Γενάρης

Γενάρης τι με μέλλει,

παλτό στο χέρι μου,

κι όξω από το πορτί σου,

σε χρίζω ταίρι μου.

 

Μα συ ποτέ δεν βγαίνεις,

ποτέ δεν νοιάζεσαι,

για τζάκια σε ΄τοιμάζουν,

γι΄ αυτά ξιπάζεσαι.

 

Τα χέρια μου παγώσαν,

ψυχή μου μάργωσε,

στην τόση απονιά σου.

Αγρίμι δάγκωσε,

 

μα γύρνα μου ένα βλέμμα,

να ιδείς τα αίματα,

και ζήσε σα γυρεύεις

μέσα στα ψέματα.

 

Τραγούδι

Η παρακμή σφυρίζει μες στα κόκκαλα,

στην αορτή, στο τρίγωνο του αυχένα,

ένα τραγούδι «όπα, όπα όπαλα,

για σένα δεν υπάρχει άλλη γέννα».

 

«Τι το σφυρίζει;» ρώτησα τον γείτονα,

την ώρα που περνούσε μια κηδεία.

«Από παιδί συνήθισα τον Πλούτωνα,

και τη σκουριά που γνέφει του Φειδία».

 

Τι να μου πει; Προτίμησε παράθυρα,

να κλείσει το κακό να μένει απ΄έξω.

Και μόνο εγώ, αντίκρυ από τον πάνθηρα,

βάλθηκα ότι μου ΄μελλε ν΄αντέξω.

 

Η  παρακμή σφυρίζει στο μπαλκόνι μου,

σοβάδες σα χαρτί,  πέτρες ραγάνε,

σαν λέγω του Θεού : «Φάγε τη σκόνη μου…

Οι άνδρες την φθορά σου δεν μασάνε!»

 

Τρίτη

Τραβάνε καραβάνια μες στην άβυσσο,

ρουφώντας τους χυμούς του αποσπερίτη,

την ώρα που σου λέγω: «Κόβω άλυσσο…

Ο έρωτας μου πέθανε την Τρίτη!»

 

Τα τρένα στο σταθμό μένουν ακίνητα

σαν του Χριστού τον φάλτσο διαβήτη,

την ώρα που σου λέγω ασυγκίνητα:

«Ο έρωτας μου πέθανε την Τρίτη!»

 

Χορτάριασα ξανθή  μα ξεσηκώθηκα.

Το πνεύμα με κατέχει του αλήτη,

την ώρα που σου λέγω: «Πιά λυτρώθηκα…

Ο έρωτας μου πέθανε την Τρίτη!»