Πτώση

Μια νύχτα παραφρόνησες και θέρισες πέντ-έξη,
αγάπες που ΄κρυβες σ΄ειρκτή με χέρι σταθερό,
και παίρνοντας τη δημοσιά συμφώνησες «θα βρέξει…»
μ΄έναν έπαίτη ζόρικο, σπορά του Ντιντερό.

Τους φίλους είχες βαρεθεί, γραφείο, ντόλτσε βίτα,
και τις μαζούρκες του Σοπέν στο πιάνο το βαρύ,
της μάνας σου τις συμβουλές, μια Μαίρη και μια Ρίτα,
και τη Νινέτ χαρτόδετη θεά της Ζώρζ Σαρρή.

Τη ρούγα βρήκες μιά και δυό για της Φυλής τους βάλτους,
με το μπαστούνι οδηγό εκείνο του τυφλού
που γιάτρεψε ο Ιησούς πριν κόσμους αοράτους,
προκάμει ο δόλιος να γευτεί έστω και λίγο φλου.

Κι εκεί κορμιά πέτσα χωρίς, φασματικές Σειρήνες
(τα κνώδαλα της ηδονής) σε κάμαρες λυγρές,
πανέτοιμες να υποδεχτούν κάθε λογής κηφήνες,
και πρώτο εσέ προσφέροντας τις ρόγες τους πικρές.

Πλην τέλος βρίσκοντας τον νου μουλάρωσες το πόδι
στην κέλα σου, ως άγιος λιπόσαρκης υφής,
και μέχρι σήμερα ψευδά, ρουφώντας οίνο αφρώδη,
άνευ αιδούς μας ιστορείς Πτώση σου κατηφής.