Τραγούδι

Η παρακμή σφυρίζει μες στα κόκκαλα,

στην αορτή, στο τρίγωνο του αυχένα,

ένα τραγούδι «όπα, όπα όπαλα,

για σένα δεν υπάρχει άλλη γέννα».

 

«Τι το σφυρίζει;» ρώτησα τον γείτονα,

την ώρα που περνούσε μια κηδεία.

«Από παιδί συνήθισα τον Πλούτωνα,

και τη σκουριά που γνέφει του Φειδία».

 

Τι να μου πει; Προτίμησε παράθυρα,

να κλείσει το κακό να μένει απ΄έξω.

Και μόνο εγώ, αντίκρυ από τον πάνθηρα,

βάλθηκα ότι μου ΄μελλε ν΄αντέξω.

 

Η  παρακμή σφυρίζει στο μπαλκόνι μου,

σοβάδες σα χαρτί,  πέτρες ραγάνε,

σαν λέγω του Θεού : «Φάγε τη σκόνη μου…

Οι άνδρες την φθορά σου δεν μασάνε!»