Μες στα καμμένα

Μες στα καμμένα στράβωσε τ’ ατσάλινο μου βλέμμα,

και πέφτοντας στα γόνατα ψιθύρισα: «Σκασμός»,

σ΄ένα Θεό που μούλιαζε στης Κόλασης το ρέμα,

δίχως να πολυνοιάζεται, τύπος κι υπογραμμός.

Γύρω τεφρά οικόπεδα, σοβάδες, λαμαρίνες,

κι ένα στρουθί που χτύπαγε στο χώμα τα φτερά.

Πως να πιστέψεις θαύματα οικώντας εν Αθήναις,

στενά πολιορκούμενος από Στυγός νερά;

Μες στα καμμένα βούτηξα μ΄εντόσθια μολύβι,

στα πιο βαθιά κι ανήλιαγα της θάλασσας κελιά,

μ΄ αντίς γοργόνα σταχτικό τήραξα ν΄αποκρύβει,

γερόντων στόματα σοφά, μάτια παιδιών μελιά.

Πνεύμα μου βγάλε το καρφί το μυτερό και μαύρο,

στολίζοντας μανίκι σου καθώς κάμαν παλιοί,

μ΄ύφασμα μωβ και χάλεψε το καλοκαίρι λάβρο,

να ξεθωριάσει γρήγορα της μνήμης το χαλί.