Ο Θαμώνας

Με ματωμένη τη ποδιά κι ωχρός ο μαιευτήρας:

«Κυρά σε λέγω Παλαμάς, θα γένει και Πορφύρας…»,

κι η μάνα μου με συστολή «Τέτοιας λογής μωράκι,

μοίρα του αναπότρεπτη, θαμώνας στη Μπενάκη».

 

Βέργα σκληρή ο δάσκαλος, το χνώτο του αμμωνία,

με σαλαγά  σα πρόβατο να βγω στην κοινωνία,

μα μια φωνή εν σπλάχνοις μου (μην ήτανε φενάκη;):

«Τραβάς ντουγρού και σίγουρα, θαμώνας στη Μπενάκη».

 

«Κυρ-Λοχαγέ τι με προγκάς που λίγο κοκκινίζω;

Θαρρείς με τις ιδέες μου καλό κάτι κερδίζω;»

«Με τα μυαλά που κουβαλάς η καταντάς πρεζάκι,

για εξηντάρης φιλελές, θαμώνας στη Μπενάκη!»

 

Η πρώτη αγάπη κύλησε σ΄ενός παπά το ράσο,

άνθια, κουφέτα, στέφανα κι η πεθερά κουμάσω,

αυτή  μαλλί κατάξανθο, εγώ μαύρο γενάκι:

«Ζωντόχηρας σου εύχομαι, θαμώνας στη Μπενάκη…»

 

Γραφείο σε υπόγειο, πελάτες δικηγόροι,

ολημερίς μου δόθηκε του  Τάνταλου το ζόρι,

κι ο Δίας τραγανίζοντας του Πέλοπα τ΄αυτάκι:

«Αιώνια τιμωρία σου, θαμώνας στη Μπενάκη».

 

Έχω ένα φίλο γκαρδιακό που βλέπω κάθε μέρα,

Νικόλας το βαφτιστικό κι ο λόγος του μαχαίρα,

και σαν τον συμβουλεύομαι: « Που θε να βρω Ιθάκη;»

«Ιθάκη εδώ που στέκουμε, θαμώνες στη Μπενάκη…»