Δώρα του Θανάτου

Όλου του κόσμου οι πυρές,
φουντώσαν καλοκαίρι,
για να βιαστούν Χριστούγεννα,
ελάτι και τ΄αστέρι.

Τι ΄ταν ο Γιούλης παγερός,
κι ο Αύγουστος με χιόνι,
κι η δόλια ποδηλάτισσα,
μπρος στον γκρεμό της μόνη.

Το ΄στρωνε στάχτες λογικές,
την Άγια ΄κείνη Νύχτα,
τη μια φωτιά ως τ΄άπειρο,
την άλλη κάπνα πήχτρα.

Κι ήταν παιδιά που είδανε,
σαλό τον Άη-Βασίλη,
να κατεβαίνει απ΄τα βουνά,
με στραβωμένα χείλη.

Μες στα καμμένα

Μες στα καμμένα στράβωσε τ’ ατσάλινο μου βλέμμα,

και πέφτοντας στα γόνατα ψιθύρισα: «Σκασμός»,

σ΄ένα Θεό που μούλιαζε στης Κόλασης το ρέμα,

δίχως να πολυνοιάζεται, τύπος κι υπογραμμός.

Γύρω τεφρά οικόπεδα, σοβάδες, λαμαρίνες,

κι ένα στρουθί που χτύπαγε στο χώμα τα φτερά.

Πως να πιστέψεις θαύματα οικώντας εν Αθήναις,

στενά πολιορκούμενος από Στυγός νερά;

Μες στα καμμένα βούτηξα μ΄εντόσθια μολύβι,

στα πιο βαθιά κι ανήλιαγα της θάλασσας κελιά,

μ΄ αντίς γοργόνα σταχτικό τήραξα ν΄αποκρύβει,

γερόντων στόματα σοφά, μάτια παιδιών μελιά.

Πνεύμα μου βγάλε το καρφί το μυτερό και μαύρο,

στολίζοντας μανίκι σου καθώς κάμαν παλιοί,

μ΄ύφασμα μωβ και χάλεψε το καλοκαίρι λάβρο,

να ξεθωριάσει γρήγορα της μνήμης το χαλί.

Ο Χάρος στη Βάρη

Χάρος λιπόσαρκος με τζιν,
και μάτι φυλλοξήρα,
σέρνεται δείλι στα στενά.
Τον αρχινάει μια χήρα:

«Σ΄άλλη βολέψου γειτονιά…
Εδώ έχεις κλαδέψει.
Αν που τηρώ σε από κοντά,
έχεις βρε δόλιε ρέψει,

και λίγος χρόνος μένει σου,
για να γυρίσεις πτώμα.
Όσο να φάγεις θνηταριό,
μάθε δεν παίρνεις χρώμα».

Κι ο χάρος ο λιπόσαρκος,
ο ματσοκοκαλιάρης,
προς τις ταβέρνες σκεπτικός,
κουτσαύλισε της Βάρης.

Ο Χρόνος

Διψάς για μπρούσκο τ΄ ουρανού,

μα μέσα στο ποτήρι,

λάσπη μονάχα και φρικτό,

στην κεφαλή λιοπύρι.

Κι ένας Θεός χωρατατζής,

κομμάτι παιδοκτόνος:

«Καθένας σέρνει τ΄ όπλο του…

Δικό μου; Μάθε χρόνος».

Sui generis

Στρέφω τις πλάτες στη Σιών,
Πλατωνικούς κουρδίζω,
ορθρίζοντας με παρδαλές.
Το φως κομμάτι γκρίζο,

εμέ καλό μου φαίνεται,
τι πάει με την ψυχή μου.
Κι επαίνους παραδέχομαι,
απ΄τους σαλούς του Δήμου.

Με το δάχτυλο στη σκανδάλη

Ποιος θέλει φληναφήματα,
και λόγια του αγέρα,
μπροστά στα ντοκ της Κόλασης;
Ήδη, σωστά η σφαίρα

μες στη θαλάμη και μισή
σκανδάλη πατημένη…
Κι ένας Θεός που μου ΄ταζε,
τώρα σοφά σωπαίνει.