ο σκύλος της σιωπής,

ακόνιζε το δόντι με τη λίμα.

Κουτσή μ΄επισκεπτότανε η ρίμα:

«Πως γράφεις πουθενά να μην το πεις».

 

Αγόραζα πορφύρα μετρητοίς.

(Ο Ποιητής γουστάρει ρεζιλίκι).

Πιο πίσω δοκησίσοφοι και λύκοι:

«Θα μείνεις ως το γήρας μαθητής».

 

Πολύ σωστά. Βαρέθηκα νωρίς.

Παιχνίδι με τη Μούσα πια δεν λέει.

Πυρέσσουσα η Κτίση καταρρέει.

Όρντινο δότε νά ΄ρθουν οι Εκδορείς!

 

Lacrimosa

 

Tα κίβδηλα ενώτια μιας θλίψης,

φορώ και μπαινοβγαίνω στους αιώνες.

Δεν πίστεψα σε νόρμες, σε κανόνες.

Τα σάβανα πως γίνεται να κρύψεις;

 

Απρίλη μόνο ζύγιασα τη σάρκα,

απάνω απ΄το ληνό της αμαρτίας.

Δεν ήμουν του Ηλί-Ηλί ο Ηλίας,

ένας νεκρός μονάχα μες στη βάρκα

 

που βγήκε για καντάδα μεσονύχτι,

με μια καταξεκούρδιστη κιθάρα.

Κάμε Χριστέ νισάφι. Πάλι μπάρα,

για με τον ταπεινό Oυρανολείκτη;

 

Οι σάρες με προδώσαν. Ποιος Σωτήρας;

Μεγάλη Πέμπτη χύνεται σα σφαίρα,

προτείνοντας ακάνθινη μια βέρα.

Φρονώ πως αναπόφευκτο το γήρας.

 

Μεγαλοβδόμαδο

 

Μεγαλοβδόμαδο θα βγω με το κασκέτο,

τη παγωνιά των Ουρανών ν΄αντιπαλέψω.

Απ΄του Χριστού το γλίσχρο βιός τι να διαλέξω;

Στεφάνι ακάνθινο; Καρφί; Ανθί στο πέτο,

 

το νου στον Έλληνα και στη παλιά Πατρίδα.

(Ναοί, Παλαίστρες, Αγορές  με καρτεράνε).

Παραμυθίες Βιβλικές δεν μ΄ακουμπάνε.

Χρυσή στο τάφο μέσα φέρω προσωπίδα.

 

Ποιητική Δυστοκία

 

Στ΄αστέρι του πρωϊού γω δεν πιστεύω.

(Ένα χωράφι στέρφο μοναχά).

Μοτοσακό η σάρξ αγκομαχά,

το πνεύμα με προστάζει ν΄ αποκρεύω.

 

Απόδειπνο. Σκοτάδια με τυλίγουν

δυσοίωνα. Φασκιές Βυρωνικές,

μου χάρισαν στιγμές ηδονικές,

μα τώρα με στιχάκια μ΄αποπνίγουν.

Τα χρόνια με τη Φόνη

 

Αγόραζα κρομμύδια στους Φιλίππους

κι οκάδες μέλι ανθέων στις Αιγές.

Απάνω μου δεινές αστροφεγγιές,

τα πόδια μου νια λιόδεντρα σε κήπους.

 

Ο Θάνατος ταξίδευε με τρένο.

(Η Τρίτη Θέση έμενε κενή).

Μια Κόλαση με πρόσμενε στενή,

σαν απαντούσα κάποτε τον Ξένο.

 

Αγόραζα στην Όλυνθο παστέλι,

στην Άκανθο γιαούρτι και τυρί.

Το πάγαινα μαθές φυρί- φυρί,

να κρεμαστώ ατός μου απ΄το τσιγκέλι.

 

Και να που με τα χέρια σταυρωμένα,

σε όρυγμα σιτίζομαι βαθύ.

(Του μέλλοντος το γκελ έχει χαθεί).

Μια Φόνη μαγειρεύει πια για μένα.

 

Στα γκολπόστ

 

Στη Πνύκα χορδιστές και μασκοφόροι,

μια Κυριακή τρελής Αποκριάς.

Απάνω μου η λάμια της σκιάς,

βραχνολαλεί πως κάποτες αγόρι

ανάσαινα, -ψυχή ζαβλακωμένη-,

από χρησμούς κι αντάρα ιππικού.

Τι αστοχία Θεέ μου υλικού;

Τι μήτρα με χωρούσε αφιονισμένη;

 

Βαστώντας το ραβδί του Οδυσσέα,

της νύστας δεν ορίζω τις στροφές.

Ιχώρ και βλέννα στάζουν οι οροφές,

πριν με προγκήξουν κνώδαλα στη Ζέα.

 

Κι ένα ξημέρωμα φρικτό στο «πέντε είδον»

με σάρκα να σαρκάζει τους καιρούς,

εγώ από τους λίγους τυχερούς,

που θα γευτούν τα γκολ των Ευμενίδων.

 

Ερωτική Επιστολή

Στου Νεκροθάφτη το κηπί θ΄ανταμωθούμε,

Παρασκευή Μεγάλη,

μ΄έναν ίλιγγο

να μας τσιγκλά τα σπλάχνα.

Παλιοθήλυκο!

Τότες, άδειο θα ψάχνεις τάφο να χωθούμε.

 

Θα ναι μαθές πολύ αργά… 

Ιδού η Ρόδος

και πάψε να γκρινιάζεις «μη» και «ήμαρτον».

Λίγη φόρα. Τον λάκκο βουρ και πήδα τον,

ω Εσμεράλδα!

Θάρσει μπρε!

 

Κουασιμόδος