Το Ταξίδι

Μ΄ένα χάρτινο παπόρι

και διεσταλμένη κόρη,

ταξιδεύω δίχως ναύλο,

τη ψυχή μου την κουτσαύλω,

στις ακτές του Κάτω Κόσμου,

όπου ανήκει ο εαυτός μου.

 

Με μια χάρτινη σημαία

στον ιστό ζητώ πορθμέα,

το κορμί μου ν΄αναλάβει,

στην στεριά να το προλάβει,

πριν ξεσπάσει καταιγίδα

και χαθεί πάσα ελπίδα.

 

Μ΄ένα χάρτινο φεγγάρι

που μου έγινε ταγάρι,

πέλαγο βαθύ φωτίζω,

βλαστημώ και ολολύζω:

-Πότε θε να δω λιμάνι;

-Ο Θεός σου σαν πεθάνει!