Το Καλοκαίρι Σάπιζε

 
Το καλοκαίρι σάπιζε μες στης γιορτής τον κήπο,
σα θάρρεψα ν΄αφουγκραστώ του Λόγου το τραχύ:
«Φίλο ποτέ μη ΄μπιστευτείς, μήτε καρδιάς τον χτύπο,
το στόμα βάστα σφραγιστό, τον βίο σου βραχύ.

Γερμένος θρηνολόγησε μπρος στα γκρεμνά των τάφων
και πνέμα σου συγύρισε με δάκρυ θολερό.
Πάτησε γκάζι ότι εσύ αφέντης ταχογράφων
κι άσε να λεν πως του Θεού το βήμα φοβερό».

Το καλοκαίρι σάπιζε, μαζί μ΄αυτό και σθένος
ν΄αντισταθώ, τα ενάντια βοώντας να σωθώ.
Κάποιος μ΄αρώτησε στριγκά γονείς μου και το γένος:
«Θωμά τον κύρη λέγανε, τη μάνα μου Κλωθώ

κι όσο για γένος που ζητάς, απόκριση δεν έχω.
Κάτι μπαρμπάδες μοναχά σε Δήλο και Δελφούς.
Πίσω τους τσοπανόσκυλο, μπιζέρισα να τρέχω,
κάλλιο λοιπόν λαδόκρασο, κοκαλικό και χους».

Το καλοκαίρι σάπιζε και πλάγιασα στη κλίνη
των Αφανών γρυλίζοντας, «ουαί» μ΄αψηφισιά
κι ήταν ο κήπος της γιορτής, δυο μίλια απ΄την Ασίνη
και το μνημούρι μου λιτό στα Δώδεκα Νησιά.