Δάσκαλε που δίδασκες;

Ο Θάνατος δεν κάμνει διακρίσεις…
Στην κούνια καρυδώνει το μωρό
και πάνω σε νερουλιασμένες στύσεις,
του γέρου με κλαράκι τον ντορό,

σαρώνει κι έχει πρόσωπο μια μάσκα,
το χέρι ατρεμούλιαστο. Χτυπά…
Σαγόνι, κύστη, νεύρο αφήνει λάσκα,
βελόνι την καρδιά κατατρυπά.

Μαζί του να τα βάλεις μην θαρρέψεις.
Αυτός μεγάλος σφόδρα, συ μικρός.
Ταχύτητα μονάχα να γυρέψεις
και σαν σε περιλάβει να ΄ναι αβρός.

Κι εγώ που συμβουλεύω, στους κιοτήδες
σωστό πολύ να συμπεριληφθώ.
Πιο δυνατή καρδιά οι κατσαρίδες,
θα ΄μολογήσω πριν κατουρηθώ.