Ο Εκδρομέας του Ψυχοσάββατου

 

Τις ψεύτικες δεν θέλω προσευχές,

μου φτάνουν τα γαυγίσματα των σκύλων.

Απόνερα πατώ μ΄ένα παράπονο,

τι μ΄έλιωσε η μέγγενη των ξύλων.

 

Δραπέτης των καιρών,

ανθρώπων και θεών,

εγώ του πικροτάφου ο προδότης,

με τσέπες αδειανές,

στου δρόμου το πρανές,

Θα γείρω του θανάτου ταξιδιώτης.

 

Απόγιομα τινάζω τη βροχή,

καρφιά και λίγο σάπιο ροκανίδι.

Στη πόλη μου γυρνώ μ΄ένα παράπονο,

βαστώντας στο ζερβί σφυρί, κοπίδι.

 

Τα μαγαζιά κλειστά της αγοράς,

του κύρη μου το σπίτι γκρεμισμένο.

Θολό κρασί θα πιω μ΄ ένα παράπονο,

να μ΄εύρουν τα σκοτάδια μεθυσμένο.