Ο Θρόμβος

 

Λιγναστεράκι φάνηκα,
στων Ουρανών το δέλτα
και μια Φωνή αγαρηνή:
«Τρεμόπαιξε και σβέλτα

δύσε με τρόπο άκομψο,
καθώς που σου ταιριάζει.
Θρόμβος ιδού εκλύεται
κι ωσάν φαρί τροχάζει».

Ένας Φιλισταίος

Στραβό ραβδί στη χέρα μου
και σπεύδω καυλωμένος,
για μιαν Αλήθεια ζόρικη,
που ξέμεινε παρθένος.

Μ΄αντίς γι΄ Αλήθεια, κίβδηλα
νομίσματα και χρέος
και σκλιά να γιουχαϊζουνε:
«Διαβαίνει Φιλισταίος!»

Βαρυστομαχιά

Στο ύπνι μου λαμπαδικά
φουντώνουν νεωκόροι
κι εγώ πεσμένος μπρούμυτα:
«Ω Δήμητρα, ω Κόρη,

πενθώ την απουσία σας,
μ΄όλα τα εντός να κλαίνε».
Σκουντά η κυρά: «Βράδια να τρως,
λιγότερο καημένε».

Στο Πραιτόριο

Στυγνός ο λόγος των Οβριών,
σα μια τριχιά που σφίγγει
λυσσάρικα τον λάρυγγα.
Πυρώνει το μηλίγγι,

από τον ήλιο της Νισάν,
τον πιο καυτό απ΄όλους.
«Πατέρα γύρνα με παιδί
και δώκε μπάλα, βόλους,

Πραιτόριο αλλάζοντας,
σε νεραϊδοπαλάτι.
Αμνός εγώ; Δε σφάξανε…
Άλλος να βάλει πλάτη».

Διακοπή Νυχτερινής Ακρόασης

 

Μεσάνυχτα βοούν οι πεθαμένοι,
σ΄αυλάκια βινυλίου βρωμερά,
κερκίδα ανεμίζοντας κι ωλένη.
Ανίκανοι ν΄ανοίξουνε φτερά,

τον γύρο κάμνουν πάλι του θανάτου,
με κάποιο Stabat Mater της σειράς.
Σηκώνεται το τρίχωμα του γάτου,
κι εγώ στο πρώτο νεύμα της κυράς.

Το Κυπαρισσάκι

Κυπαρισσάκι στράβωσα
και γύρισα στο χώμα,
ρίζα να νοιώσω πού ΄δωκε,
μια Φύση γαλαντόμα

κι ένας Θεός δυσκοίλιος,
πολλά θανατογλέντης.
Πάρε πελέκι εαυτέ
και κόψε σα λεβέντης.

Ανάσταση

 
Εντέλει αναστήθηκες.
Σου γένηκε το κέφι.
Πλην τώρα κράτησε σταυρό,
κατσούνα, γυφτοντέφι

και όρτσα προς τα πλυσταριά,
με γκαστρωμένα λόγια.
Έτσι μαθές κουρντίζονται,
του κόσμου τα ρολόγια.

Οι Επτά Τελευταίοι Λόγοι του Ιωάννη στον Σταυρό (Αγίας Παρασκευής)

Θνητοί που κάμνουνε κακό δεν φέρουνε ευθύνη.
Ο αίτιος ας όψεται. Αρνάκι ο Αδάμ,
διδάχθη παρά Πονηρού σπέρμα κακό να χύνει,
θέση λαμβάνοντας ταγού μες στης φθοράς το τράμ.

Ποιός στέργει του Παράδεισου τα πνιγηρά σαλόνια,
και τις κυρίες που σοβούν ντυμένες στα φαιά,
για να δειπνήσουν ταπεινά λασπώδη μακαρόνια,
με μια Μαριώ που γένηκε από Οβριά Θεά;

Γύναι ιδού ο γιόκας σου στεγνός και μαραμένος,
που κάποτε ξεφούρνισες τεφρή Παρασκευή.
Τώρα, ορθρίζει ορφανός πισθάγκωνα δεμένος,
σ΄αυτό το κολαστήριο με φίδια ευσεβή.

Φρικτά με εγκατέλειψες Πατέρα κι αύτη ώρα,
να σου τα σούρω απ΄τη καλή, πλην νόημα μηδέν.
Τη στράτα πήρες μακριά, λες με κατείχε ψώρα
κι από του θόλου τα γκολπόστ το γύρισες στο ζεν.

Διψώ και ήγγικεν καιρός, της μάνας μου το γάλα,
φτύνοντας προς τους Ουρανούς «Τετέλεσται» να πω,
μα πριν πετάξει μου η ψυχή απάνω απ΄τη Σουβάλα,
στους χάρτες μέσα βολική ας εύρει ατραπό.

Μουγκάρη στα χεράκια σου το πνεύμα παραδίδω,
κι αν θέλεις περιφρόνα το,  σαν θέλεις στους αγρούς
των Ηλυσίων καντονιών με μια γαϊτανοφρύδω,
ξαπόστειλε ξεπλένοντας των θλίψεων αφρούς.

Σώπαινε

Σώπαινε, βγάζε τον σκασμό,
ψυχούλα μου χυμένη,
στους πέντε τους αγέρηδες.
Πάντοτε ηττημένη,

τι ωφελούν παράπονα,
φθηνές εναντιώσεις;
Για να σοδιάσεις κάποτε,
ανάγκη να ματώσεις.

Καθαρός

Καθάρισε τα στίγματα,
γερά με την χλωρίνη,
να γένεις πάλι λαμπερός.
Σαν φεύγεις εν ειρήνη,

το βλέμμα της αποστροφής,
από θνητό κανένα,
μην σου φορτώσει ο Σατανάς.
Γεννήθηκες στη βλέννα

από μιας μήτρας τους σπασμούς,
μα βλέννες δεν σ΄ορίζουν.
Μπορεί σε τούτη τη ζωή,
βρωμύλοι ν΄αλωνίζουν,

μα συ στο κουμασάκι σου,
βάλε μπροστά την πάστρα.
Κάποιοι με χώμα χαίρονται,
κάποιοι το τάβλι μ΄άστρα.

Ο Λάζαρος

Αχνά ακούγω τ΄όνομα:
«Λάζαρε, δεύρο έξω!»
Σώτερ, θαρρώ σαρκάζεις με.
Το φως πως θες ν΄αντέξω;

Άλλωστε ξεσυνήθισα,
των φιλημάτων θέρμη.
Πια ζηρομπίλια αγαπώ,
που προτιμάν οι έρμοι.

Μέγκλα το χώμα, μια χαρά.
Ν΄αναστηθείς ατός σου.
Όσο για με ευχήθητι,
Λάζαρε παλουκώσου

με το σκουλήκι σύντροφο,
σύντριμμα στα συντρίμμια.
Τήραξε διάτα σου ορθή,
να μείνουμε τακίμια.

Ο Νούλας

Τα λόγια μου τζοβαρικά,
φυλάγω στα μπαούλα,
που σαν απλώνει μουστερής,
τον τρώγει ταραντούλα.

Κι ένας ληστής στικταετός,
ανοίγει και παρλάρει:
«Αμάν σκουριά, σιδερικό…
Ο νούλας κογιονάρει!»

Τα Μπάζα

Μπάζα παντού και πάντοτε,
μια γεύση ναφθαλίνης,
να μου πικρίζει λάρυγγα.
Ο Άρχων της γαλήνης,

μηδέ που καταδέχεται,
αντάρτες σαν και μένα.
Μπορεί να φαίνω ζωντανός,
μα μέλη μου θαμμένα,

σε κρύπτη έχω Δωρική,
αντάμα με στλεγγίδα.
Δήμητρα, Κόρη σώστε με,
από τη μαύρη ακρίδα.

Μπάζα παντού και πάντοτε,
η λύπη σύνευνη μου,
εδώ στα παραπήγματα,
της εν εμοί ερήμου.

Ελλαδογραφία

Αιώνων τόσων πνεύματα,
στον τόπο τους τσιγγάνοι,
αστρί θωρούνε πορνικό,
να μελετά το χάνι,

που ο Δυσσέας κάποτε,
αφήκε ρημαδάκι.
Τι ωφελεί ψυχούλα μου,
να ζεις μες στη φενάκη;

Το Όνειρο της  Μ. Τετάρτης

Μ΄ένα κλωνάκι γιασεμί στο πέτο το ζερβί
και κάποιαν ακαθόριστη ελπίδα για κρεμάλα,
φτυστός ο Γιούδας μίλησα: «Να σ΄ασπαστώ Ραββί»
και την Φυλής περπάτησα μαύρο διψώντας γάλα.

Σαλό γκαρσόνι έστρεψε τα μάτια στη φωτιά
κι από φιάλη έσταξε στο μπρίκι μια σταγόνα.
«Να πολυπραγματεύεσαι η πρώτη αποκοτιά,
δεύτερη να ΄χεις ζηλωτών τα λόγια για κρυψώνα».

Κι εγώ που δεν προσκύνησα Ανάσταση Χριστού,
μα το καλάμι διάλεξα, τ΄ακάνθινο στεφάνι,
πίσω τα φραγκοδίφραγκα του πενιχρού μισθού,
γυρνώντας αναφώνησα: «Του πρέπει να πεθάνει».

Μ΄ένα πονόλαιμο φρικτό σηκώθηκα νωρίς,
από τον ύπνο  ένας φυγάς, σικάρης Δόν Κιχώτης.
«Τέτοιας λογής ονείρατα πως στέργεις να θωρρείς;»
η μάνα μου αγρίεψε κι έκαμε τον σταυρό της.