Αναγγελία μιας κηδείας

Φέρνει ο αγέρας ουρλιαχτά

κι έχω σαν παιδί χάσει το δρόμο,

σοβαρό πολύ τον ανατόμο

βλέπω να μολεύει τα σφαχτά.

Άγκιστρα τις σάρκες μου κρατούν

σε μια στάση βολική εμβρύου.

Άθυρμα Θεού κάπως γελοίου,

τα οστά μου γύφτοι αποπατούν.

Φέρνει βόλτες κάτω από τη γη,

ένας πια αγνώριστος πατέρας.

Της Ιεριχούς κρατώ το κέρας,

μα όσο κι αν φυσώ μόνο σιγή.

Σκούριασαν τα ρούχα από καημό,

στράβωσ΄ο βυθός σώματος μέλη,

φτάσανε τα χρόνια σαν αγέλη,

πείνα να διδάξουν και λιμό.

Ένας θα προσέξει το χαρτί,

κάποιος το σταυρό, άλλος το θύμα.

Λάδι και κρασί, λιβάνι χύμα,

μια ψυχή θα ορίσουνε φθαρτή.