Εν χρω

Στη μικρή πλατεία,

δυο μαγαζάκια όλα κι όλα κι αυτά μεσοτοιχία.
Κουρείο και Γραφείο κηδειών.
«Έχετε ώρα για ένα κουρεματάκι εν χρω;» γλυκολαλώ στον ξερακιανό που βαράει μύγες με μιαν εφημερίδα κίτρινη από την πολυκαιρία.
«Λάθος πόρτα! Που έχεις το νου σου άνθρωπε μου; Το κουρείο είναι δίπλα!» μου φτύνει υποτιμητικά και βιάζεται να γυρίσει  στο θεάρεστο έργο του.
«Μάλλον δεν καταλάβατε Κύριε…»  αντιμιλώ όσο πιο σεβαστικά δύναμαι,
«Για την ψυχή μου πρόκειται!»