Το μαγκάνι

Ήρθε καιρός που ζήση μου,
γύρισε Μεσολόγγι,
και για μια θεία Έξοδο,
παίζουν χιλιάδες λόγοι.

Τους λόγους όλους δεν θα ειπώ,
θα ειπώ μονάχα  ένα,
εσέ με την κακία σου,
κακία δίχως φρένα,

που μ΄όρισε να πιλαλώ,
σε γκρέμια και σε βάτα.
Εμπρός λοιπόν για χώματα
κοιμητηριού αφράτα…

Κι αν πουν ο Γιάννος κιότεψε
και δείλαιος εφάνη,
ας ζήσουν λίγο πλάγι σου,
νυχθημερόν μαγκάνι.

Πες τα λόγια

Πες τα λόγια του Άμλετ με στόμφο,
πες τις λέξεις που κρίνονται πια
για λαμπήρας στης πόρνης το σπίτι,
και ασβέστης στου Μετς τα  γιαπιά.
Ποιό αργό σε μεθά καραβάνι,
σα κρασί που δεν στέργει ο Χριστός,
να χυθεί στα ποτήρια του γάμου,
τ΄αφημένα μ΄αράχνης ιστό;

Πες δυό φράσεις στα ώτα των άστρων,
βρες κανόνες που ξέφτισαν πριν
σ΄οδηγήσουν στη γη των μαρτύρων,
και στα έρημα μπαρ του Σελίν,
Έτσι μάλλον θα ψάξεις λημέρι,
στης καρδιάς σου την  Άγια Γραφή,
διαλαλώντας  μια πάστα για δόντια,
και τυφλών ποιητών το ταφί.

Κι αν δεν έρθει η ώρα του λύκου,
κι αν ο χρόνος φανεί μαλθακός,
επιστρέφοντας ότι σου ανήκει,
λάμψη γένου, του εξήντα φακός,
και στον πόλεμο μπες δίχως φόβο,
δίχως θέρμη καμμιά για κλαθμούς,
μ΄ένα τρόπο που μόνο ο Οιδίπους,
έχει εφεύρει να σπάζει αρμούς.

Εορτάζοντας τον Βαλεντίνο στην Εντατική

Του Βαλεντίνου γύρεψα απ΄την κερά την Καίτη,
να την επάγω για να ιδεί τον «Γλάρο»… «Μπερεκέτι,
ταμάμ» της είπα, «κι άμα θες κι έχεις για ρόλους πείνα,
εγώ Τριγκόριν συγγραφεύς, και συ πες Αρκαντίνα».

Κι άμα την πήγα στην ακτή «Σκαραμαγκά» γυρίζει:
«Παίζουνε Τσέχωφ εδωνά που το φουγάρο ανθίζει;»
και σαν της δείχνω το hotel τον «Γλάρο»: «Κόφ΄το Γιάννο…
Ξεχνάς πως είσαι καρδιακός; Τι θες; Να σε ξεκάνω;

Δεν έχουνε τα ρεστοράν του Ασπροπύργου αντίδια;
Πάμε καλύτερον εκεί…» «Κατίνα, τρώμε στρείδια,
αφού σπατσάρουμε εδώ εις το χοτέλι «Γλάρος».
Εμήν καρδίαν μη φοβού!…Ω γύναι έχε θάρρος!»

Έτσι της είπα ο κερατάς, ο άφρων πεζεβέγκης.
«Φύλαγε Θε μου, εις πειρασμόν ποτέ μην εισενέγκεις».
Γιατί σε κράββατον διπλόν, ξαπλώνοντας στον «Γλάρο»,
ευρέθηκα σ΄ εντατική ν΄αντιπαλεύω χάρο.

Το φάσμα

Τ΄απομεσήμερο τον βρήκε στην Ασίνη,
δίπλα στα βράχια της ακτής τα κοφτερά,
με ζαρωμένα τα πολύχρωμα φτερά,
και λερωμένη την ψυχή του πλαστελίνη.

Μια γαλανόλευκη στα τείχη, το κουφάρι
ενός σολντάτου πεθαμένου από καιρό,
τον υποδέχτηκαν εκείνον τον λερό,
που νύχτες πέντε πορπατούσε με φεγγάρι

σε βάτα μέσα, τις ανάσες του μετρώντας.
Ο Βασιλιάς ήταν εκείνος ο λερός,
ο Βασιλιάς που είχε έρθει πια ο καιρός,
να πάρει πίσω το θρονί του φάσμα όντας.

Η Επιστροφή του Στρατιώτη

Ένα παιδί τζιμάνι στη Λάρισα,
βγήκε αρχές του Μάρτη με σάρισα,
κι έψαχνε προς Βορέα το τάγμα του,
τρίβοντας τη μεγάλη τη μπάκα του.

Που΄σαι τρισδοξασμένε Αλέξανδρε,
ελάφι μου και λιόντα και κέ…νταυρε;
Δώκε μου διάτα κι΄έρχομ΄ αντάμα σου,
η σπάθα σου να γένω κι η κάμα σου.

Από τον κάμπο πέρα βελάσματα,
ο δρόμος του χαντάκια και χάσματα.
Μέχρι την Πέλλα πάρκιγκ, διόδια,
του βάζανε στα πόδια εμπόδια.

Σιχάθηκε τζιτζίκια, φως, ίδρωτα
της Εθνικής τα πεύκα τ΄αμύρωτα,
κάπως βαριά του πέφτει κι η ασπίδα του,
που για να σιάξει, έσφαξε γίδα του.

Ένα παιδί τζιμάνι στη Λάρισα,
δίχως ΄πιστρέφει σπάθα και σάρισα,
και σε καφέ κραυγάζει: «Δυό τσίπουρα»,
σα πρώτα βολεμένο στα σίγουρα.