Πρωτεύουσα της Οδύνης

Κρατάς τον λύχνο του Ελυάρ,
στ΄αφιονισμένα χέρια
και παίρνεις σβάρνα γειτονιές.
Στο στόμα σου χαμπέρια,

απ΄ένα χάρο σκακιστή.
(Μα ποιος να σε πιστέψει;)
Ο ήλιος φέγγει ολόχαρος
και μόνη έγνοια η πέψη.

Το Όραμα του Σαύλου

 

Βοριάς σου κλείνει το στρατί,
νοτιάς σφαλά το στόμα
κι από τες δέκα κι ύστερα,
στο σάπιο στρώμα χώμα.

Πιωμένος αίμα του ταυριού
και ζύθο των ευνούχων,
ξάφνου φωνή του Στέφανου:
«Χαίρε παιδί των ρούχων».

Η Φωτιά

 

Ισχνά τα κέρδη της φυγής,
σαν η φωτιά εντός σου.
Τι θες τα λόγια που μιλάς;
Σώπα και παραδώσου.

Έχει ο κόσμος πυρκαγιές
και κάπου θα σε κάψει.
Ριπίδι πάρε δώσε του,
το κάρβουνο ν΄ανάψει.

Ο Γυρολόγος Ιησούς

Παρασκευή ζαλώθηκα,
σταυρό, καρφιά, στεφάνι
και πήρα σβάρνα γειτονιές,
με μάτι πυροφάνι.

Θάμα στη πρώτη έβγαλα, 
στη δεύτερη τη γλώσσα,
στη τρίτη γύφτος λάλησε:
-Αλάργα από τα Λιόσα.

Τα Μάτια

Τα μάτια χορταριάσανε νωρίς,
θυμίζοντας αγρό του κεραμέως.
Κι αν κάποτε τραγούδησα Τυρταίος,
αλάργ΄από Τυρράνους και Φθορείς,

γλύκα δεν βρίσκω τώρα πουθενά.
(Πως γύρισαν τα χρόνια μου επαίτες,
θηλιές θανατερές οι λαιμοδέτες,
της χήρας τα ενδύματα γκρενά;)

Τα μάτια χορταριάσανε με μιας,
σαν έπαψε του Λόγου το ρυάκι
τις Ρίζες να ποτίζει. Στο χαντάκι,
καρποί ευλογημένοι της ελιάς

σαπίζουνε. Απέχθεια για φως
και τούνελ χιλιομέτρων προς Ασίνη
Στων άστατων καιρών τη σκοτοδίνη,
υπάρχω ένας άταφος νεκρός.

Στο Μυαλό του Τίμωνα

Το αίμα μου στα ρείθρα του χειμώνα
μονάζει και στης Κόρης τον κανθό.
Αρχίζω τους σαλούς να συμπαθώ,
που ψάχνουν μες στ΄αμπέχωνο σφεντόνα,

με την καρδιά κατάστικτη αστέρια
και σμάρι χρησμοδίαιτα πουλιά.
Απ΄το φαρμάκι φτάνει μια γουλιά,
ν΄ανάψουν θυμιατά και νεκροκέρια,

στης ζήσης το υγρό το παρεκκλήσι.
(Ο θόρυβος κοπάζει μέσα εκεί).
Σαν παίρνουν γιαταγάνι οι Γραικοί,
στην ίδια τους ενάντια τη φύση,

ζέση καμμιά δεν έχω να βοηθήσω.
Στον Άδη με τους Τρώες λειτουργώ.
Το χέρι μου σεμνά θαυματουργό,
τον γόρδιο προγκάει με να λύσω.

Τα Πατρικά Λογχίσματα

Τα Πατρικά λογχίσματα συνέτισαν τη μνήμη,
που καταγής ξαπλώθηκε τρεμάμενη. Προς τι
τα τόσα φληναφήματα, των Ιδαλγών η φήμη
και των Αλύτων ο χορός που τύμπανα κροτεί;

Εσύ θωρείς Χριστούγεννα στο μπλάβο χαψωμένα
κι εγώ της Γκέμμας τους λωτούς ταγμένος σε βυθούς.
«Σαράφη στο ζυγάρι σου πνευματικό αδένα
θέτω και στήνω αντίσκηνο αλάργ΄από πιστούς».

Αφιονισμένο σύθαμπο δε συναινεί να γράψω,
μηδέ να ψάλλω «Βλογητός», Τρίτη Σαρακοστής.
Απάνω στον Παράδεισο μια μέρα κι αν σκοντάψω,
θε να μαι πάντα ο ζερβός κι ανάξιος ληστής.

Τα Πατρικά λογχίσματα μουδιάσαν συνειδήσεις,
λεξοτανίλ μοιράζοντας και σάρκινη φθορά.
Εδώ στο hot spot του Διός, «Περί Ψυχής» του Νύσσης
κι αντί για Νόμους Δράκοντα, καχεκτική Τορά.

Λεύτερη Καρδιά

 

Τη λεύτερη καρδιά που κουβαλάς,
συνθλίβουν κυνικοί μ΄οδοστρωτήρες.
Χορτάρι δεν φυτρώνει πια στα μέρη σου
και που μες στους Λοκρούς να βρεις Σωτήρες.

Τσιγγάνες με τσεμπέρια πλουμιστά,
μιας Χίμαιρας τα λέπια λογαριάζουν.
Ανήσυχες το χέρι τους απλώνουνε
και σα γυαλί βιτρίνας σε χαράζουν.

Το λίπασμα δυο χούφτες και φτηνό,
δε φτάνει να σου δώσει την τροφή σου.
Φουσκώνουν κάθε νύχτα τα παράπονα
και σπάζουν τα κουμπιά του πουκαμίσου.

Τη λεύτερη καρδιά που κουβαλάς,
τη πλέρωσες καπίκι το καπίκι.
Η ώρα σου αυτή… Πάρε το δρόμο σου,
ωραίος λοχαγός χωρίς μια νίκη.